Cort Johnson, Health Rising, 20 april 2020
Nu we een tweede maand ingaan waarin de economie min of meer volledig is stilgelegd, ontstaat er een prangende vraag: wat is er aan de hand met ons kostbare onderzoek naar ME/cvs? Staat het stil of gaat het verder? Hebben onze onderzoekers, net als zovele anderen, zich laten verleiden tot het onderzoeken van COVID-19? Of gebruikten ze deze tijd voor iets anders, zoals het aanvragen van subsidies?
Het bleek dat beiden het geval waren. Hoewel sommige werkzaamheden waren gestopt, diende ook nieuw werk zich aan. Degenen die bezig waren met het coronavirus, verwachtten dat hun onderzoek naar COVID-19 vruchten zou afwerpen voor hun onderzoek naar ME/cvs. Verschillende onderzoekers stonden te popelen om aan de slag te gaan met het beoordelen van post-COVID-19-patiënten en andere onderzoekers werkten aan die cruciale behoefte voor het ME/cvs-veld: subsidieaanvragen.
Ron Davis PhD – Stanford Genome Technology Center – Onderzoeksdirecteur Open Medicine Foundation
Een mogelijkheid tot het bestuderen van COVID-19/ME/cvs
Ron Davis en Janet Dafoe waren veilig en gezond waarbij Janet de deur bewaakte en niemand toestond om binnen te komen.
De gemiste pandemietest…
Davis voorziet een grote COVID-19-ME/cvs-studie. Vooreerst heeft hij monsters nodig.
Ron Davis’ grootste zorg blijft ME/cvs, maar dan er is ook nog de zaak van het subsidievoorstel dat de CDC vijftien jaar geleden hebben afgewezen.
Davis benaderde de CDC destijds met het voorstel om een goedkope en snelle test van 1 dollar te ontwikkelen die de genetische code van een ziekteverwekker kan lezen en die door gebruik te maken van bioluminescentie en enzymen de resultaten binnen enkele minuten kan laten zien. Davis adviseerde dat de CDC 100 miljoen van deze testkits klaar zouden hebben voor wanneer er een pandemie zou uitbreken. Als dat gebeurde, zou men alleen de genetische code van de ziekteverwekker hoeven in te voeren.
De CDC wezen hem af en gingen voor een minder nieuwe, meer traditionele aanpak. Een typische reactie, merkte Davis op. De federale agentschappen hebben de neiging het ontwikkelen van nieuwe technologieën te schuwen die hen zouden kunnen helpen wanneer een crisis toeslaat. En wanneer de crisis komt, hebben ze geen tijd meer om de nieuwe technologieën te ontwikkelen, waardoor we vastzitten aan de beperkingen van de oude technologieën; dat is wat we nu ook zien.
Als Davis’ idee was aanvaard, dan zag de situatie er nu misschien heel anders uit.
Een studie naar COVID-19/ME/cvs
Davis wil nu profiteren van wat bijna zeker het grootste ME/cvs-cohort ooit zal worden: de post-COVID-19-patiënten die niet herstellen. Hij wil hen een uitgebreide reeks testen laten ondergaan om te proberen te achterhalen hoe de ziekte ontstaat.
We weten al vele jaren dat ernstige infecties zoals EBV, het eerste SARS-virus, het Ross-Rivervirus, Coxsackie burnetii, Giardia, Borrelia, Ebola, etc. een subgroep van chronisch zieke, ME/cvs-achtige patiënten voortbrengt. We weten ook dat het krijgen van ME/cvs geen exotische infectie of een verblijf in het ziekenhuis vereist, maar dat een ernstige verkoudheid (of misschien een coronavirus) of griep het waarschijnlijk ook kan veroorzaken.
Studies die geprobeerd hebben te ontdekken wat er mis ging, vonden een paar mogelijke antwoorden. We weten dat de aanvankelijke ernst van de ziekte van groot belang is, dat het autonome zenuwstelsel wordt geraakt en dat er een soort hyperactieve immuunrespons kan optreden; maar de studies hebben tot nu alleen kleine gaatjes in een groot probleem geprikt.
In geen enkele studie is bijvoorbeeld met behulp van hersenbeeldvorming beoordeeld of er sprake is van neuro-inflammatie bij de zieke patiënten (de hypothese van Jarred Younger). Niemand heeft de cytokine-, hormonale en de metabolomische veranderingen die tijdens inspanning kunnen optreden, bestudeerd. Vele delen van het immuunsysteem zijn niet onderzocht.
Er is nog nooit een grondige studie gedaan naar mensen die langzaam maar zeker ME/cvs krijgen. Dat is de kans die nu voor ons ligt.
Ron Davis, Ron Tompkins, Nancy Klimas en anderen hebben de kennis en vaardigheden om diep in de ziekte te graven terwijl deze zich ontwikkelt.
Het zou erg jammer zijn om deze kans te missen en er wordt zeker veel over gepraat. Ik ken iemand uit een familie met ME/cvs die zelf geen ME/cvs had, maar die een maand na “herstel” van COVID-19, nog steeds geplaagd wordt door inspanningsintolerantie. Hij kent vier andere voorheen gezonde mensen die in hetzelfde schuitje zitten.
ME/cvs-belangenbehartigers brachten op de laatste NIH-telebriefing herhaaldelijk post-COVID-19-studies ter sprake, Vicky Whittemore heeft hierover met haar collega’s gecorrespondeerd, en Avindra Nath van de NIH gaf aan dat daarover veel discussie is geweest.
Het klinkt allemaal goed. Postinfectieziekten zijn immers goed gedocumenteerd bij ME/cvs, en post-COVID-19-patiënten lijken perfect in het plaatje te passen, maar bittere ervaring heeft ons geleerd dat je het nooit weet met de NIH. Het was immers de NIH die onlangs een 170 miljoen dollar kostende bewegingsstudie startten zonder een controlegroep op te nemen van mensen die geen lichamelijke inspanning kunnen verdragen.
Voor Davis is het nu zaak om meer monsters te verzamelen, de tests te doen die moeten worden gedaan op de verse monsters, en dan de rest op te slaan. Het eerste wat we moeten doen, is zoveel mogelijk monsters verzamelen – niet zo’n dure zaak.
Subsidieaanvragen bij de NIH mislukken, maar er zijn er meer onderweg
Het team van Davis blinkt uit in het aanvragen van subsidies. Terwijl de rest van het onderzoeksveld sputtert – ze brengen historisch lage aantallen subsidieaanvragen aan – werkten Davis en zijn team uit Stanford de één na de andere aanvraag uit. Terwijl de rest van het ME/cvs-onderzoeksveld gemiddeld zo’n negen beurzen per jaar aanvraagt, hebben zij zelf al vijf aanvragen ingediend.
Helaas werden ze allemaal afgewezen in de laatste ronde, met één beoordelaar die een subsidie voor een diagnostische test afwees, met als reden dat als er geen genezing is voor ME/cvs – waarom zouden we het dan beter willen diagnosticeren?
Merk wel op dat de subsidieaanvragen van Davis, waarvan de meeste betrekking hadden op technologie, mogelijk niet naar het speciale ME/cvs-subsidiepanel (CFS SEP) zijn gegaan. Dit panel had de afgelopen jaren een goede subsidieacceptatiegraad.
Gedurende deze tijd werkt Davis met zijn team samen via Zoom en hij heeft het niet opgegeven – hij en zijn team gebruiken deze tijd om aan veel meer subsidieaanvragen te werken.
Dr. Ron Tompkins Sc.D. – Stichtend Directeur van het Centrum voor Chirurgie, Wetenschap & Biotechniek in het Algemeen Ziekenhuis van Massachusetts, Directeur van het ME/cvs-collaboratief aan Harvard
We zien uit naar toekomstige financieringssuccessen
Aan de Harvard-kant van de door de Open Medicine Foundation gefinancierde inspanningen, meldde Ron Tompkins dat het rekenwerk en het analysewerk gaat zoals altijd en dat hij en zijn team werken aan “enkele tientallen subsidieaanvragen” (!). Hij zei dat hij hoopte dat ze in het vierde kwartaal van dit jaar een aantal mooie financieringssuccessen zouden hebben.
Sadie Whittaker, PhD – Algemeen Directeur van het Solve ME/CFS Initiative (SMCI).
Het loopt als een trein
Sadie Whittaker meldde dat sommige van de onderzoekers met een Ramsay-award zijn moeten stoppen met hun werk, maar andere niet. Zo zei ze dat Liz Worthy’s fascinerende ME/cvs-genoomstudie aan het Center for Computational Genomics and Data Sciences van de University of Alabama in Birmingham loopt als een trein.
Voor Sadie zelf is er niet veel veranderd. Vroeger werkte zij en andere medewerkers van Solve ME/CFS parttime thuis en nu is dat fulltime geworden. Ze lijken het inderdaad druk te hebben.
Solve ME/CFS wil ook graag mensen identificeren die niet volledig herstellen van COVID-19 en heeft hiertoe een aantal projecten lopen. Ze wil tevens de gevolgen van de ziekteverwekker op de gezondheid van ME/cvs-patiënten onderzoeken.
Het Patiëntenregister van Solve ME/CFS zal binnenkort worden uitgerold, gevolgd door partnerregisters in het Verenigd Koninkrijk en Australië. Deze vormen het eerste internationale patiëntenregister voor ME/cvs. Het register zal onderzoekers over de hele wereld toegang geven tot patiëntgegevens in de VS, het Verenigd Koninkrijk en Australië. En die gegevens kunnen helpen om de impact van COVID-19 op zowel personen met ME/cvs als op gezonde controles te traceren.
Solve ME/CFS bouwt ook aan samenwerking met COVID-19-registers en apps in een poging om COVID-19-patiënten die een ME/cvs-achtige aandoening krijgen, vast te leggen. Ze ontwikkelen ook een campagne op sociale media om diezelfde groep te identificeren.
De zilveren rand van de COVID-19-crisis is bovendien de kans die het biedt om ME/cvs beter te begrijpen. Dit zal een belangrijk kenmerk zijn van Solve ME/CFS advocacy day. (Meer mensen dan ooit tevoren zullen deelnemen aan de dag voor belangenbehartigers van Solve ME/CFS).
Solve ME/CFS werkt ook samen met Vicky Whittemore van de NIH. Ze brengen de gedroogde bloedkaartjes van ME/cvs-patiënten in het bioregister van de NIH. Deze kaarten, die bestaan uit een stukje bloed op filterpapier, kunnen nu gebruikt worden voor onderzoek, waaronder DNA- en RNA-analyses en proteomica. Het is een gemakkelijke en goedkope manier om monsters voor biobanken te verzamelen.
Sadie gaf aan dat Solve ME/CFS op een meer proactieve manier probeert nieuwe onderzoekers voor het veld te werven. In plaats van onderzoekers naar hen toe te laten komen voor een Ramsay Award, probeert Solve ME/CFS de onderzoekers zelf te benaderen. Sadie zei dat als ze een overtuigend wetenschappelijk argument kan geven waarom een vakgebied te maken zou kunnen krijgen met ME/cvs, de onderzoekers echt interesse tonen. Ze gaf twee voorbeelden.
Nadat ze in contact kwamen met Solomon Snyder, een baanbrekende neurowetenschapper bij Johns Hopkins die de beroemde Lasker Award heeft gewonnen en naar wie een hele afdeling is vernoemd (en hoeveel mensen kunnen dat zeggen?), financierden ze een andere neurowetenschapper van die afdeling – Bindu Paul – om waterstofsulfide in ME/cvs te bestuderen.
Solve ME/CFS heeft ook gebruik gemaakt van hun locatie dat naast een van de topuniversiteiten van het land ligt: UCLA. Zo hebben ze het Ramsay Grant Program kunnen integreren met het IRIS Cantor Center for Women’s Health. Het resultaat – ME/cvs staat nu op de lijst van onderwerpen voor subsidieaanvragen van de UCLA-onderzoekers. Solve ME/CFS zal de subsidieaanvragen die binnenkomen, bekijken en er één financieren als onderdeel van het Ramsay Award-programma met als doel het bewustzijn over ME/cvs te vergroten.
Net als de andere groepen zag Sadie dit COVID-19-intermezzo als een moment om subsidieaanvragen te schrijven.
Nancy Klimas MD – Institute for Neuro-immune Medicine Director [Directeur van het Instituut voor Neuro-immune Geneeskunde] – Nova Southeastern University
“Een trieste kans”
Nancy Klimas meldde dat het de eerste twee weken, toen verschillende klinische proeven en studies reeds waren gestart, een worsteling was om de integriteit van die studies te behouden en om uit te zoeken hoe er veilig mee kon worden omgegaan – vooral omdat diverse financierders verschillende richtlijnen gaven die soms met elkaar in tegenspraak waren. Ze zei dat de lokale Institutional Review Boards (IRB’s), niet verrassend, moeite hadden met het interpreteren van de soms tegenstrijdige posities van institutionele en financierende instanties.
Ze gaf echter aan dat de meeste van haar klinische proeven op dit moment afhankelijk zijn van telegeneeskundige evaluaties. Een positieve ervaring was hoe kosteneffectief en gemakkelijk telegeneeskunde bleek te zijn. Bovendien geeft telegeneeskunde haar toegang tot aan huis gebonden patiënten en tot mensen buiten haar eigen omgeving – twee groepen voor wie het voorheen moeilijk was om aan studies deel te nemen. Ze zullen heel wat bewijs kunnen voorleggen om aan te sturen op meer telegeneeskunde in de toekomst.
Dr. Klimas werkt net als Ron Davis en Ron Tompkins aan subsidievoorstellen. Ze verwachtte dat de volgende NIH-ronde (6 juni) een drukke ronde zal worden.
Ze noemde COVID-19 “een trieste kans” en ook zij gaat op zoek naar financiering om te zien of COVID-19 het risico op het krijgen van ME/CVS verhoogt. Gelukkig heeft ze al een studiegroep die ze kan volgen: ze heeft fysiologische gegevens van alle gezonde controles die hebben deelgenomen aan hun studies – die geven haar een mooie basis.
Gordon Broderick, PhD – Klinische Systeembiologie – University of Rochester
We geven immuniteitsonderzoek een boost
Gordon Broderick meldde dat er een nieuw niveau van kameraadschap was ontstaan toen zijn team in het heetst van de strijd tegen het coronavirus terechtkwam. Broderick, een baanbrekend computationeel bioloog, heeft grote datasets gebruikt om modellen te maken over hoe de biologische systemen in ME/cvs verstoord zijn geraakt.
Broderick, die zich al minstens 15 jaar intensief bezighoudt met onderzoek naar ME/cvs, werkte voorheen bij het Institute for Neuroimmune Medicine van Dr. Klimas. Hij zei dat hij naar de University of Rochester is gegaan om meer te weten te komen over hoe virussen het lichaam beïnvloeden.
Met COVID-19 is dat werk nu extreem belangrijk geworden, waardoor hun leercurve drastisch is verhoogd. Zijn team, dat al verbonden was met dokters die zijn gespecialiseerd in longziekten van de University of Buffalo, heeft de immuunrespons op het virus gemodelleerd.
Hij verwacht dat hun “lopende (ME/cvs)-onderzoek veel baat zal hebben bij de hierbij geleerde lessen over de interactie tussen virus en gastheer, immuuntolerantie en immuunhyperresponsiviteit”.
Dr. Derya Unutmaz – Het JAX-collaboratief onderzoekscentrum voor ME/CVS (CRC) – Een door de NIH gefinancieerd onderzoekzoekcentrum voor ME/cvs
Onderzoek naar COVID-19 toepassen op ME/cvs
Derya Unutmaz meldde dat ook zijn laboratorium zich in de strijd tegen het virus heeft geworpen. Zijn werk aan ME/cvs is grotendeels stilgelegd, maar hij gelooft dat hij in staat zal zijn om een deel van zijn werk aan COVID-19 toe te passen op ME/cvs en verwacht dat het veel invloed zal hebben op de toekomst.
Maureen Hanson PhD – Cornell Center for Enervating Neuroimmune Disease – Een door de NIH gefinancieerd onderzoekzoekcentrum voor ME/cvs
Data-analyse en manuscriptvoorbereiding
Het werk in het laboratorium zelf is gestopt, maar Maureen Hanson en haar team blijven vanuit huis werken aan manuscripten en het analyseren van data. Ze hebben twee keer per week een Zoomsessie met laboratoriumgenoten om de voortgang en de data te bespreken.
Vicky Whittemore, PhD – Leider van de Trans-NIH-werkgroep voor ME/cvs
Post COVID-19-ME/cvs- studies “op de radar van de NIH”
De NIH blijven op volle snelheid werken, gebruikmakend van e-mails, zoom en vergaderingen via webex. Er is een enorme focus op COVID-19 bovenop alles wat we moeten doen, dus we hebben het een beetje druk. Zoals u zich kunt voorstellen, zijn nu de meeste laboratoria en klinische studies in het hele land en bij de NIH stilgelegd, de onderzoekers zijn in paniek omdat ze niet weten hoe ze het werk moeten afmaken waarvoor ze gefinancierd worden. Het enige wat we op dit moment kunnen doen, is hen verzekeren dat de NIH er zijn om hen te helpen als ze weer open en operationeel zijn.
We zijn een paar weken geleden met Joe Breen en anderen van het NIAID beginnen te overleggen over restletsels na COVID-19-infectie en hebben van verschillende onderzoekers vernomen dat zij geïnteresseerd zijn in het bestuderen hiervan. We erkennen dat dit een groot probleem kan worden voor veel mensen die na herstel van de acute infectie symptomen houden zoals ME/cvs en ook dat het een kans is om deze individuen te volgen om te bepalen wie wel en wie niet ziek blijft en waarom.
Op dit moment is het NIAID gericht op diagnose, ontwikkeling van het vaccin en het testen van behandelingen voor COVID-19, maar wees gerust, dit staat zeker ook op onze radar. NINDS is er ook in geïnteresseerd of er postinfectieuze neurologische symptomen zullen optreden bij deze personen, dus dit onderzoeksgebied zal zeker in een stroomversnelling raken. Ik zal meer informatie geven als het beschikbaar is, want ik weet dat er verschillende dingen in de pijplijn zitten.
We stonden op het punt om een aankondiging te doen over een workshop in mei en een proces voor strategische planning toen de crisis zich aandiende. We moeten nu onze plannen volledig veranderen omdat we een tijdje niet in staat zullen zijn om face-to-face te vergaderen. We leggen dus de laatste hand aan die plannen en zullen ze binnenkort bekendmaken.”
© Health Rising. Vertaling Tanto, redactie Zuiderzon en Abby, ME-gids.
