Geschreven door Dr. Anthony Komaroff.
Op 7 juni 2021 publiceerden Drs. Lipkin en Komaroff een artikel in Trends in Molecular Medicine over de stand van het ME/cvs-onderzoek in het kielzog van COVID-19.
Een ziekte als ME/cvs wordt al honderden jaren beschreven in de medische literatuur. Maar toen de belangstelling voor de ziekte halverwege de jaren tachtig weer opkwam, kon je er geen enkele vermelding van vinden in de belangrijkste medische handboeken.
Daar waren verschillende redenen voor. Ten eerste beschreven medische publicaties uit het verleden wel de symptomen van de ziekte, maar maakten zij geen melding van onderliggende biologische afwijkingen, die deze symptomen zouden kunnen veroorzaken. Sommige artsen concludeerden dat de ziekte waarschijnlijk niet “echt” was als er geen onderliggende biologische afwijkingen waren gevonden.
Verder waren de”standaard” testresultaten meestal normaal toen dokters de “standaard” laboratoriumtesten aanvroegen voor patiënten met de symptomen van ME/cvs in het midden van de jaren tachtig.
Helaas, na het ontvangen van normale testresultaten, vertelden dokters hun patiënten: “er is niets mis met u.” Dat was één mogelijke conclusie. Een andere mogelijke conclusie, die deze artsen hadden kunnen overwegen, maar niet hebben gedaan, was dat zij de verkeerde testen hadden besteld. Andere testen die hen zelfs in het midden van de jaren tachtig ter beschikking waren, vonden inderdaad afwijkingen bij veel mensen met ME/cvs1.
Nu, in de 21ste eeuw, beschikken we over spitstechnologieën om onderliggende biologische afwijkingen te identificeren die niet beschikbaar (en zelfs niet denkbaar) waren in het midden van de jaren 1980. Het merendeel van de testen die worden uitgevoerd door het Columbia Center for Solutions for ME/CFS, maakt gebruik van deze nieuwere technologieën.
Dit zijn enkele van de nieuwe technologieën:
- We kunnen nu veel beter de aanwezigheid van infectieuze agentia opsporen, ook van voorheen onontdekte agentia, door gebruik te maken van technologieën als de polymerasekettingreactie (PCR).
- Ziekten ontstaan meestal doordat de gecoördineerde interactie van meerdere verschillende moleculen verstoord is. Bij de meeste medische onderzoeken werden vroeger slechts één of enkele moleculen in een bloedmonster gemeten. Tegenwoordig kunnen we letterlijk duizenden moleculen in één monster meten. Dat betekent dat we moleculen kunnen identificeren die aan elkaar gekoppeld lijken te zijn als onderdeel van een biologisch reactiepad. Als je eenmaal reactiepaden hebt geïdentificeerd die verband houden met een bepaalde ziekte, worden de moleculen in die reactiepaden kandidaten om te dienen als mogelijke diagnostische testen, en kunnen ze ook de basis vormen voor het ontwikkelen van nieuwe behandelingen. Het Centrum meet duizenden verschillende moleculen bij mensen met ME/cvs en bij gezonde controlepersonen.
- Het Centrum meet niet alleen de moleculen die door ons lichaam worden gemaakt, maar ook moleculen, die worden gemaakt door de microben die op en in ons lichaam leven. Een van de grootste ontdekkingen van de afgelopen 20 jaar is de erkenning dat de genen van de microben die in ons leven (ons microbioom) moleculen produceren die onze gezondheid beïnvloeden. Het centrum meet deze microben en de moleculen die zij produceren.
- We kunnen de structuur meten van alle menselijke genen en ook van de microbiële genen. Dat is belangrijk, want het doel van een gen is een bepaald eiwit te maken, en de structuur van het gen bepaalt de structuur van het eiwit. Het zijn de proteïnen die uiteindelijk ons lichaam doen werken – die ons in staat stellen te bewegen, te zien, te denken. Als er iets mis is met de structuur van het gen van een persoon, kan het gevolg de productie van een defect eiwit zijn.
- We kunnen ook meten of een bepaald gen geactiveerd is om het eiwit te maken dat het geacht wordt te maken. Dit is belangrijk, want zelfs als de structuur van een gen perfect in orde is, als het gen niet geactiveerd wordt wanneer dat zou moeten, kan dat nadelige gevolgen hebben voor de gezondheid.
Dat is de opmerkelijk geavanceerde stand van zaken in de biologische technologieën, die kunnen worden ingezet om ziekten te bestuderen in 2021. Wat is de meest recente wetenschappelijke stand van zaken betreffende ME/cvs? Dr. Ian Lipkin, directeur van het Centrum, en ik hebben net een artikel gepubliceerd waarin de meest recente wetenschappelijke stand van zaken wordt samengevat. Dit werd eind juni 2021 online gepubliceerd in het tijdschrift Trends in Molecular Medicine2. Zoals gedetailleerd samengevat in dat artikel, merken we op dat mensen met ME/cvs het volgende hebben:
- Grotere aantallen darmbacteriën die ontstekingen veroorzaken, en kleinere aantallen darmbacteriën die ontstekingen bestrijden, veranderingen die correleren met symptomen;
- Hogere aantallen geactiveerde immuuncellen, T-cellen genaamd, alsof de cellen een strijd tegen iets voeren;
- Verminderde functie van een ander type virusbestrijdende cel, de zogenaamde natural killer (NK)-cellen;
- Hogere niveaus van bepaalde chemische stoffen (cytokinen) die het immuunsysteem gebruikt om gevechten te leveren;
- Verschillende autoantilichamen-bewijs van een auto-immuunproces waarbij het immuunsysteem van het lichaam niet een vreemde indringer aanvalt, maar delen van het lichaam zelf;
- Een verminderd vermogen om energiemoleculen (ATP) te maken;
- Diverse afwijkingen in de hersenen en het autonome zenuwstelsel.
Ten slotte bespreekt ons recente artikel hoe de groeiende kennis over ME/cvs ons begrip kan beïnvloeden van de langdurige ziekte, die kan optreden bij mensen die COVID-19 – postacuut COVID-19-syndroom ontwikkelen, of “langdurige COVID”- en vice versa. Wij stellen ook een onderzoeksagenda voor zowel ME/cvs als het postacuut COVID-19-syndroom voor. We moeten weten of de onderliggende biologische afwijkingen van ME/cvs gelijk of identiek zijn aan die in het postacuut COVID-19-syndroom. Hoewel we nog niet weten hoeveel mensen het postacuut COVID-19-syndroom zullen ontwikkelen, is het aannemelijk dat het aantal in de VS binnenkort even groot zal zijn als het aantal mensen dat nu al aan ME/cvs lijdt – zoveel als 2,5 miljoen mensen3.
Samenvattend geeft het recente artikel een vrij gedetailleerd overzicht van wat bekend is over de onderliggende biologie van ME/cvs. Het benadrukt ook het feit dat het begrijpen van een ziekte soms afhangt van de ontwikkeling van nieuwe wetenschappelijke technologieën. Het artikel benadrukt ook waarom artsen een ziekte nooit mogen verwerpen enkel omdat ze ze niet begrijpen. Met toewijding, nieuwe instrumenten en een open geest komen de antwoorden er aan.
1Bates DW, Buchwald D, Lee J…Komaroff AL. Clinical laboratory test findings in patients with chronic fatigue syndrome. Arch Intern Med 1995;155:97-103.
2Komaroff AL, Lipkin WI. Insights from myalgic encephalomyelitis/chronic fatigue syndrome may help unravel the pathogenesis of postacute COVID-19 syndrome. Trends Mol Med 2021, published online June, 2021 https://doi.org/10.1016/j.molmed.2021.06.002
3Komaroff AL, Bateman L. Will COVID-19 lead to myalgic encephalomyelitis/chronic fatigue syndrome? Front Med 2021;7:606824. doi: 10.3389/fmed.2020.606824
Dr. Anthony Komaroff
Hoofdredacteur Harvard Health Letter
Anthony Komaroff is Professor Geneeskunde aan de Leerstoel Steven P. Simcox/Patrick A. Clifford/James H. Higby aan Harvard Medical School, senior arts aan het Brigham and Women’s Hospital in Boston, en hoofdredacteur van de Harvard Health Letter. Hij was 15 jaar lang directeur van de Afdeling Algemene Geneeskunde en Eerstelijnszorg van het Brigham and Women’s Hospital en is de oprichter van Journal Watch, een nieuwsbrief met beknopte medische informatie voor artsen, uitgegeven door de Massachusetts Medical Society/New England Journal of Medicine.
© Center for Solutions for ME/CFS, 15 juli 2021. Vertaling Zuiderzon, redactie NAHdine en Abby, ME-gids.
