16 november 2023.
UPDATE: Cochrane heeft de klacht van Science For ME afgewezen, zoals gisteren besproken in een draad op het forum rond de tijd dat ik deze blog plaatste. In verband met een gerelateerde klacht over de review van 2019 heeft het Committee on Publication Ethics (COPE) Cochrane geschreven om op meerdere punten opheldering te vragen.
Correctie: Ik heb een zin verwijderd waarin staat dat Hilda Bastian zelf de leden van het auteursteam en de Independent Advisory Group [Onafhankelijke Adviesgroep] koos. Deze beslissingen werden gezamenlijk en/of in overleg met anderen bij Cochrane genomen. Mijn excuses voor de fout.
**********
Onlangs postte ik over Cochranes onbevredigende antwoorden op een verzoek van het Science for ME-forum dat de organisatie “Oefentherapie voor chronischevermoeidheidssyndroom”, een ernstig gebrekkige en onbetrouwbare review uit 2019, zou intrekken. Het forum vroeg ook om een update over de vertraagde inspanningen van Cochrane om een nieuwe review over oefentherapie voor ME/cvs te produceren die bedoeld was om dit document uit 2019 te vervangen; de laatste blijft helaas op de site van Cochrane staan en wordt nog steeds aangehaald door promotors van het CGT/GET-behandelparadigma. Het forum vond de antwoorden van de organisatie ontoereikend en heeft hierover een formele klacht ingediend bij Cochrane.
Ondertussen, na meer dan twee jaar stilte over wat er wel of niet is gebeurd met de geplande nieuwe review, bood Cochrane vorige week eindelijk een kijkje in de ontwikkelingen. De informatie kwam op 10 november in de vorm van een rapport van Hilda Bastian, een Cochrane-medewerker die al lange tijd bij Cochrane werkt en het aangewezen hoofd is van een team, de Independent Advisory Group (IAG) [Onafhankelijke Adviesraad], dat belast is met het toezicht op de ontwikkeling van de nieuwe review. Nadat zij regelmatige voortgangsrapporten had beloofd, stopten zij en Cochrane met het publiekelijk communiceren over het richtlijnontwikkelingsproces; tot vorige week was de meest recente update van Bastian in juli 2021. Gezien dit gebrek aan informatie voelden veel patiënten zich onthutst, verward, depressief en boos. En dat is begrijpelijk.
Bastian begon de update met verschrikkelijk persoonlijk nieuws en ging vervolgens in op andere factoren die bijdroegen aan vertragingen in de communicatie met het publiek en aan een “ongeplande onderbreking” van het werk van de IAG. Voor zover ik weet, was dit de eerste publieke erkenning van zo’n onderbreking. Zoals ze schreef:
“Dit rapport had al veel eerder moeten komen, en gaat dus gepaard met diepe verontschuldigingen voor mijn lange stilzwijgen.” Na het plotselinge overlijden van mijn zoon eind 2021 was ik enige tijd buiten strijd. Dat viel samen met de onrust rondom dit project, veroorzaakt door de organisatorische veranderingen en de klachten die in dit rapport worden besproken. De combinatie van uitgebreide onzekerheden en vertrouwelijkheid terwijl sommige processen aan de gang waren, maakte een zinvolle rapportage onmogelijk. Tot die onzekerheden behoorde onder meer de vraag hoe lang de ongeplande pauze voor de IAG zou kunnen duren. Het werk van de auteurs aan het ontwerpprotocol ging echter door.”
Naast Bastians familiedrama bleek een belangrijke oorzaak van de vertraging de bezwaren tegen het hele project te zijn van belangen die vermoedelijk op één lijn lagen met de ideologische CGT/GET-brigades – degenen die het meeste te verliezen hadden bij een nieuwe herziening. Zoals Bastian uitlegde:
“De redenen [voor de vertraging] waren onder andere het langdurige en vertrouwelijke proces dat volgde op een gedetailleerde klacht waarin werd opgeroepen om het proces te staken en de review in zijn huidige vorm te behouden. De basis voor het opnemen van een IAG in het redactionele proces van een Cochrane review werd aangevochten, evenals de noodzaak voor een update en het voorgestelde redactionele proces. In de klacht werd ook aangevoerd dat “te veel mensen die auteur waren van de review of lid van de IAG, waaronder ikzelf, te vooringenomen waren ten gunste van kritiek op de huidige Cochrane-review.”
En verder: “meerdere commissies binnen de organisatie van Cochrane hebben zich achtereenvolgens over deze klacht gebogen, wat ongeveer een jaar heeft geduurd. De klacht werd niet gegrond verklaard na grondig onderzoek door het Panel Belangenverstrengeling, een subgroep van de redactieraad en uiteindelijk de raad van bestuur van Cochrane.
Dus laat me dit begrijpen. Na het beloven van regelmatige updates over een project dat van vitaal belang is voor de ME/cvs-patiëntengemeenschap, ondernam Cochrane een langdurig intern onderzoek zonder daarover publiekelijk te communiceren, waardoor iedereen lange tijd in het ongewisse bleef. Was er echt geen manier voor de organisatie om het bestaan van een obstakel dat de zaken vertraagde, bekend te maken en tegelijkertijd de vereiste vertrouwelijkheid te bewaren? Ik vind het verbijsterend dat iemand heeft besloten dat de enige of in ieder geval de beste manier om met deze moeilijke situatie om te gaan was om de hele patiëntengemeenschap meer dan twee jaar lang in de kou te laten staan. Deze strategie was niet alleen onaanvaardbaar, maar zeker ook niet de manier om vertrouwen in het proces op te bouwen.
Aan de positieve kant (soort van): Bastian noemde een voorstel dat zou kunnen helpen de mogelijke schade van de beslissing om de review niet in te trekken, te beperken. Het plan is voor de IAG om een betere redactionele notitie voor de review te maken omdat, zoals ze schreef, “sommige toepassingen van de Cochrane-review de kritische nuance en beperkingen in de conclusies niet weerspiegelen, en het doel van een notitie zou zijn om te proberen dergelijke misinterpretatie te verminderen.” (Natuurlijk zou zo’n redactionele notitie helemaal niet nodig zijn als Cochrane de review in de eerste plaats had verwijderd).
Naast het posten van haar verslag, opende Bastian een blog als communicatieplatform waarop ze zou reageren op commentaar. Dat heeft geleid tot een levendig debat met veel scherpe opmerkingen en over het algemeen geduldige maar niet altijd bevredigende reacties. Ik benijd de taak van Bastian hier niet. Cochrane lijkt haar in de ongemakkelijke positie te hebben gebracht dat ze voortdurend kritiek moet uiten op de review van 2019 en dat ze het moeilijk te verdedigen besluit moet verdedigen om de review niet in te trekken..
Welke redactionele opmerking er ook op de review van 2019 is of zal worden geplakt om lezers te wijzen op de problematische aard van de bevindingen, deze had in de eerste plaats niet gepubliceerd mogen worden; zodra het gepubliceerd was, had het moeten worden ingetrokken. Bastian zelf had niets te maken met de vorige versie en de besluitvorming daaromheen. Niettemin krijgt Cochrane, omdat zij de hele zaak zo slecht heeft afgehandeld en recalcitrant blijft in haar weigering om verdere actie te ondernemen, momenteel de last van klachten over wat er wel en niet is gebeurd.
Maar hier komt het op neer: Als instituut lijkt Cochrane niet in staat om grip te krijgen op de realiteit dat ongeblindeerde studies die alleen vertrouwen op subjectieve uitkomsten, vol vooroordelen zitten en geen betrouwbaar bewijs leveren voor therapeutische interventies. Dit is vooral het geval wanneer de subjectieve bevindingen niet alleen bescheiden zijn, maar ook worden tegengesproken door slechte of nulresultaten voor objectieve uitkomsten in hetzelfde onderzoek, zoals hier het geval is. Een oordeel vellen over deze studies zou dus niet moeilijk moeten zijn. Maar blijkbaar is het dat wel, in ieder geval voor Cochrane.
Dat wekt natuurlijk enige bezorgdheid over wat voor soort herziening uit dit lopende proces zou kunnen voortkomen. We zullen moeten zien wat er verder gebeurt. Maar zowel in het schrijfteam als in de IAG zitten slimme mensen, dus er is reden voor ten minste gematigd optimisme dat het eindproduct acceptabel zal zijn, ondanks het dubieuze gedrag van Cochrane met betrekking tot de versie van 2019.
© David Tuller voor Virology Blog. Vertaling admin, redactie NAHdine, ME-gids.
