Rotterdam 1978. Een boordevol Feyenoordstadion luistert naar Bob Dylan, Ook Luk Saffloer. Daar overvalt hem voor het eerst een donkere golf van onverdraaglijke vermoeidheid. Het is als een onbeschrijflijke zware griepaanval die vanaf dan telkens opnieuw zal opduiken.
Niemand vindt een verklaring voor zijn aanhoudende vermoeidheid. De dagelijkse uitputting begint meer en meer te wegen, maar hij is te trots om eraan toe te geven. Voor de buitenwereld is er dan ook niets aan de hand. Alleen zijn vrouw en kinderen weten hoe hij s avonds na zijn werk enkel nog kan liggen: doodmoe en uitgeteld.
Pas in 1994 hoort hij de diagnose: CVS, het chronisch vermoeidheidssyndroom. Een geneesmiddel is er niet en intussen wordt de lijst met lichamelijke klachten langer. Van slapeloosheid tot verlammende gewrichtspijnen en ernstige hartritmestoornissen. Maar gelukkig wijkt de ziekte soms. Elke goede dag is een verademing, elke dag met minder pijn een geschenk.
Luk Saffloer is één van de ongeveer 10.000 CVS-patiënten in België. Na jaren van stilzwijgen vond hij de moed om zijn levensverhaal op te tekenen. Aan de hand van meeslepend geschreven stukken doet hij zijn verhaal. Hij maakt de gevoelens van ME/CVS-patiënten voelbaar, waardoor het ook voor betrokkenen een beetje duidelijk wordt wat de ziekte inhoud. Een echte aanrader!!
Speciaal aanbod voor onze leden
Actieprijs
Inbegrepen verzending naar BE: 15 euro
Inbegrepen verzending naar NL: 18 euro
Eén reactie
Te moe om te sterven
Dit is vooral een heel persoonlijk verhaal. Persoonlijk vond ik het niet zo’n heel interessant boek, er werd veel gefocust op de jeugd van de schrijver, en hoe dat in contrast staat tot het heden. Ik had er moeite mee om door te blijven lezen en heb veel bladzijden overgeslagen… De schrijfstijl was soms ook wat moeilijker te begrijpen, maar misschien komt dat door het Belgische Nederlands 😉 Maar goed, op zich wel een leuk boek, maar persoonlijk niet mijn smaak.