A cry for help - Open brief aan artsen

2 reacties

Goede, duidelijke brief. Het enigste wat ik hier geloof ik aan toe zou voegen is dat, als artsen verder kijken dan hun neus lang is en ME (h)erkenen als neuro-immuun ziekte, en onderzoeken, en eerlijk en bekwaam behandelen er een stuk minder last zal zijn van geestelijke en lichamelijke (zie 1) stress. Ieder mens gezond of ziek heeft stress, alleen heeft de zieke ‘pech’ dat zijn ziekte daardoor verergert. 1. Het woord ‘stress’ wordt te kortzichtig uitgelegd door te doen alsof het enkel gaat over ‘je zorgen te maken/ te druk te maken’ en je maar naar de psycholoog moet om daar mee te leren leven. Terwijl stress IEDERE INSPANNING betekent die je maakt. Of je nu leert, of ziek bent, een boek leest, of een operatie moet ondergaan, je naar de dierentuin gaat, of de trap op loopt, koffie zet, of douched. Iedere inspanning die je lichaam levert, lichamelijk of geestelijk, vraagt energie, is stress ! Veel patiënten zullen door (h)erkenning minder moeite hebben met acceptatie van hun beperkingen omdat dan erkend wordt dat ze werkelijk te ziek zijn om te functioneren zoals een gezond mens en ze dus niet gedwongen door onkunde en onbegrip almaar over hun grens moeten gaan omdat ze naar school moeten, of naar hun werk terwijl ze dat niet of maar ten dele kunnen. (over de grens gaan CGT. Fout dus !) Er zal dan geaccepteerd worden dat ze te ziek zijn en beperkingen hebben. Het omgekeerde is dus waar, NIET de patiënt maar de arts moet accepteren. Door ontkenning van ME als neuro-immuun ziekte en opdringen van de orenmaffia ontstaat de grootste stress voor veel patiënten. Zij staan lichamelijk en geestelijk zwaar onder druk (zie 1). Ze moeten blijven gaan terwijl ze te ziek zijn en ze moeten zich almaar verantwoorden en verweren omdat ze niet kunnen. Daarom blijven en moeten ze blijven zoeken naar een arts die bekwaam is hun zieke lichaam te behandelen, zodat er niet alleen erkenning maar belangrijker, ook goede gerichte behandeling zal zijn waardoor ze lichamelijk vooruit kunnen gaan of met bepaalde medicatie een beter leven hebben en deel kunnen nemen aan de maatschappij ! Want geloof ons beste artsen hoe positief we ook in het leven staan ME geneest daar niet van en geen mens/ kind went er ooit aan dat hij na een stukje lopen, of douchen, of een kopje koffie zetten, of in een wat beter zicht na een uurtje school of een paar uurtjes werken uitgeput, afgepeigert, dodelijk vermoeid, ziek in bed ligt en te moe is om adem te halen. Daarna dagen nodig heeft om weer wat op te knappen, zwabberend naar de wc loopt alsof je een fles jenever achterover hebt geslagen ook al ben je pas 11 jaar. Je gewrichten stijf zijn en knakken als je wat beweegt, je een diepe oorpijn hebt en je keelpijn weer terug is. Je pupillen bijna net zo groot zijn als je irissen en je een grote behoefte hebt aan zout. Je duizelig bent en licht en geluid onverdragelijk zijn. Elke keer weer stip ik het aan: Wordt een MS -, hart-, kanker- of andere ernstige ziekte patiënt ook gedwongen naar een psycholoog/psychiater te gaan of anders van alle hulp voor school ontdaan of een uitkering ontzegt ? Als een patiënt zelf na overleg aangeeft hulp nodig te hebben van een psycholoog /psychiater dan is het heel fijn dat die hulp er is maar als een patiënt aangeeft dat hij die hulp niet nodig heeft ga hem dan niet behandelen alsof hij de grootste boef en klaploper is die er op aarde rondloopt.