𝙉𝙖 𝙪𝙞𝙩𝙗𝙧𝙖𝙖𝙠, 𝙩𝙤𝙩𝙖𝙡𝙚 𝙡𝙤𝙘𝙠𝙙𝙤𝙬𝙣
Op 13 maart 2020, exact vier jaar geleden, veranderde het leven in België drastisch. Het land ging in lockdown omwille van de coronapandemie, die twee dagen eerder wereldwijd was afgekondigd. Scholen gingen dicht, bezoek in ziekenhuizen en woonzorgcentra was verboden. Geen horeca meer, geen culturele of sportieve evenementen meer op de agenda.
𝘼𝙙𝙚𝙢𝙥𝙖𝙪𝙯𝙚
Pas op 8 juni versoepelden de strenge maatregelen: het mondmasker deed wel zijn intrede o.m. op het openbaar vervoer, kappers en winkels mochten weer open als anderhalve meter afstand werd gerespecteerd. We leerden een nieuw begrip kennen, de bubbel, die nog moest worden beperkt tot 10 vaste personen per week. Wie kon, werkte van huis uit.
Onze wereld werd digitaler door webinars, online theater- en museumbezoeken en Zoom- of Teams-meetings. Maar de situatie verbeterde niet echt zodat in juli mondmaskers verplicht werden in alle winkels, eind juli zelfs buiten in het centrum van Leuven.
𝙒𝙚𝙚𝙧 𝙬𝙖𝙩 𝙧𝙚𝙨𝙩𝙧𝙞𝙘𝙩𝙞𝙚𝙫𝙚𝙧
Op 19 oktober werd tussen middernacht en 5 u een nachtklok van kracht om de coronaparty’s een halt toe te roepen. Toen werd nog gedacht dat, eens besmet, men immuun was voor het virus. Dus een party was ideaal om zo snel mogelijk immuniteit op te bouwen.
Maar de pandemie was nog lang niet over. Er volgde een tweede lockdown in oktober, de scholen gingen weer een tijdje dicht. Een tweede versoepeling kwam pas net voor de feestdagen, vanaf december voor winkels, musea en zwembaden.
𝙃𝙚𝙩 𝙣𝙞𝙚𝙪𝙬𝙚 𝙣𝙤𝙧𝙢𝙖𝙖𝙡
Vanaf februari 2021 kwam het binnenlands toerisme geleidelijk weer op gang, maar in heel aangepaste vorm (men at bv per familie in de kamer een maaltijd die kon worden afgehaald).
Kappers en tandartsen mochten weer hun beroep uitoefenen. Ook makelaars konden weer aan de slag.
Bezoekregelingen aan ziekenhuizen en woonzorgcentra werden minder streng, vanop het balkon of achter een scherm voor een beperkte periode na het afleggen van een negatieve sneltest.
In maart 2021, voerde men nog een derde lockdown van een maand in.
𝙍𝙚𝙙𝙙𝙞𝙣𝙜 𝙣𝙖𝙗𝙞𝙟
Op 2 juni 2021, nog geen 15 maand na de uitbraak van de pandemie, kreeg ik mijn eerste van twee vaccins tegen corona, in een super grote evenementenhal die voor de gelegenheid omgetoverd was in een vaccinatiecentrum. De organisatie was verbluffend: een ongelofelijk aantal vrijwilligers, opgedeeld in ruimtes met kleurcodes, wachtruimtes om de eerste bijwerkingen een half uur te monitoren, en alles gedigitaliseerd: van uitnodigingen tot afspraken en een app met vaccinatiecertificaten.
In januari 2022 volgde een eerste boosterprik (een tweede in september) maar al die tijd bleven mondmaskers verplicht op het openbaar vervoer. Deze maatregel werd pas opgeheven op 23 mei 2022. Wie aangewezen was op bus of trein, droeg dus bijna een jaar verplicht een mondmasker.
In het najaar van 2023 kon men een bijkomende, aangepaste coronaprik krijgen via huisarts of apotheek.
𝙍𝙚𝙙𝙙𝙞𝙣𝙜 𝙣𝙞𝙚𝙩 𝙫𝙤𝙤𝙧 𝙞𝙚𝙙𝙚𝙧𝙚𝙚𝙣
Al vanaf het begin van de pandemie werd door chronische patiënten gewaarschuwd voor de mogelijk lange, venijnige staart van deze virusinfectie: de postvirale syndromen, die beschreven waren na o.a. de Spaanse griep, ebola, Q-koorts, dengue, mers en sars-cov-1.
𝗢𝗽 𝟭𝟱 𝗺𝗮𝗮𝗿𝘁 𝗶𝘀 𝗵𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝘄𝗲𝗿𝗲𝗹𝘄𝗶𝗷𝗱𝗲 𝗗𝗮𝗴 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗕𝗲𝘄𝘂𝘀𝘁𝗺𝗮𝗸𝗶𝗻𝗴 𝗿𝗼𝗻𝗱 𝗟𝗼𝗻𝗴 𝗖𝗼𝘃𝗶𝗱. 𝗗𝗲 𝗲𝗲𝗿𝘀𝘁𝗲 𝗟𝗖-𝗽𝗮𝘁𝗶𝗲̈𝗻𝘁𝗲𝗻 𝘇𝗶𝗷𝗻 𝗻𝘂 𝟰 𝗷𝗮𝗮𝗿 𝘇𝗶𝗲𝗸. 𝗚𝗲𝗺𝗶𝗱𝗱𝗲𝗹𝗱 𝘄𝗼𝗿𝗱𝘁 𝗮𝗮𝗻𝗴𝗲𝗻𝗼𝗺𝗲𝗻 𝗱𝗮𝘁 𝟭 𝗼𝗽 𝗱𝗲 𝟭𝟬 𝗯𝗲𝘀𝗺𝗲𝘁𝘁𝗶𝗻𝗴𝗲𝗻 𝗺𝗲𝘁 𝗖𝗼𝘃𝗶𝗱-𝟭𝟵 𝗹𝗮𝗻𝗴𝗱𝘂𝗿𝗶𝗴𝗲 𝗴𝗲𝘃𝗼𝗹𝗴𝗲𝗻 𝗵𝗲𝗲𝗳𝘁, 𝗱𝗲 𝗵𝗲𝗹𝗳𝘁 𝗱𝗮𝗮𝗿𝘃𝗮𝗻 𝗸𝗿𝗶𝗷𝗴𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝘇𝗶𝗲𝗸𝘁𝗲 𝗱𝗶𝗲 𝗵𝗲𝗲𝗹 𝗲𝗿𝗴 𝗹𝗶𝗷𝗸𝘁 𝗼𝗽 𝗠𝗘/𝗰𝘃𝘀.
𝗪𝗮𝗮𝗿 𝗶𝘀 𝗱𝗲 𝗴𝗿𝗼𝗼𝘁𝘀𝗰𝗵𝗮𝗹𝗶𝗴𝗲 𝗶𝗻𝘃𝗲𝘀𝘁𝗲𝗿𝗶𝗻𝗴 𝗼𝗺 𝗱𝗲𝘇𝗲 𝗺𝗮𝘀𝘀𝗮 𝘇𝗶𝗲𝗸𝗲𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝗯𝗲𝘁𝗲𝗿 𝗹𝗲𝘃𝗲𝗻 𝘁𝗲 𝗴𝗲𝘃𝗲𝗻?
Deze beschrijving is niet noodzakelijk een historisch correct relaas want gebaseerd op notities in mijn persoonlijke agenda.
Misschien vind je het leuk mijn relaas van die eerste lockdownperiode nog eens na te lezen:
Voor de doorsnee man in de straat is corona vast al lang vergeten. Dit is niet zo voor de vele chronische patiënten, zij van vóór de pandemie én de massa die er na de pandemie is bijgekomen.
#LongCovid #MEcvs #MEAwarenessDay #LongCovidAwarenessDay #NietHersteld
