De Afknabbeling

De Afknabbeling,

Middernacht, nu na vandaag vier keer mijn bed te hebben bezocht, voel ik hoe klein ook, een vleugje energie. Naast mij op mijn werktafel, staat gewoontegtrouw een brandend kaarsje. Ik vind dit licht zo fijn en warm, zeker op momenten zoals nu. Nu ik voel mij alleen en geisoleerd. Isolatie in een "surrealistische" vorm van leven. Een levensstijl die ik staande tracht te houden: het leven als een hoogbejaarde, en er dan ook nog een die een absurde hoeveelheid slaap nodig heeft.
Guus Meeuwis helpt mij de nacht door, dit met zijn mooie song"Geef mij je angst" Deze natuurlijk aangevuld met de allesomvattende zin:"geef mij het gevoel dat ik er weer bij hoor voortaan". Ik heb haar op repeat staan, de eerste tien keer minimaal kon ik deze zin niet horen zonder spontaan in tranen uit te barsten. Huilen om herkenning, huilen om erkenning, huilen om herinneringen, mijn verloren stamkroegje, althans voor nu. Huilen om de verloren plek in mijn favoriete discotheek: de dansvloer.

Gemis aan de mooie blonde jongen, gemis van zijn goddelijke blauwe ziels open ogen, een soulmate ware het niet dat wij dit allebei, voortdurend stupide ondermijnen, door acute sociale onhandigheid, ik ben niet gauw onhandig. Ik danste mij dan weer een weg na een dialoog die wij voortdurend voerden: Ik ben getrouwd zegt hij! IK ook, zeg ik. IK wil je beter leren kennen zeg ik. Hij mij ook, zegt hij. Nadien vervallen wij weer in een stupor van sociale onhandigheid.

Nu, het lijkt meer dan veertig jaar geleden: het is acht maand geleden. Nee nu, ik roep nog net niet: zuster mag ik mijn po. De toiletgang is mij nog vrijelijk gegund. Wel is deze vervormd tot een nieuwe creatieve vorm in beweging. Ik rol in mijn stoel naar de keuken, maak dan stoffelend de overgang naar mijn badkamer, handvatten heb ik daar principieel niet. Mijn badkamer is een plaatje, met marmeren wanden, daar ligt mijn grens voor wat ik in lever, ik lever al genoeg in. Dom? Ja absoluut. Vooral ook eigenwijs: exact wie ik ben!

Momenteel slaap ik minimaal twaalf tot veertien uur aaneen, daarnaast rijg ik als bij het rijgen van een ketting, mijn stukjes extra rust aaneen. Nu ik dit zo helder besef, ik wil wel hard wegrennen, ach na vijf meter lig ik plat op mijn bek, en warempel er breekt een glimlach aan. Zoekend naar mijn rolstoel: uitgeput en bezweken.

Nee, er zijn dagen, nachten dat het leven echt niet leuk meer is, fijn is dan dat lichtje. Een maat in mij is mijn eigenwijs zijn, een leven scheppen waar het ook nog een beetje leuk is, dealen met en beseffen dat het pittig is. Mijn man vertolkt het als volgt, (dit wanneer hij mij in mijn bioritme ziet bungelen, dit tussen bed en rolstoel): IK was al lang afgehaakt, nee dat was hij niet, hij zou net als velen met mij ervaren hoe het is. Leven met ME.

ME: het is een job van 24/7, zij vraagt elk middel, eigen strategie, creativiteit, energie, dit om naast haar afknabbeling staande te blijven. En daarnaast nog meer om gelukkig te zijn. Ach: elk leven kent zijn of haar perspectief, het mijne, ik vind het best ook nog leuk, maar die afknabbeling, da, s een flinke dosis perspectief minder.

Henk Arjen Baas Copyright.