Ik haat de vloek in elke vorm toch omhuld door tranen is zij nu het antwoord in mijn onmacht in groot verdriet.
Zomaar: gaat sinds drie dagen weer alles mis.
Laat ik een juskom in de koelkast vallen met alle gevolgen van dien: twee uur poetsen resulteert uiteindelijk in een vetvrije koelkast
Toeval…
De volgende avond is de keukenmachine een tegenpartij, de gezonde milkshake die ik gemaakt heb met ijs yoghurt en vruchten.
Daar valt de bodem van de shaker kan uit, meer dan een liter shake overspoelt mijn machine aanrecht, vloer die gelijk schoongelikt word door de honden die melden dat ze goed geslaagd is…geweest…
Het opstaan uit bed, is de hel ik struikel over allebei mijn benen die elk een andere kant uit willen gaan.
Als ik koffiezet laat ik de gevulde filter vallen, een grote chaos als bende.
Dit gereinigd en opgeruimd in wilde energie: ik wil nu koffie!
Dan gooi ik de koffiemelk om…
Mijn hoofd is vol watten die niet meer denkt het huilt en is overstuur.
De moeheid en missers zijn geen gewone moeheid en missers
Boodschappen bevatten een vraagstuk gelijk een onoplosbare som in wiskunde
Spreken lukt even helemaal niet meer de woorden zijn verdwenen
Net als de afasie die al veel langer sluimerend in spreken aanwezig is…
Niets is wat resteert…
Ik vraag mijn maat voor de honden voor de 1e ronde
Durf zo niet de openbare weg op, zie de envelop van RDW.
Tijd voor een nieuw rijbewijs, denk daar: zal ik dit nog doen?
Mijn maat stimuleert mij dit wel door te zetten.
Zonder is de keus voor altijd voorbij.
Raar als bevrijdend is dat ik mijn gedachten in woorden wel op papier kan verzetten
Het is net of ze bij mijn hartstreek vandaan komen en getoetst door mijn middenrif het papier benaderen.
Zolang ik niet nadenk zijn de woorden zelfs zinnig/ zinvol als begrijpend.
Hardop is dit niet te realiseren.
Ik ben bang, het is de ‘zoveelste schub…’ die ik nu ontmoet.
Mijn lopen is voor nu weer volledig voorbij, dankbaar nestel ik mij in de rolstoel.
Hoop vanavond weer mijn scootmobiel te durven moge gebruiken.
Kruip zo maar op bed.
Hopende als wetende dat rust hier enkel rust brengt net als herstel waar mogelijk.
Ben erg benieuwd wat de restschade is of beter wat ik straks gewóón weer zelfstandig kan.
Mijn reden om geen nieuwe MRI te willen: dat heet een gatenkaas vergeleken met de voorlaatste keer, geslonken hersenen en punten daar kan ik op vertrouwen. (nu al meer dan drie jaar.)
Een gatenkaas ontneemt mij elk vrij toekomstbeeld: bewust is hier mijn ver – struisen.
Denk aan Karin Spaïnk: schrijven en zo leef ik voort net als zij in aanval en gebreke schrijven is mijn bestaansrecht…………………………….
Schrijven is mijn leven als vleugels in vrijere vlucht
Arjen
4 reacties
de vloek
hoi lieve arjen
wat een ellende weer allemaal, ik huil met je mee
ik kan niet alles tot mij laten doordringen wat je schrijft
want hier gaat ook van alles mis
maar weet dat wij aan je denken
heel veel sterkte
liefs alie
Dank je lieve Alie:)
Pas ook goed op jezelf denk daar ook om jou!
Liefs
Arjen
de vloek
Hallo arjen,
Allemensen jongen wat een narigheid weer.
Als er nu eens één keer iets fout gaat, nou ja.
Maar als er dan een hele serie volgt…….
Ik ken het verschijnsel wel,
maar gelukkig niet in zo’n hevige mate
als jij hier beschrijft.
Sterkte met alles.
Truus
Dank je Truus
– alles gaat nu weer ietwat stabiel alleen stukjes lopen ligt – in de ijskast:)
fijn je medeleven
lieve groet,
Arjen