Dear to be different.
Ooit een wijze en zeer welkome les in mijn leven.
Marijke was haar naam, dijk van een vrouw.
Beeldschoon, zowel haar uiterlijk als vooral
haar straling die schitterend weerkaatste.
Zestig plus, ze ging met pensioen na een mooie pure
vruchtbare werkrelatie in de psychiatrie.
Nu, als het goed is zit ze in Zuid Frankrijk, beheert
daar een kleine camping.
Zij doet en deed wat zij wil: tegen alle tegendruk in.
Herinner mij haar afscheidsfeest: ze nam zelf het
initiatief wie er Niet op haar feest kwamen.
(ook of vooral gerenommeerde artsen/ wel patiënten)
Nu, ik heb haar gedachtegoed sterk nodig.
Mijn vrije geest, eigen keuzes worden wel heel veel,
op de proef gesteld.
Ik kan niet mijn eigen keus waarmaken, een die ik al
jaren koester: mijn pelgrimstocht.
De maatschappij en haar vaste regeltjes.
De medici en haar idioterie.
Vraag me af hoe te doen, vast in mijn rolstoel geklonken.
Voor het eerst van mijn leven: ik sta “figuurlijk” te
springen om te slaan.
Gemiddeld, vind ik slaan meer dan minderwaardig.
Naast, de pelgrimstocht ook geen optie.
Dus, verkies ik het in de vorm van schrijven te doen.
Artistieke dwaling: mijn gedichtenbundel.
Dwaling of niet: het leven gaat door.
Dear to be different: betekent nu ook voor mij dat ik
de medici en haar gevolg waar ik kan los laat.
(blijft moeizaam met tig chronische handicaps)
Dan maar geen diagnose, de realiteit van elke dag,
zij verandert er niet om.
Wel als ik doorga met onderzoeken:
Ik ga slaan!
Als ik nog een keer zo idioot behandeld word.
Dat, kost mij een straf, een die ik mijzelf nooit vergeef.
Gebrek aan kracht, is dan mijn antwoord.
Maar kracht putten, dit om goed met psychogene medici
om te gaan! ?
Ik ben daar de weg kwijt!
Henk Arjen
Copyright
4 reacties
Dear to be different
Jouw woorden zijn mij uit het hart gegrepen Arjen!
Ik ben ook de weg kwijt en voel me leeggezogen.
Elke nacht weer zijn daar weer die zelfde dromen, dikwijls in een andere context gegoten maar met hetzelfde thema. Ik ben de weg kwijt; ik ben mijn fiets of auto kwijt; ik ben mijn kinderen kwijt; ik ben mijn werk kwijt……….
Ik zoek en zoek..loop rond tot ik letterlijk door mijn knieen zak en niet meer verder kan….ik roep; ik huil en zo wordt ik weer uitgeput en met pijn in al mijn spieren wakker!
De ene keer verzoen ik mij met mijn beperkingen en geniet ik elke dag van een klein ding wat ik gewoon die dag graag wil doen. Veel is er echter niet nodig om dat evenwicht; die rust in mijn hart weer aan het wankelen te brengen. Dan lig ik weer halve nachten wakker; voel ik me schuldig om de keuzes die ik maakte en spookt elk woord dat ik hoorde of las door mijn hoofd.
Twijfels aan mezelf…twijfels aan hen die me begeleiden….twijfels over CVS…
Gelukkig heb ik veel pijlen op mijn boog waar het relaxatie betreft en omgaan met opkomende paniek zodat ik de keren dat ik naar externe hulp moet grijpen beperkt kan houden en daarbij het gevoel dat ik nog een beetje zelf controle heb op wat er gebeurt.
Soms denk ik( zoals jij )….of eindelijk heel dikwijls….Ik laat de boel de boel en ga op mijn manier verder " met " mijn beperkingen en laat niemand, dokter ; therapeut of zelfuitgeroepen deskundige nog mijn weg bepalen. Toch komt er steeds weer een duiveltje op mijn rechter schouder zitten dat mij andere gedachten in mijn oor fluistert: " Weet jij het weer beter?? "; " Zou je niet beter jezelf eens oppakken en eens serieus aan de slag gaan "; " Het is wel de gemakkelijke weg die je kiest he!! "
En daar ga ik weer…durf mij ideeen niet toetsen aan anderen want wie ben ik dat ik er een andere mening mag op na houden dan alle anderen?
Ik hoop voor jou Arjen dat je steviger op je poten staat dan ik en dat je ( figuurlijk liefst.. ) flink om je heen durft gaan slaan wanneer je weer in de grond wordt geboord door een of andere deskundige. Ik wens je dat in elk geval toe!
Liefs Heike
Dear to be different
ach lievert wat een moeilijke materie ,ook al heb je mensen om je heen die van je houden het lijk wel of je overal alleen voorstaat, maar blijf in het leven geloven je moet hier uit komen doe het voor de mensen die van je houden ik weet waarover ik praat heb er ook zo voor gestaan en soms nog ,maar ik blijf vechten ook al kan ik nergens meer blij om zijn, ik ben het toch ,een beetje voor mijn kinderen en mijn man kan ik nog veel betekenen, dus lieve arjen vecht niet te hard je word er zo moedeloos van,probeer om toch een beetje blij te zijn wie weet wat de toekomst brengt liefs van alie
Dear to be different
Hoi Heike,
Bedankt opnieuw voor je reactie.
Die dromen zeggen veel he…
Dat oeverloos nadenken herken ik wel, plaats hetzelf dan vaak in de contect: te moe. Time out voor dan.
Op de site MS, staat een artikel over moeheid, geschreven door een psycholoog met MS en jawel ruim tien pagina’ s dodelijke vermoeidheid.
MS, is toevallig de link: inhoudelijk doel ik op de gevolgen van denken en te moe zijn, dat gaat niet samen, je word er zoals geschreven kribbig, jengelig, ontheemd etc van.
Bedankt voor je wens: dit jaar doe ik in ieder geval geen nota meer.
Nieuw jaar misschien nieuwe kansen. Het leven zal het mij vertellen.
Laat mij niet meer vernederen: da, s een ding wat ik zeker weet
Hartelijke groet
Arjen
Dear to be different
Hallo Alie,
Het is gelukkig niet zo dat ik overal alleen voor sta.
Wel in de medische wereld, maar ook weer voor een deel.
Heb gelukkig een goede internist en oogarts:)
Het is ook niet zo dat ik niet in het leven geloof: integendeel.
Ik denk dat ik op een heel eigen manier in het leven sta!
Vechten geeft mij juist kracht, zien dat ik hetzij in mijn hoofd.
Hetzij in praktijk: vechtend leer dealen met mijn wetten in bestaan.
En blijkbaar de wetten van mijn omgeving.
Dus in deze voel ik mij zeker niet moedeloos:)
Hartelijke groet
Arjen