Dream of Columbus

Het is niet vreemd en erg herkenbaar voor mij.
Als mijn lijf en leden, opnieuw elk al hen aandacht vragen, en ik mij afvraag: of er nog ooit eens een fitte gezondheid voor mij inzit.
Het laatste tegen beter weten in: dan droom ik net als Columbus naar mijn eigen zonovergoten eiland, daar waar ik banjer in het mooie goud overgoten strand.
Ja, daar hangt mijn hangmat, daar direct naast en onder die grote palmboom.

Ik heb mijn rugzak gepakt, het wetende dat het erg warm is op mijn eiland van geluk, hoef ik niet veel kleding mee, nee mijn rugzak is gevuld met voer en benodigdheden voor mijn honden.
Graag vertoef ik deze pijnloze vakantie alleen: maar zonder mijn honden besta ik niet!

Eenmaal op mijn eiland aangekomen, verbaas ik mij over de bergen energie die ik heb, twee weken is nooit genoeg, ik blijf hier misschien wel wonen.
Het is er stil, behalve de tropische geluiden van het oerwoud, een papagaai, met al haar schitterende kleuren strijkt op mijn schouder: Hallo zegt deze, weer terug! ?
Ja, dat je mij nog kent, en er volgt een herhaling van een reeks Hallo’ s.

Verder zijn er geen mensen, maar ik ben al lang niet meer zo welkom begroet als door Luca, mijn nickname voor mijn begroeter de papagaai.
Ik pak een ananas, deel haar met mijn honden en met Luca, het laatste maakt mijn honden jaloers, ik lach, echte jaloezie: ik vind deze vorm mooi en puur.
De zon is zo helend, net als de blauwe oceaan waar ik naar staar.

Na het genieten van de verse ananas, de rust en het uitzicht, sla ik mijn tentje op, zonder gaat echt niet, ik weet het nog zo goed, de laatste keer was ik doorstoken van muskieten.
Terug in Nederland, kreeg ik te horen van mijn huisarts, tja u vraagt zo ook om dodelijke vermoeidheid, de tropen zijn niet goed voor u.
Ha, zij moest mij nu eens zien.
Nu, nu mijn kamp gereed is ga ik wandelen met mijn honden, neem een rugzak mee voor diverse soorten fruit, het eiland is er mee behangen.
Na drie uur wandelen, verzamelen van vruchten, noten en vooral flink de pas erin, keer ik terug naar mijn kampement.
Luca zit op mijn hangmat: Hallo!

Hallo, Luca zeg ik, en ik bereid mijn eten en kook water voor de honden.
Het eten is heerlijk, de zon is helend, de oceaan vertelt mij stil al haar geheimen.
Zand, de bodem van het ongerepte strand, het zit tussen mijn tanden, en ik geniet.
De honden zijn doodmoe, en zoeken een plek in de schaduw, en zijn dankbaar als ik hen vers voer en water breng.
Zelf, ik bruis van energie, maak opnieuw een wandeling, de honden willen niet mee, enkel Luca, maar goed hij heeft mij ook lang gemist.

Ik geniet van rennende apen, zij springen van liaan naar liaan, ik voel mij als Tarzan, en grijp ook een liaan, soepel slinger ik met de apen mee.
Het is ongelooflijk hoeveel soorten dieren ik zie, de dierentuin: maar echt! Zoals zij hoort.
Enkel bij een grote Cobra schrik ik, hallo zegt Luca en de Cobra schiet de struiken in.
Na nog eens twee uur lopen besef ik mij, Arjen het wordt tijd voor een uiltje knappen.

Terug in het kamp word ik loom maar hartelijk begroet door mijn honden: hen ogen stralen, ik zie ze genieten en denken: god wat fijn dat de baas weer doet wat hij wil.
Ik kruip na het nuttigen van fris bessensap, zij die ik al bereid had voor de wandeling, in mijn hangmat.

Ik heb een nare droom: het is de vooravond van nooit vertrekken.
Het is een zin die voortdurend door mijn slaap slingert als een liaan die mij verstikt.
En als ik wakker word, en besef dat het tijd is om te eten, wil ik uit mijn hangmat stappen. Ik donder op de grond in mijn slaapkamer, het bed is maar half zo hoog als de hangmat, en hier is dus een halve meter hoogte, daar waar ik mij vergis,
Ik blesseer mij en besef: mijn waarheid!

Het is de vooravond van nooit vertrekken!

Henk Arjen Baas Copyright