Ernstig zieke Karina Hansen al twee jaar vast tegen haar wil

Het is al twee lange jaren geleden dat Karina Hansen onder dwang uit haar huis gehaald werd en tegen haar wil opgenomen werd in het Hammel Neurocenter op 12 februari 2013. Het is dan ook bedroevend dat we deze dag moeten herdenken. Rebecca Hansen, voorzitter van de ME vereniging Denemarken, is zo vriendelijk geweest informatie te geven om te posten. Dit bericht bevat updates over Karina Hansens huidige toestand. Gedenk Karina en deel deze informatie met anderen.

Hier is de link naar de brief van Rebecca Hansen (Engelstalig):

http://justiceforkarina.webs.com/apps/blog/show/43088329-letter-from-rebecca-hansen

Leugens en geschonden wetten – het geval Karina Hansen

12 februari, twee jaar geleden, werd de ernstig zieke ME-patiënte Karina Hansen onder dwang uit huis gehaald en opgenomen in een ziekenhuis waar bezoek haar geweigerd werd. Twee jaar lang werd ze tegen haar wil vastgehouden en gedwongen om een experimentele behandeling te ondergaan die bewezen heeft ME-patiënten te schaden. Karina mag nog steeds niet haar ouders zien. De psychiaters die verantwoordelijk zijn voor deze gedwongen onderzoeksbehandelingen, Nils Balle Christensen en Per Fink, beweren dat Karina vrijwillig naar het ziekenhuis gekomen is, maar de papieren in deze zaak bewijzen dat ze liegen.

Jakob Skjoldan, een Deense advocaat, gelooft dat er veel wetten in deze zaak overtreden zijn en heeft geschreven naar de Deense Minister van Volksgezondheid waarbij hij enkele van deze overtredingen opsomt en hem vraagt om te kijken naar de zaak. De brief zal in het Engels geplaatst worden wanneer er een vertaling beschikbaar is.

Deze zaak is een tragisch voorbeeld van hoe onkunde wat betreft ME kan leiden tot misbruik van patiënten. ME (myalgische encefalomyelitis) is geen psychiatrische ziekte. Het is een neuro-immuunziekte waarbij elk systeem van het lichaam aangetast wordt. ME-patiënten hebben onder meer een defect in de energieproductie wat hen intolerant maakt voor elke vorm van inspanning. Dit werd zeer duidelijk gesteld door het Institute of Medicine (IOM) in een rapport dat ze uitgebracht hebben op 10 februari 2015. Ernstig zieke patiënten zijn ook gevoelig voor geluid, licht en aanraking. Overstimulatie van elke vorm kan een ernstige verslechtering van hun ziekte veroorzaken.

Christensen en Fink weigerden echter te geloven dat ME-patiënten zo ernstig ziek kunnen zijn zoals Karina. Ze geloofden niet dat beweging en andere vormen van stimulatie haar zieker konden maken. Ze betwijfelden of ze ME had. Ze kozen ervoor om haar symptomen te interpreteren als tekenen van lichamelijke en psychologische verwaarlozing van haar ouders.

Twee rapporten die onlangs aan het licht gekomen zijn, tonen dat de Deense Gezondheidsraad overtuigd werd dat als Karina van haar ouders weggehaald werd, Christensen en Fink haar dan zouden kunnen genezen. Er werd beweerd dat het zeer waarschijnlijk is dat Karina’s ouders haar tegen haar wil thuis vasthielden en dat de behandelingen die zij haar gaven, haar schade toebrachten. Er is nooit bewijs van deze schandalige aantijgingen aan het licht gekomen en er is nooit een aanklacht ingediend tegen haar familie, wat zeker zou gebeurd zijn als Karina’s ouders haar verwaarloosd of mishandeld hadden. Karina’s ouders behandelden haar ernstige ME conform het advies van ME-experts. De aanpak van de ME-experts t.a.v. ernstige ME wordt aanbevolen door de NICE-richtlijnen waarvan de Deense Gezondheidsraad herhaaldelijk gezegd heeft dat zij die onderschrijft.

Christen en Fink beweerden dat ze Karina konden genezen, maar ze moest daarvoor minimaal 3 maanden in afzondering van haar ouders om dit te doen. Karina’s ouders hebben haar in 2 jaar niet gezien, en nu is Karina nog zieker dan voor ze geïnterneerd werd.

Toen Karina opgenomen was, was ze in staat om een GSM te gebruiken en ze kon in volle zinnen spreken. De dag nadat ze werd opgenomen, heeft ze de politie gebeld. Ze belde haar moeder en vroeg wanneer ze het ziekenhuis kon verlaten. Tijdens de eerste maanden in het ziekenhuis zou ze de verpleegsters vertellen, “Jullie vermoorden mij!”, terwijl ze haar met dwang behandelden. Ze bleef vragen om naar huis te gaan.

Vandaag kan Karina niet in zinnen spreken of een gesprek voeren. Ze is overgebracht naar een home voor patiënten met hersenletsels. Ze zit in een rolstoel, maakt grimassen en mompelt in zichzelf. Ze is mager en bleek. Ze mag nog steeds niet haar ouders zien. Er werd op een symposium in mei 2015 beweerd dat Fink een wonder had verricht met Karina. Het is waar dat ze niet langer met haar verpleegsters vecht, maar ik zie hier geen mirakelbehandeling hier.

Het is duidelijk dat Christensen en Fink hun hypothesen over de oorzaak van Karina’s ziekten onjuist zijn gebleken, dus het is hoog tijd dat Karina een second opinion wordt toegestaan door een internationaal gerespecteerde ME-expert. Karina’s voogd, Kaj Stendorf, heeft de macht om dit mogelijk te maken. Ik smeek u Mr. Stendorf – doe uw werk!

Hoe lang nog moeten ME-patiënten lijden als gevolg van moedwillige onkunde m.b.t. hun ziekte?

Rebecca Hansen

Voorzitter ME Vereniging Denemarken

Vertaling ME-gids. Dank aan poppetje voor de correctie.

Lees ook

• Verjaardagskaart voor ernstig zieke Karina Hansen
• Strijd over diagnose van Karina leidt tot hoorzitting
• Geef Karina het recht op een second opion door Dr. Nigel Speight 
  
• Geen rechtvaardigheid voor ME-patiënte Karina: verklaring van haar ouders
• In actie voor Karina Hansen
  
• ME-patiënte Karina: “Jullie vermoorden mij!”
• Het schrijnende verhaal van Karina
• Kaartenactie ernstig zieke Karina: vervolg + petitie
• Met zijn allen voor ernstig zieke Karina
• Ernstig zieke ME-patiënte Karina uit huis gehaald
• Deense Gezondheidsraad dreigt ermee om een ernstig zieke ME-patiënte in een psychiatrisch ziekenhuis te laten opnemen