Het befaamde spreekwoord: men mag een gegeven paard niet in de bek kijken.
Ze is de actualiteit van alledag.
Het paard staat veelal op stal en het ontneemt zo zicht op dagelijks leven.
Iets wat mij meer en meer opvalt.
Thuis is al een dagklus op zich tussen het samenspel rust & honden, rust & koken en een beetje geluk zorgt dan voor legen en inruimen van vaatwasser.
Na het eten wil het paard absoluut op stal, de knollen zijn op.
De avond/ nacht plan ik in voor studie, afstoffen en dergelijke.
Maar hoe ambitieus ik ook ben: studeren dat is mij lang niet elke avond gegeven.
Soms of met enige regelmaat is er een dyslexie van jewelste.
Lijkt de stof die ik al lang dacht te beheersen opeens “onbekend”.
Nukkig en geërgerd draai ik dan maar de vuile was door de machine en droger.
Vervloek de gegeven omstandigheden.
Vanavond merk ik hoe weinig ik nog buitenshuis kom, mijn wezen snakt naar vakantie.
Nee, niet met het vliegtuig naar een hotel, zonder honden heet ik incapabel.
Hetzelfde dus voor hotels in Nederland en of omgeving.
Huisjes: ik moet er niet aandenken. Het is niet van mij, het is niet thuis, en ook geen vakantie, want ik heb de honden die ik daar moet grenzen. De buren waar je dan mee leeft: mijn vakantie is natuur, geen “pretpark als bungalows die elk gelijk zijn aan de ander”.
Sinds de droomtent die ik sinds kort heb ontmoet, besef ik wat ik mis: het rondtrekken in de natuur: Vrij als god op pad naar letterlijk Frankrijk.
Het enige wat dit kan realiseren heet een camper, een bed boven de cabine.
Rijden als ik wakker ben, slapen tussen de truckers op de autosnelweg.
Een oldtimer (een hymermobiel).
Ja, ik ben al lustig aan het sparen, maar voor nu: de eerste zeker minimaal 365 dagen niet.
En ondanks dat het paard doodmoe is vraag ik mij af: hoelang kan een vrijbuiter als ik zonder vakantie?
Omstandigheden antwoorden: tot het moment dat het je is gegeven.
Geërgerd kruip ik achter mijn studie, slik een vloek in van onmacht.
Dien een aanvraag in bij het CIZ, is dan mijn gedachte.
In gegeven omstandigheden heet deze “de enige mogelijkheid van mijn vorm in vakantie”.
In realiteit: een absurditeit.
Nu vraag ik mij af: mag je in absurde omstandigheden op vakantie zoals je dit zelf wenst en of gewoon was?
Zonder het vermoeide paard, kon ik nu voor tweehonderd euro op pad met honden en tent.
Grammatica is wat ik mijzelf voorhoud: maar roodomrande ogen tellen de jaren die ik Nederland niet meer ben uitgeweest.
Gegeven omstandigheden schenken een dyslectisch inzicht: ik ben de tel flink kwijt!
Henk Arjen
2 reacties
gegeven omstandig heden
he arjen
wat moeilijk allemaal
wat voor mij ook een mooie droom was
is als een ballon uitelkaar gespat
de vacanties waar jij het over heb is voor mij ook nooit geen waarheid geworden
maar wie weet wat de toekomst brengen mogen een christelijk lied,
mij altijd bij gebleven
mischien komt het voor jou wel uit ik hoop dat die camper er komt
hoop doet leven
liefs alie
Dank je
Dank je Alie,
Je woorden raken:)
Lieve groet,
Arjen