“Ik denk dat ik deze ziekte nodig had”

(Bron: “Ik denk dat ik deze ziekte nodig had”

Reformatorisch Dagblad, 14-03-2008)

Ze begrijpen het gewoon niet, altijd ziek maar nooit dood? Ik lees “de laatste hoop in bange dagen”. Die hoop blijkt: Het Roessingh in Enschede. Toevalliger wijze het revalidatie centrum in mijn woonstad. Ik weet dat ze daar respectvol in holistische werken. Iets wat ik waardeer, de mens wordt aan alle kanten belicht en doorlicht zo als Marije stelt: men leert je respect in veler vorm, voor jezelf als voor je omgeving. Ook in beperking en of handicap.

Stelling is dan: de opvallende uitkomst: kinderen die chronisch vermoeid zijn “leven anders”. Elk mens die om welke reden dan ook buiten het ‘normale werkzame leven valt’: leeft anders en bewuster! Daar is niets opvallends aan. Maar een logische gevolgtrekking: van de praktische verandering van alledag.

Ik ben stil gezet, iets wat voor veel mensen goed zou zijn, dan pas leer je het leven waarderen, zo ziet zij dankzij haar ziekte veler oppervlakkigheid…al wens ik dit niemand toe aldus Marije.

Suggestief in veler vorm start mijn optelsom…

Het opent voor haar ‘de normale bewustwordingsweg in leven’ op vroegere leeftijd en dat is mooi. Want zij begrijpt, wat elk groeiend open mens leert begrijpen: dat je gelukkig kunt zijn in een rolstoel. Ja, Godzijdank wel. En zo begrijpt zij levensvormen in alle vreugde jong opgedaan! Het besef dat ze achter de kassa iets betekent voor de medemens: dat moet nog komen, ik dank de kassiers die mij vriendelijk helpen mijn boodschappen aan te reiken, die mijn bloemen in een papiertje doen. Dat scheelt een nauwe gang met mijn scoot. Haar keus in vol respect is de zorg!

Het is ook niet Marije die mij stoort. Marije is een meisje van zestien dat opgroeit in het bewuste zwartekousen gebied: Rijssen. Een schitterend dorpje mits inwoners+ – tachtig procent niet behept waren met de zwarte knieval in hel en verdoemenis: genoeg reden om ámper geboren al doodmoe te zijn! Leven loodzwaar heet in de bevangen kern. Inhoudelijk gedegen in helse preken: in het uitspreken in respectloos keurmerk van de mens. De mens is slecht en van nature geneigd God en de naaste te haten. Gelovig of niet maakt weinig geschil in de plek der hel aldus betrouwbare bron! Heel begrijpelijk dat Marije nu weg uit het ‘helse dorp’ eindelijk haar eigen blik kan openen: in de wereld die realiteit heet.

Wie mij stoort is de interviewer Jasper van den Bovenkamp die een meisje van zestien prille lentes, in suggestieve trieste woorden weerlegt! Die laat zien totaal niets van het ME/ CVS verhaal te kennen. Enkel dodelijk vermoeid is hier immers het onderwerp. Waar blijven de bijhorende aspecten als bloedwaarden, neurologische afwijkingen en gevolg, MRI foto en gevolg, wetenschappelijk bewezen onderzoeken en gevolg?

Ze worden verpakt in vette vooroordelen die een meisje van zestien absoluut vrijuit mag denken en delen. In een interview onderhuids als feiten weerleggen?

Het is een letterlijke weergave van ‘suïcide in gedachten tot vreugdevol leven dankzij de heer’. Die ook nu haar weg en wil bepaalt. Het verhaal van een meisje, wat bijkomstig in alledaags leed in leven. Ook erg moe was. Haar identiteit moest hérvinden! Dat zij die vindt zoals vertaalt als meisje van zestien. Dat vind ik mooi, gun ik haar ook van harte.

De interviewer verwijt ik veler suggestieve onethische kut opmerkingen:

• als je geen respect kent dan is de er kans op ME?
• als je oppervlakkig leeft dan leef je niet binnen de wetten van de heer?
• zonder de heer geen looppad
• de opvallende uitkomst die bullshit is
• altijd ziek maar nooit dood: maf om te lezen dergelijke ‘ondermijnende doemgedachten’
• of vroeger leefde ik maar wat: door God heb ik het pad en antwoord.
• Of het Roessingh nu een bedevaartsoord voor God? Nee, dit is nog altijd een holistisch ofwel humane instelling in elke levensvorm!

Ik verwijt de interviewer onkunde, geloofswaanzin, respectloos misbruik maken van de ontluiking van een meisje van zestien. Dit middels de ‘groep ME/CVS’ poneren in het – verlossende – antwoord op al onze zonden: ‘genezen door de heer’.

Ofwel de interviewer van het Reformatorisch dagblad heeft in de journalistiek een weg te doen!

Kennis in de waarde en grenzen in ethiek in elke vorm! Is dit niet exact de kern van écht geloof! Gewoon Respect?     

Henk Arjen Baas