Immuunuitputting bij ME/cvs en langdurige COVID

Methoden

De onderzoekers analyseerden veranderingen in de activiteit van specifieke genen die betrokken zijn bij immuunreacties. Genen, dat zijn segmenten van DNA, geven instructies voor het produceren van eiwitten die essentiële lichaamsfuncties uitvoeren. Veranderingen in de activiteit van genen kunnen een grote invloed hebben op de gezondheid.

De studie omvatte 18 gezonde controles, 14 personen met ME/cvs en 15 met langdurige COVID. Hoewel de deelnemers qua leeftijd en geslacht overeenkwamen, waren er significante verschillen in bodymassindex (BMI) tussen de cohorten.

Bevindingen

ME/CVS

In het ME/cvs cohort waren vijf genen actiever (opgereguleerd) en negen genen minder actief (neerwaarts gereguleerd) vergeleken met gezonde controles. De veranderingen wezen op immuunsuppressie, met verminderde activiteit in reactiepaden die infecties bestrijden en een lagere productie van antilichamen. De onderzoekers benadrukten dat interferonsignalering – essentieel voor de effectiviteit van immuuncellen, T-cellen en naturalkillercellen (NK-cellen) – was neerwaarts gereguleerd, wat wijst op immuunuitputting. De onderzoekers wezen echter op eerdere studies die melding maakten van een verhoogde interferonsignalering bij ME/cvs, “wat de rol van auto-immuniteit in de pathogenese van ME/cvs tegenspreekt”.

Langdurige COVID

In het longcovidcohort waren 15 genen opgereguleerd en 14 genen neerwaarts gereguleerd, wat wees op voortdurende immuunactivatie en ontsteking. Types T-cellen, bekend als regulatoire T-cellen (Tregs), die helpen ontstekingen onder controle te houden, waren significant verminderd bij langdurige COVID vergeleken met ME/cvs. Deze afname zou de langdurige ontsteking bij langdurige COVID kunnen verklaren. Bij ME/cvs is de rol van Tregs onduidelijk – sommige eerdere studies suggereren een toename van Tregs om immuunoveractiviteit tegen te gaan, terwijl andere een afname van Tregs lieten zien.

Overlappende kenmerken

Er waren gelijkenissen tussen het ME/cvs- en longcovidcohort, met “zeven differentieel uitgedrukte genen die overlapten tussen de patiëntencohorten, wat de betrokkenheid suggereert van gelijkaardige moleculaire routes die betrokken zijn bij immuundisfunctie.” Bovendien werden genen, gerelateerd aan de productie van antilichamen, neerwaarts gereguleerd in beide aandoeningen, wat wijst op een verzwakt vermogen om infecties te bestrijden.

Conclusie

De studie benadrukt een disfunctie van het immuunsysteem bij zowel ME/cvs als langdurige COVID. Het is echter moeilijk om conclusies te trekken uit de studie over immuunuitputting omdat de onderzoekers zelf wijzen op andere studies die tegenstrijdige bevindingen laten zien. De kleine steekproefgrootte beperkt ook de kracht van de conclusies en benadrukt de noodzaak van uitgebreider onderzoek om deze resultaten te bevestigen en hun implicaties te onderzoeken.