“Belangrijk artikel”
Het was goed om te zien dat een studie van een grote medische universiteit naar de inspanningscapaciteit bij langdurige COVID in een vooraanstaand medisch tijdschrift verscheen. Het Journal of Infectious Diseases gaf het de kop “MAJOR ARTICLE”. Het kwam uit de zeer drukke LIINC-groep van de Universiteit van Californië San Francisco (UCSF). Met andere woorden, het is een tegengif voor de afschuwelijke (en vreselijk ongeïnformeerde) beweginggstudie waarmee het RECOVER-Initiatief zichzelf onlangs in verlegenheid bracht.
Bovendien is dit niet zomaar een oefenstudie – het is een oefening-plus studie die een van de grote voordelen van de COVID-19 pandemie benadrukt – de mogelijkheid om de gegevens te gebruiken die werden verzameld toen mensen met COVID-19 werden besmet en deze te relateren aan wat er nu gebeurt.
De studie
Aan de studie “Reduced exercise capacity, chronotropic incompetence, and early systemic inflammation in cardiopulmonary phenotype Long COVID” [“Verminderde inspanningscapaciteit, chronotrope incompetentie en vroege systemische ontsteking in het cardiopulmonale fenotype Long COVID”] namen 60 deelnemers deel, van wie 87% nooit in het ziekenhuis was opgenomen, die minstens een jaar nadat ze waren getroffen door COVID-19 een cardiopulmonale inspanningstest (CPET) ondergingen.
De studie suggereerde dat de dingen in de loop van de tijd niet beter werden. Zeventien maanden nadat ze COVID-19 kregen, meldden slechts vier procent minder deelnemers dat ze symptomen hadden dan op 6 maanden post-COVID (63% vs 67%). De onderzoekers vonden een verminderd vermogen om energie te produceren bij 49% van de langdurige COVID-patiënten. (Merk op dat een tweedaagse inspanningstest nodig is om de energieproductieproblemen bij ME/cvs volledig vast te leggen. Dit was een eendaagse inspanningstest).
Dertig procent van de patiënten met langdurige COVID vertoonde chronotrope incompetentie; dat wil zeggen dat ze niet in staat waren om hun hartslag voldoende te verhogen tijdens inspanning. Ze produceerden ook minder “werk” (watts) en hadden lagere piek-energieniveaus. Dit alles wees erop dat ze minder in staat waren om de energie te produceren die nodig was om de inspanningstaak uit te voeren. Interessant is dat de patiënten met chronotrope incompetentie een hogere basishartslag hadden, evenals een lagere hartslagvariabiliteit (HRV). De auteurs merkten op dat de tegenovergestelde reactie – verhoogde hartslag tijdens inspanning – een kenmerk is van deconditionering.
Chronotrope incompetentie is geen goedaardige aandoening. In een studie van Framingham waarin meer dan 300 mensen gedurende 8 jaar werden gevolgd die geen symptomen hadden maar wel chronotrope incompetentie vertoonden, werd een verhoogd risico op sterfte en coronaire hartziekten gevonden.
Chronotrope incompetentie bij ME/cvs
Onderzoekers van de Workwell Foundation vonden een sterk verband tussen functionaliteit en chronotrope incompetentie (CI) bij ME/cvs. Hoe lager de functionele capaciteit, hoe minder hartslagen een persoon met ME/cvs kon opbrengen tijdens inspanning. Terwijl mensen met ME/cvs en milde functionele beperkingen 83,1% van hun leeftijdsvoorspelde hartslag bereikten (milde CI), bereikten mensen met matige beperkingen slechts 75,1% van hun leeftijdsvoorspelde hartslag, en mensen met ernstige beperkingen konden slechts een onthutsend lage 67,6% van hun leeftijdsvoorspelde hartslag bereiken.
Vers van de pers vond het onnavolgbare team van Visser, Van Campen en Rowe bewijs van wijdverspreide chronotrope incompetentie, niet bij inspanning maar bij het ondergaan van een kanteltafeltest bij ME/cvs.
Het gebrek aan een adequate verhoging van de hartslag was vreemd, gezien de grotere vermindering van het slagvolume dat werd gezien in de ME/cvs-groep vergeleken met de gezonde controles. Het onvermogen om voldoende slagvolume te produceren (bloed dat uit het hart wordt gepompt) zou ervoor moeten zorgen dat het hart dit compenseert door sneller te kloppen, maar het hart van de ME/cvs-patiënten klopte juist langzamer dan verwacht.
Deze verhoogde verlaging van het slagvolume bij kantelen is verschillende keren aangetroffen bij ME/cvs. Er kunnen verschillende oorzaken zijn, waaronder een lage voorbelasting (Systrom), een laag bloedvolume, verminderde veneuze pooling (Systrom), problemen met bloedvaten en problemen met zuurstofextractie (Systrom).
Zoals we zagen bij de onderzoeken naar langdurige COVID en ME/cvs, was de chronotrope incompetentie groter naarmate de persoon functioneel meer gehandicapt was tijdens het kantelen. Gekanteld worden op een kanteltafel is natuurlijk een vorm van lichaamsbeweging. Als de spierpomp is uitgeschakeld, moet het cardiovasculaire systeem harder werken om de bloedstroom naar de hersenen op peil te houden. De bevindingen van Visser, Van Campen en Rowe suggereren dat vergelijkbare cardiovasculaire stoornissen optreden, of de ME/cvs-patiënt nu gekanteld wordt of traint op de fiets.
Inflammatie en inspanning
Hoewel de auteurs het niet vermelden, zijn er verhoogde niveaus van alle drie de factoren (IL-6, TNF en hsCRP) gevonden bij ME/cvs, wat suggereert dat er sprake zou kunnen zijn van een vergelijkbare ontstekingstoestand. Inflammatie is vele malen voorgesteld als een belangrijke oorzaak van de inspanningsintolerantie bij ME/cvs.
Het Epstein-Barrviruseffect
Interessant genoeg gaven antilichaamtesten aan dat EBV gereactiveerd was bij elke persoon met chronotrope incompetentie. De meeste reactivatie werd veroorzaakt door verhoogd IgG tegen early antigen (81%), hoewel 55% ook hoog IgG tegen nucleair antigen aantoonde.
Een trend naar Epstein-Barr virus (EBV)-reactivering werd in verband gebracht met een lagere inspanningscapaciteit; d.w.z. mensen die niet in staat waren om normale hoeveelheden energie te produceren, hadden vaak EBV-reactivering (p<.11). Deze bevinding was niet statistisch significant, maar stond wel op het punt om dat te worden.
De EBV-bevinding is mogelijk de eerste keer dat EBV-reactivering expliciet in verband wordt gebracht met chronotrope incompetentie of inspanningsintolerantie. De auteurs probeerden niet te verklaren hoe EBV-reactivering het hart zou kunnen beïnvloeden, maar de bevinding opent een intrigerende weg voor onderzoek. Als EBV een belangrijke rol speelt bij ME/cvs, zal het waarschijnlijk het vermogen om te bewegen, beïnvloeden. De vraag is hoe.
Het “negeren van het ME/cvs-effect”
De auteurs merkten ook op dat problemen met “perifere zuurstofextractie” (d.w.z. problemen om bloed naar de spieren te krijgen, of de mitochondriën die zuurstof uit het bloed opnemen) verantwoordelijk zouden kunnen zijn. Die hypothese – en de gegevens om die te ondersteunen – houdt ME/cvs-onderzoekers nu al zo’n 5 jaar bezig.
Je zou dat niet zeggen op basis van dit artikel, omdat de auteurs ME/cvs bijna volledig negeerden – en zo een ander effect teweegbrachten, waaronder exclamaties, verhoogde hartslag (geen chronotrope incompetentie daar), geklemde kaken, enz. Hoe ironisch was het dat een groep genaamd LIINC bijna volledig de vele verbanden negeerde tussen de gegevens die zij produceerden en de zusterziekte van langdurige COVID, ME/cvs.
Ze noemden vroege bevindingen van verhoogde EBV IgG bij ME/cvs, en stelden dat gezien de malaise na inspanning die gevonden wordt bij ME/cvs, voorzichtigheid met inspanning – wat ze aanraadden voor chronotrope incompetentie bij langdurige COVID – geboden moest worden.
Ze negeerden echter meerdere mogelijkheden (verminderde inspanningscapaciteit, chronotrope incompetentie, invasieve inspanning, problemen met perifere bloedafname, verhoogde activering van het sympathische zenuwstelsel, lage HRV, “preload failure”, orthostatische intolerantie, dunnevezelneuropathie, verstoorde ademhalingspatronen) om kernproblemen bij ME/cvs te koppelen aan langdurige COVID.
Het is altijd verrassend wanneer onderzoeksgroepen die geïnteresseerd zijn in langdurige COVID, relevante bevindingen in ME/cvs negeren waarvan je zou denken dat ze hun resultaten ondersteunen, en daarbij de oorspronkelijke langdurige COVID-patiënten negeren die blijven worstelen voor financiële middelen en validatie.
Of de mensen van LIINC nu iets geven om ME/cvs, het cruciale is dat de bevindingen tussen de twee ziekten (verminderde inspanningscapaciteit, chronotrope incompetentie, lage HRV, ‘preload failure’, enz.) blijven matchen, en iedereen die wil kijken, zal dat zien.
De kernpunten
- Deze studie naar langdurige COVID komt uit de drukke onderzoeksgroep naar langdurige COVID, LIINC, aan de Universiteit van Californië in San Francisco. De studie beoordeelde de inspanningscapaciteit van langdurige COVID- en herstelde COVID-patiënten ongeveer een jaar nadat ze waren geïnfecteerd.
- En omdat de onderzoekers al gegevens hadden over immuunfactoren en de reactivering van het Epstein-Barrvirus, konden ze die in de analyse opnemen.
- Bijna een jaar later bleven de langdurige COVID-patiënten nog steeds met klachten zitten. Drieënzestig procent had nog steeds symptomen vergeleken met 67% met symptomen 6 maanden nadat ze besmet raakten; dat wil zeggen dat bijna een jaar later slechts 4% van de patiënten geen symptomen meer had.
- De inspanningsbevindingen waren vergelijkbaar met wat we hebben gezien bij ME/cvs – verminderde inspanningscapaciteit bij ongeveer 50% van de langdurige COVID-patiënten vergeleken met de gezonde controles. (Merk op dat er een 2-daagse inspanningstest nodig is om de inspanningscapaciteit bij ME/cvs volledig te beoordelen).
- Plus chronotrope incompetentie – een onvermogen om de hartslag tijdens inspanning tot het verwachte niveau te laten stijgen – werd gevonden bij ongeveer 30% van de langdurige COVID-patiënten. Mensen met meer symptomen vertoonden vaker chronotrope incompetentie.
- Vergelijkbare bevindingen zijn naar voren gekomen in verschillende ME/cvs-studies. Eén studie die verder ging dan de andere, legde een sterk verband tussen chronotrope incompetentie (CI) en functionaliteit. Hoe ernstiger de patiënt was, hoe meer CI er werd gevonden. In feite waren de ME/cvs-patiënten met de meeste functionele beperkingen in staat om slechts ongeveer 2/3 van hun verwachte hartslagstijging te produceren.
- Vers van de pers vond het onnavolgbare team van Visser, Van Campen en Rowe bewijs van wijdverspreide chronotrope incompetentie, niet bij inspanning maar bij het ondergaan van een kanteltafeltest bij ME/cvs.
- Het gebrek aan een adequate verhoging van de hartslag was vreemd, gezien de grotere vermindering van het slagvolume die werd gezien in de ME/cvs-groep. Het onvermogen om voldoende slagvolume te produceren (bloed dat uit het hart wordt gepompt) zou ervoor moeten zorgen dat het hart dit compenseert door sneller te kloppen, maar de harten van de ME/cvs-patiënten klopten eigenlijk langzamer dan verwacht.
- Zoals we zagen bij de studies naar langdurige COVID en ME/cvs, was de chronotrope incompetentie tijdens het kantelen groter naarmate de persoon meer functioneel beperkt was.
- Interessant genoeg gaven antilichaamtests aan dat EBV gereactiveerd was bij elke persoon met chronotrope incompetentie. Een trend naar reactivering van het Epstein-Barrvirus (EBV) was ook geassocieerd met een lagere inspanningscapaciteit; d.w.z. mensen die niet in staat waren om normale hoeveelheden energie te produceren, hadden vaak EBV-reactivering (p<.11).
- Dit kan de eerste keer zijn dat EBV-reactivering expliciet in verband wordt gebracht met chronotrope incompetentie of inspanningsintolerantie.
- De auteurs hadden voldoende mogelijkheden om kernbevindingen bij ME/cvs te koppelen aan langdurige COVID (verminderde inspanningscapaciteit, chronotrope incompetentie, invasieve inspanning, problemen met perifere bloedafname, verhoogde activering van het sympathische zenuwstelsel, lage HRV, ‘preload failure’, orthostatische intolerantie, dunnevezelneuropathie, verstoorde ademhalingspatronen) maar kozen er helaas voor om deze te negeren.
- De vergelijkbare bevindingen in deze studie en andere onderzoeken leggen echter een sterker verband tussen langdurige COVID en ME/cvs en openen de intrigerende mogelijkheid dat EBV-reactivering geassocieerd is met inspanningsintolerantie.
© Health Rising, 21 mei 2023. Vertaling admin, redactie NAHdine, ME-gids.
