Laat u niet intimideren in het dokterskabinet: zes strategieën

Leer hoe u niet te laten intimideren in de spreekkamer

Gepubliceerd op 1 juli 2013 door Toni Bernhard, JD in Turning Straw Into Gold

Als u How to Be Sick of mijn artikel “Het stigma van ME/CVS” hebt gelezen, zult u weten dat ik mijn deel heb gehad van mislukte ervaringen met artsen, waaronder geïntimideerd worden door hen. Ja, deze voormalige hoogleraar in recht laat zichzelf intimideren door artsen! Maar na 12 jaar chronisch ziek zijn, ben ik blij te kunnen melden dat ik het beter doe in deze oncomfortabele setting.

Hier zijn zes strategieën om de kans te helpen minimaliseren dat u geïntimideerd wordt en om ervoor te zorgen dat u zoveel mogelijk haalt uit de korte tijd die u krijgt met uw arts.

1. Herinner uzelf eraan dat de artsen en het personeel voor u werken, niet omgekeerd.

Ik wil hier niet suggereren dat u ze kunt bestellen om te doen wat u wilt. Maar ze werken voor u in dezelfde zin als een advocaat of een accountant of zelfs een kapper doen. Waarom is het zo gemakkelijk voor ons om dit te vergeten? Voor mij is het te wijten aan een combinatie van factoren. Ten eerste ben ik in hun “huis” niet het mijne en word ik gedwongen een nachtjapon-achtig dingetje aan te trekken dat mij er doet uitzien als een kind. Ten tweede, omdat ik gekomen ben om hulp te zoeken, kan het voelen alsof zij alle kennis en alle macht hebben, hoewel ik vaak meer weet over mijn medische aandoening dan zij. Ten derde, ben ik vaak op mijn zwakst in het kantoor van de dokter. De reis om er te geraken, gevolgd door de typische wachttijden – eerst in de wachtkamer en dan in de onderzoekskamer – kunnen zijn tol eisen, zelfs al heb ik een relatief goede dag.

Voeg aan deze drie feiten toe dat ik soms te ziek ben om op de stoel in de onderzoekskamer te wachten op de dokter, dus van zodra mijn temperatuur, hartslag en bloeddruk gemeten is, leg ik me neer op de onderzoekstafel om te wachten. In deze stand (en in die domme jurk), is het moeilijk om te voelen dat de persoon die de kamer binnenkomt en boven mij uit tornt… voor mij werkt!

Om mij te helpen herinneren wie voor wie werkt, terwijl ik zit (of lig) te wachten, herhaal ik voor mezelf: “Hij werkt voor mij”; of “Zij werkt voor mij”. Ik probeer ook mijn aandacht bewust te focussen op  de omgeving rond mij om zo mijn gedachten af te leiden van enige ongerustheid over de komende interactie. Ik heb ontdekt dat elke setting interessant is als ik al mijn zintuigen er op focus.

Deze mindfullness oefeningen helpen me om me niet geïntimideerd te voelen over de komende interactie met de dokter want ik kan niet tegelijkertijd zorgvuldig aandacht schenken aan wat er zich rond mij presenteert aan mijn zintuigen, en tegelijkertijd ongerust zijn over wat komen zal. Wanneer mijn gedachten beginnen af te dwalen van het huidige moment naar gedachten over de relatie met mijn arts, is dat het teken om de zin te herhalen die op dat moment van toepassing is: “Hij werkt voor mij” of “Zij werkt voor mij”.

2. Overweeg iemand met u mee te nemen

Voordat ik ziek werd in 2001 had ik geen idee dat mijn man me kon vergezellen in de onderzoekskamer. In twaalf jaar ziekte heeft niemand ooit zijn aanwezigheid ter discussie gesteld. Af en toe moet ik alleen naar de afspraak gaan, maar als het mogelijk is, neem ik hem mee.

Zijn aanwezigheid heeft om voor verschillende redenen voordelen. Ik voel me minder geïntimideerd omdat ik weet dat ik een bondgenoot bij me heb. Daarnaast heb ik gemerkt dat wanneer de artsen hem zien, ze meer aandacht hebben voor wat ik zeg en ook meer behulpzaam zijn met informatie en uitleg. Artsen kijken vaak in de richting van mijn man, alsof wat ze zeggen hem betreft. Tuurlijk kan ik zeggen: “He, Ik ben de patiënt hier, praat met mij!” Maar ik prefereer en accepteer graag een arts die meer communicatief is, in welke vorm dan ook.

Tenslotte krijg ik op weg naar huis een second opinion over hoe de afspraak ging: Voelde ik dat er naar me geluisterd werd? Betrok de dokter mij in de besluitvorming? Was hij of zij open om een “ik kan u geen pil geven of ik kan u niet oplappen” patiënt te behandelen?

U moet een partner meenemen. Neem uw volwassen kind of een neef of een vriend mee. Vertel ze van tevoren wat u hoopt te halen uit het consult en waar zij voor u op kunnen letten of wat zij kunnen bewaken tijdens het consult. Een extra paar oren en ogen…en een extra brein…is van onschatbare waarde om mij te helpen me niet geïntimideerd te voelen door zelfs de meest kortaf en bruuske artsen. Om te beginnen kan mijn man na de afspraak mij bevestigen dat wat ik heb ervaren als minder zorgzame behandeling niet mijn verbeelding was. Deze validatie kan me helpen om te stoppen aan mijzelf te twijfelen. Daarbovenop moedigt het me aan om mezelf met mededogen te behandelen over een ontgoocheling die niet mijn fout was.

3. Breng een lijstje meer naar uw afspraak

Ik las dat zeven minuten de gemiddelde consultatietijd is die u krijgt bij de arts. Gelukkig geeft mijn arts me meer tijd dan dit (Ik heb nog niet begrepen hoe, gezien zijn volle schema), maar ik heb andere artsen ondervonden die duidelijk “op de klok” werken. U kan het voelen wanneer ze de kamer binnen wandelen. In mijn ervaring is de beste manier om hiermee om te gaan om een lijstje mee te brengen van wat u aan wilt halen en het zichtbaar te hebben voor de arts wanneer hij of zij de kamer binnenkomt.

Ik maak een lijstje van wat ik wil bespreken, in volgorde van belangrijkheid. De lijst dient meerdere doelen. Ten eerste helpt het mij mijn eigen tijd beter te beheren, zodat ik niet te lang op een item kan blijven hangen, of afdwalen naar iets waarvan ik al besloten had dat het niet belangrijk genoeg was om aan te halen in deze consultatie. (Zoals mijn familie goed weet, kan ik gemakkelijk “off topic” gaan!)

Ten tweede, wanneer artsen mijn lijst zien, sporen ze me vaak aan door te zeggen, “OK. Wat is het volgende op uw lijstje?” De meeste artsen waarderen dat ik van tevoren nagedacht heb over de afspraak en de tijd die wij samen hebben op structurele wijze aanpak. Het houdt ons beide gefocust op de taakstelling die voorligt, en we weten dat wanneer we klaar zijn met de lijst, we klaar zijn met de consultatie.

Ten derde heb ik in een boek “How Doctors Think” geleerd dat de meeste artsen over een diagnose en behandeling beslissen binnen een paar minuten dat ze u zien. Ik denk dat ze door mijn lijst minder geneigd zijn een snelle conclusie te nemen, omdat de lijst hen dwingt om mij te zien als meer dan een lichaam met een symptoom dat een snelle oplossing vereist.

Al bij al voel ik me met mijn lijst een gelijkwaardige deelnemer in de conversatie en dat alleen is een doeltreffende tegenmaatregel om me geïntimideerd te voelen.

Wat als de dokter zegt: “Ik hou niet van lijstjes.”? Fijn. Leg het weg. Maar hier is uw geheime wapen: vergeet niet uw lijstje te memoriseren voordat u naar de afspraak gaat. Als de lijst te lang is om te onthouden, is het toch te lang voor één consultatie.

4. Laat de dokter de expert zijn maar wees niet bang om vragen te stellen

Hoewel artsen voor u werken (onthoud dit altijd!), zoekt u hen op voor hun expertise, dus ga er heen met een open mind en met de veronderstelling dat ze goed geïnformeerd zijn en de beste oplossing zoeken voor u. Dat gezegd zijnde, wees niet verlegen om vragen te stellen, met inbegrip van welke alternatieve behandelingen er beschikbaar zijn. Er is een praktische reden om het laatstgenoemde te doen. Dokters denken vaak na over alternatieven – alleen niet hardop! Wanneer u vragen stelt, moedigt het hen aan om met u te praten over wat er in hun hoofd omgaat en dat is iets waar u deel van wilt uitmaken.

Ik raad u niet aan de arts met informatie van andere bronnen te imponeren (tenzij de dokter u aangemoedigd heeft om dit te doen). U zult waarschijnlijk de aandacht van een arts verliezen als u zegt: “Onderzoek op internet laat zien…” Als u informatie hebt waarvan u denkt dat die belangrijk is, deel dit dan op een manier die laat zien dat, daar waar het uw zorg betreft, je de relatie tussen u en uw arts als een partnerschap ervaart. Overhandig het aan de dokter, terwijl u iets zegt als: “Dokter, ik heb dit artikel gevonden waarvan ik dacht dat het u zou interesseren.”

5. Koppel terug wat volgens u het afgesproken plan van aanpak is.

Wanneer u voelt dat uw tijd op is, geef kort een terugkoppeling (samenvatting) aan de arts van wat u begrepen heeft wat de uitkomst is van de consultatie. Bijvoorbeeld kunt u zeggen: “Om zeker te zijn dat ik u correct begrijp, wilt u dat ik deze nieuwe medicatie start, een bloedtest krijg binnen een week, en terugkeer binnen twee weken.” Ik heb teveel afspraken gehad waarbij wanneer ik terugliep naar de auto, noch mijn echtgenoot noch ik een aantal belangrijke details konden herinneren van wat er was gebeurd of afgesproken. Het risico hiervan is nog groter natuurlijk als u alleen naar de afspraak geweest bent.

6. Schrijf een goede arts niet af omwille van een teleurstellende consultatie

Laat me de situatie schetsen. U hebt deze arts eerder gezien. De verstandhouding is uitstekend. Ze was een luisterend oor en betrok u bij het maken van beslissingen. U voelde zich fortuinlijk dat zij uw behandeld arts was. Maar dan hebt u een afspraak waar ze gehaast is en zich niet richt op u als een mens van vlees en bloed.

Wanneer mij dit in het verleden overkwam, trok ik vaak al gauw de conclusie: “Ze wil mij niet meer als haar patiënt, mijn ziekte is gewoon te veel gedoe/te lastig.” Maar ik heb al geleerd dat als ik een goede relatie opgebouwd heb met een arts, deze reactie overtrokken is Het leven kan erg stressvol zijn voor artsen. Dit kan een dag geweest zijn waar ze zwaar overboekt was, of moe door het gebrek aan slaap, of zich zorgen maakte over een familielid. Normaal gezien voel ik me gekwetst – persoonlijk gekwetst – wanneer een arts waar ik een goede verstandhouding mee heb, niet “aanwezig” was voor mij zoals ik gewend was. Nu wijt ik het aan het feit dat hij of zij een off-day heeft, en in ieder geval tot nu toe is de volgende afspraak prima verlopen.

Het is ook mogelijk dat een onverwacht teleurstellend bezoek te wijten was aan de arts zijn frustratie omdat hij niet in staat is u “op te lappen” of het probleem te verhelpen. Dokters leren in de medische school: onderzoeken, diagnosticeren, oplossen. Maar dat is niet hoe het gaat bij mensen met chronische pijn en ziekte. Dus, als u een goede relatie hebt met een arts, geef ik u de raad u hem of haar niet te hard te veroordelen en dat u accepteert dat op sommige dagen een moeilijk te behandelen patiënt eenvoudigweg te moeilijk is voor de arts om bevallig te behandelen.

Ik ervoer dit persoonlijk ongeveer vijf jaar geleden. Ik had een cirkelvormige, jeukende uitslag op mijn knie die niet weg wilde gaan, dus maakte ik een afspraak met mijn huisarts. Hij schraapte een stukje af om het onder de microscoop te bekijken. Toen hij terugkwam was hij zo opgewonden over het feit dat ik iets had dat hij daadwerkelijk kon diagnosticeren en herstellen, dat hij me door de gang meenam om zelf door de microscoop te kijken. Hij legde precies uit wat ik zag: een eenvoudige schimmel die behandelbaar was met een over-the-counter zalf.

Deze interactie – het zien hoe gelukkig hij was om mij geholpen te hebben – gaf me nieuw inzicht in hoe moeilijk soms mijn ziekte voor hem moest zijn. Hij is een uitzonderlijk zorgzame dokter, dus het is begrijpelijk dat hij eens in de zoveel tijd gefrustreerd raakt dat hij een patiënt heeft die al 12 jaar ziek is en dat er weinig geweest is wat hij voor mij kon doen.

Dit zijn mijn zes tips. Sommigen onder jullie gebruiken misschien al een of meer van deze tips, en u kunt ook enkele eigen goede tips hebben. Ik hoop dat u ze allemaal met ons deelt. Ik ben klaar om van u te leren.

© 2013 Toni Bernhard www.tonibernhard.com

Toni Bernhard is de auteur van het bekroonde “How to Be Sick: A Buddhist-Inspired Guide for the Chronically Ill and Their Caregivers”. Haar nieuwe boek heeft als titel “How to Wake Up: A Buddhist-Inspired Guide to Navigating Joy and Sorrow”. Totdat ze gedwongen werd om met pensioen te gaan als gevolg van de ziekte, was Toni een professor aan de University of California – Davis School of Law, waar ze zes jaar decaan was van de studenten. Haar blog “Turning Straw Into Gold” wordt gehost door Psychology Today online. Ze kan online gevonden worden op www.tonibernhard.com.

© Vertaling poppetje & zuiderzon voor ME-gids.net van “Don’t be intimidated in the Doctor’s Office: Six strategies” (Psychologytoday.com,1 juli 2013) [PDF]

Lees ook van de hand van Toni Bernhard:

• Weer een klap voor “Chronisch Vermoeidheidssyndroom” patiënten 
• Waarom kan de medische wetenschap het Chronisch Vermoeidsheidssyndroom niet verklaren? 
• Het stigma van chronisch vermoeidheidssyndroom