Wat is het Epstein-Barrvirus (EBV) en hoe is het gerelateerd aan ME/cvs?
Veel mensen met ME/cvs verklaren dat een episode van infectieuze mononucleose, d.w.z. klierkoorts, voorafging aan het ontwikkelen van hun ME/cvs. Het is dan ook geen verrassing dat het Epstein-Barrvirus (EBV), het virus dat infectieuze mononucleose veroorzaakt, veel interesse heeft gewekt in ME/cvs-onderzoek.
Hoe vaak komt het voor?
Infectie met EBV komt ongelooflijk vaak voor. De meeste mensen (wereldwijd meer dan 90%) worden op enig moment in hun leven geïnfecteerd. Slechts een deel van de mensen die besmet zijn, ontwikkelt echter symptomen van infectieuze mononucleose (bijv. koorts, vermoeidheid, keelpijn, gezwollen klieren) en de symptomen variëren in ernst. Bovendien ontwikkelt een nog kleinere groep chronische ziekten, waaronder ME/cvs, na een EBV-infectie.
Hoe verspreidt het zich?
EBV wordt vaak ‘kusjesziekte’ genoemd omdat het zich voornamelijk verspreidt door de uitwisseling van speeksel. Het is echter belangrijk op te merken dat andere situaties van nauw contact, zoals het delen van eten, drinken en keukengerei, de uitwisseling van speeksel en andere lichaamsvloeistoffen mogelijk maken, waardoor het virus wordt overgedragen. EBV staat ook bekend als humaan herpesvirus 4, omdat het een van de negen virussen binnen de herpesfamilie is.
Wat is het onderliggende mechanisme van infectie?
EBV is een DNA-virus, wat betekent dat het genetische informatie draagt in de vorm van DNA – een molecuul dat instructies bevat voor het maken van eiwitten die cruciaal zijn voor het functioneren van het lichaam. DNA-virussen dringen in wezen cellen binnen en kapen de celmechanismen waardoor de cel gedwongen wordt het virale DNA te repliceren en nieuwe virale eiwitten te maken die zich samenvoegen tot nieuwe virusdeeltjes die klaar zijn om andere cellen te infecteren en het ziekteproces voort te zetten.
Behandeling en prognose
Er is geen specifieke behandeling of vaccin tegen EBV, maar er kan medicatie worden gegeven om symptomen zoals pijn en koorts te verlichten. Antivirale medicijnen verminderen de virale replicatie in vitro, maar zijn klinisch niet effectief gebleken.
Infectieuze mononucleose is een zelflimiterende ziekte, waarvan de meeste patiënten herstellen. Het virus verdwijnt echter meestal niet uit het lichaam, maar blijft bij de meeste mensen in een latente fase, waarin het voornamelijk in B-cellen (witte bloedcellen die antistoffen maken) sluimert.
Theorieën over hoe EBV verband houdt met ME/cvs
Hoewel EBV niet het enige virus is dat in verband wordt gebracht met ME/cvs, zijn er verschillende theorieën over hoe EBV betrokken zou kunnen zijn bij de ziektemechanismen van ME/cvs. Deze omvatten:
- Immuundisfunctie – Een EBV-infectie kan leiden tot chronische immuunactivatie of auto-immuunreacties die bijdragen aan de symptomen die geassocieerd worden met ME/cvs.
- Virale reactivatie – Bij mensen met ME/cvs kan EBV periodiek reactiveren, wat leidt tot aanhoudende symptomen.
- Genetische aanleg – Sommige mensen kunnen bepaalde genetische variaties hebben die gerelateerd zijn aan immuunpaden die de kans op het ontwikkelen van ME/cvs na een EBV-infectie verhogen.
Het is belangrijk om te erkennen dat dit theorieën zijn die meer onderzoek vergen, en bovendien beschouwen veel onderzoekers ME/cvs als een multifactoriële aandoening die een complex samenspel van vele factoren met zich meebrengt.
Aanvullend commentaar op virussen en ME/cvs.
Huidige virusgerichte projecten van ME Research UK
- Dr Amy Proal – Identificeren van virussen in weefsel- en zenuwmonsters van ME/cvs-patiënten
- Dr. Bhupesh Prusty – Infectieuze triggers en mitochondriale disfunctie bij ME/cvs
- Prof. Elisa Oltra – Het effect van geactiveerde HERV’s en de geassocieerde immuunrespons bij ernstige ME/cvs
© ME Research UK, 22 maart 2024. Vertaling admin, redactie NAHdine, ME-gids.
Lees ook:
