Is POTS een auto-immuunziekte?

Groot nieuws deze week in het POTS onderzoek! Onderzoekers van de Universiteit van Oklahoma en de Vanderbilt Universiteit hebben bewijsmateriaal geïdentificeerd van adrenerge receptor autoantilichamen in een kleine groep van POTS-patiënten, hetgeen suggereert dat POTS een auto-immuunziekte is bij deze patiënten. De studie werd gepubliceerd in het Journal of the American Heart Association (JAHA). JAHA is een officieel tijdschrift van de American Heart Association, dus dit is goed nieuws voor POTS awareness!

Om patiënten beter te helpen begrijpen wat dit betekent, is Dr. David Kem van het Health Sciences Center aan de Universiteit van Oklahoma zo vriendelijk geweest om Dysautonomia International een patiëntvriendelijke uitleg te geven over dit complexe onderzoek. Laten we, voor we naar Dr. Kems uitleg gaan, even naar de basis van adrenerge receptoren en autoantilichamen kijken.

Adrenerge receptoren zijn aanwezig op het oppervlak van cellen in veel verschillende delen van het lichaam, waaronder het hart, de bloedvaten, de zenuwen, de hersenen, de longen, de blaas, het maag-darmkanaal en elders. Er zijn twee hoofdtypes van adrenerge receptoren in het lichaam – alfa adrenerge receptoren en beta adrenerge receptoren. Binnen de alfa en beta types, zijn er veel verschillende subtypes (alfa-1, alfa-2A, alfa-2B, alfa-2C, beta-1, beta-2, etc.)

Denk aan adrenerge receptoren zoals een TV-antenne (als je oud genoeg bent tenminste om nog TV antennes te herinneren!). Als de TV-antenne een signaal oppikt, verzendt het een bericht door het scherm. In adrenerge receptoren zijn de “signalen” chemicaliën die aanwezig zijn in het lichaam, de zogenaamde catecholamines (voornamelijk epinefrine (adrenaline) en norepinefrine). Het “bericht” of de “boodschap” is wat de catecholamine de receptoren vertelt te doen. Bijvoorbeeld, trek een bloedvat samen of maak dat het hart sneller klopt.

Antilichamen zijn eiwitten die gemaakt worden door uw eigen immuunsysteem om u te beschermen tegen pathogenen zoals bacteriën en virussen. Het menselijke immuunsysteem kan meer dan 1 miljard verschillende antilichamen maken, elk bedoeld om ons te beschermen tegen verschillende pathogenen. Helaas gaat het vormingsproces van antilichamen soms fout, en de antilichamen die gecreëerd zijn door uw immuunsysteem kunnen zich tegen uw eigen cellen richten. Deze problematische antilichamen worden autoantilichamen genoemd. Autoantilichamen kunnen aanvallen, beschadigen of interfereren met de werking van gezonde weefsels en cellen in uw lichaam.

Nu we allemaal weten wat adrenerge receptoren en autoantilichamen zijn, volgt hieronder wat Dr. Kem te zeggen heeft over de adrenerge receptor autoantilichamen die onlangs gevonden werden in POTS-patiënten:

POTS komt vaak voor, maar niet uitsluitend, bij jongere vrouwen en het ontstaan ervan wordt soms voorafgegaan door of gaat gepaard met een virusachtige ziekte. Het is meer dan een klein ongemak voor de meeste patiënten en leidt tot ingrijpende veranderingen en beperkingen in het normale leven. Onze huidige studie (Autoimmune Basis for Postural Tachycardia Syndrome) heeft gegevens geproduceerd die het idee ondersteunen dat de productie van autoantilichamen, circulerende eiwitten die normaal gezien zulke infecties bestrijden, in plaats daarvan een interactie aangaan met kritieke plekken op gespecialiseerde celmembraaneiwitten als gevolg waarvan hun normale celfunctie verandert.

Deze auto-antistoffen interfereren met het systeem dat de mogelijkheid van bloedvaten om samen te trekken bestuurt, wat nodig is om een daling in bloeddruk te voorkomen wanneer een persoon rechtstaat. Bij POTS-patiënten leidt deze inadequate respons op staan tot een algemene verhoogde activiteit van het sympathische zenuwstelsel, die vaak de bloeddruk normaliseert. Deze verhoogde zenuwactiviteit verhoogt echter de hartslag wat een prominent symptoom is bij POTS.

We hebben ook een tweede groep autoantilichamen ontdekt bij sommige POTS-patiënten die rechtstreeks de hartslag verhogen.

De combinatie van deze twee autoantilichamen blijken de abnormale hartslagrespons te veroorzaken die waargenomen werd in alle 14 POTS patiënten die we tot op heden getest hebben op deze autoantilichamen. We hebben eerder al gelijkaardige autoantilichamen geïdentificeerd bij mensen met de diagnose idiopathische orthostatische hypotensie (Nvdr: zie Agnostic Autoantobodies as Vasodilators in Orthostatic Hypotension: A New Mechanism en Autoantibody Activation of Beta-Adrenergic and Muscarinic Receptors Contributes to an “Autoimmune” Orthostatic Hypotension ).

Deze autoantilichamen kunnen verklaren waarom bètablokkers niet altijd doeltreffend zijn in de behandeling van tachycardie die gezien wordt in POTS, aangezien bètablokkers er niet in slagen om de autoantilichamen activiteit op hun eiwitreceptor volledig te blokkeren en ze slagen er niet om de gedeeltelijke blokkade van de autoantilichamen op de arteriole bloedvaten te wijzigen die het orthostatische probleem initiëren.

Bevestiging van onze bevindingen zal het testen vereisen van een grotere groep POTS patiënten op deze autoantilichamen. We hopen uiteindelijk behandelingen te ontwikkelen om deze autoantilichamen te blokkeren, zonder tegelijkertijd de doelreceptor eiwitten op het celoppervlak te blokkeren. Dergelijke middelen zijn in ontwikkeling en binnen een paar jaar mogelijk toepasbaar bij POTS. Deze benadering kan nuttig zijn bij verschillende andere ziekten die veroorzaakt worden door gelijkaardige autoantilichamen.

Hou er rekening mee dat Dr. Kem en de andere betrokken onderzoekers op dit moment niet in staat zijn om patiënten bloedstalen te testen op deze autoantilichamen buiten een onderzoekssetting. Er zijn zeer strenge federale wetten die verbieden om dit te doen. Als zo’n test beschikbaar wordt voor het publiek, zal Dysautonomia International het van de daken schreeuwen. Stel u voor – een bloedtest om POTS te helpen diagnosticeren? We kijken er naar uit, maar er moet nog veel werk verricht worden.

Dysautonomia International zet zich in om zo spoedig mogelijk nieuw onderzoek te financieren in dit onderzoeksgebied. We zijn optimistisch dat dit zal leiden tot een beter begrip van POTS, betere manieren om het te diagnosticeren, en het belangrijkste, betere manieren om het te behandelen.

Als u graag de volgende fase van dit interessante nieuwe onderzoek wenst te steunen, dan kunt u overwegen om vandaag een donatie te doen aan Dysautonomia International. U kunt een verschil maken in de levens van miljoenen mensen over de hele wereld die met POTS moeten leven!

© Dysautonomia International, Nederlandse vertaling door ME-gids.net

Het origineel is te vinden in het Engels op:

http://www.dysautonomiainternational.org/blog/wordpress/new-evidence-of-autoimmunity-in-pots/

Autoimmune Basis for Postural Tachycardia Syndrome

Hongliang Li, MD, PhD; Xichun Yu, MD; Campbell Liles, BS; Muneer Khan, MD; Megan Vanderlinde-Wood, MD; Allison Galloway, MD; Caitlin Zillner, BS; Alexandria Benbrook, BS; Sean Reim, BS; Daniel Collier, BS; Michael A. Hill, PhD; Satish R. Raj, MD; Luis E. Okamoto, MD; Madeleine W. Cunningham, PhD; Christopher E. Aston, PhD; David C. Kem, MD

J Am Heart Assoc. 2014; 3: e000755 originally published February 26, 2014, doi: 10.1161/​JAHA.113.000755

Abstract

Background Patients with postural tachycardia syndrome (POTS) have exaggerated orthostatic tachycardia often following a viral illness, suggesting autoimmunity may play a pathophysiological role in POTS. We tested the hypothesis that they harbor functional autoantibodies to adrenergic receptors (AR).

Methods and Results Fourteen POTS patients (7 each from 2 institutions) and 10 healthy subjects were examined for α1AR autoantibody‐mediated contractility using a perfused rat cremaster arteriole assay. A receptor‐transfected cell‐based assay was used to detect the presence of β1AR and β2AR autoantibodies. Data were normalized and expressed as a percentage of baseline. The sera of all 14 POTS patients demonstrated significant arteriolar contractile activity (69±3% compared to 91±1% of baseline for healthy controls, P<0.001) when coexisting β2AR dilative activity was blocked; and this was suppressed by α1AR blockade with prazosin. POTS sera acted as a partial α1AR antagonist significantly shifting phenylephrine contractility curves to the right. All POTS sera increased β1AR activation (130±3% of baseline, P<0.01) and a subset had increased β2AR activity versus healthy subjects. POTS sera shifted isoproterenol cAMP response curves to the left, consistent with enhanced β1AR and β2AR agonist activity. Autoantibody‐positive POTS sera demonstrated specific binding to β1AR, β2AR, and α1AR in transfected cells.

Conclusions POTS patients have elevated α1AR autoantibodies exerting a partial peripheral antagonist effect resulting in a compensatory sympathoneural activation of α1AR for vasoconstriction and concurrent βAR‐mediated tachycardia. Coexisting β1AR and β2AR agonistic autoantibodies facilitate this tachycardia. These findings may explain the increased standing plasma norepinephrine and excessive tachycardia observed in many POTS patients.

Key Words:

• adrenergic receptor
• autoantibody
• autonomic function
• postural tachycardia syndrome

[ABSTRACT][PDF]

Media

Viral illness may spur ‘standing up’ disorder (Vanderbilt University, 13 maart 2014)