Simon McGrath, ME/CFS Research Review, 10 december 2019

Meer aanwijzingen wijzen op een rol voor bloedplasma bij ME/cvs. Op een recente lezing presenteerde Ron Davis onlangs gegevens die aantonen dat ME/cvs-cellen zich normaal gedragen in de nanonaaldtest ALS ze getest worden in gezond plasma. Ook zijn rode bloedcellen van ME/cvs-patiënten niet zo vervormbaar als die van gezonde mensen – maar onderzoekers zien pas het verschil wanneer de cellen getest worden in hun eigen plasma. Plus, een grotere en betere jacht op ziekteverwekkers en een ander kandidaat-geneesmiddel komt tevoorschijn uit de nanonaaldtesten.

Dr. Ron Davis heeft onlangs meer bewijsmateriaal onthuld dat het idee ondersteunt dat er “iets in het bloed” zou kunnen zijn dat ME/cvs aandrijft.

Hij is op tournee geweest aan de Amerikaanse Oostkust, en heeft wetenschappers en artsen lezing per lezing voor zich gewonnen.

De Open Medicine Foundation heeft zijn lezing aan het Albert Einstein Medical Centre beschikbaar gesteld en ze is nu te raadplegen. Veel van de inhoud van zijn lezing zal ME/cvs-patiënten bekend in de oren klinken. Ik belicht hier de dingen die nieuw en bijzonder interessant leken.

ME/CFS Research: Dr. Ron Davis’s Talk at Albert Einstein College of Medicine

OMF Scientific Advisory Board Director Ronald W. Davis, PhD, spoke at the Albert Einstein College of Medicine in New York about current research at the OMF-funded ME/CFS Collaborative Research Center at the Stanford Genome Technology Center, the work underway to find treatments and ultimately a cure.

Iets in het (bloed)plasma

Eerder werk van Ron Davis en anderen hebben gesuggereerd dat een onbekende factor in het bloed ME/cvs drijft en ervoor kan zorgen dat gezonde cellen zich als ME/cvs-cellen gaan gedragen.

De belangrijkste bloedcomponenten zijn rode bloedcellen, witte bloedcellen, bloedplaatjes (die je bloed helpen stollen) – en plasma, de heldere vloeistof eromheen.

Davis had al opvallende resultaten van zijn nanonaald gerapporteerd. De nanonaald meet elektrische veranderingen in een staal van vereenvoudigd bloed (eigenlijk alleen witte bloedcellen in plasma).

Wat een openbaring bleek te zijn voor ME/cvs was de zoutstresstest met de nanonaald. Dit houdt eenvoudigweg in dat het toevoegen van wat natriumchloride (tafelzout), wat de cellen dwingt om energie te produceren (natrium komt de cel binnen en is een beetje giftig voor de cel, dus ze moeten energie gebruiken om het terug weg te pompen).

Wanneer zout toegevoegd wordt aan een staal gezonde controlecellen, gebeurt er niet veel op elektrisch vlak. Maar wanneer zout toegevoegd wordt aan een ME/cvs-staal, schiet de elektrische impedantie [weerstand, n.v.d.r.] omhoog, zoals de grafiek hieronder toont. Het doet dit voor elke geteste patiënt (een eerste steekproef van 20, dan nog een van 26), en doet dit niet voor elke controle die tot nu toe getest werd.

Eerder had hij gezegd dat witte bloedcellen van ME/cvs-patiënten zich gedragen als normale, gezonde cellen als ze getest worden in plasma van gezonde patiënten. Hier presenteerde hij gegevens van één patiënt die dat precies aantoonden.

Zoals in de vorige grafiek schiet de impedantie omhoog voor ME/cvs in hun eigen plasma, terwijl er niet veel gebeurt voor gezonde cellen in hun eigen plasma (vlekkerige gele lijn, excuus voor de slechte kwaliteit van het screenshot van de video). Maar wanneer ME/cvs-cellen getest worden in plasma van gezonde patiënten (groene lijn, aangeduid door de pijl), gaan de ME/cvs-cellen zich net als gezonde cellen gedragen.

Dus iets in het plasma (of iets dat erin ontbreekt), lijkt de cellen te beïnvloeden, wat ervoor zorgt dat ME/cvs-cellen abnormaal werken. En iets vinden dat daarvoor verantwoordelijk is, zou een belangrijke aanwijzing kunnen zijn voor het begrijpen van ME/cvs.

Davis heeft eerder gesproken over het werk dat zijn team doet om de veronderstelde “factor” in het bloed te vinden. Ze startten met het splitsen van het bloed, fysiek of biochemisch scheiden van de componenten in aparte fracties. Dan kunnen ze testen om te zien welke fractie van het bloed de mysterieuze factor bevat. De volgende stap is om de “ actieve” factie te splitsen in nog verdere fracties, enzovoort.

Oponthoud in de nanonaaldproductie

Dit werk wordt opgehouden omdat de bestaande opstelling van de nanonaald erg traag is. Davis’ team heeft problemen gehad met het maken van de nanonaaldchips die de bloedstalen nemen. En de machine die de chips verwerkt, kan slechts twee stalen per keer verwerken.

Het team heeft zopas een protoype gebouwd voor een nieuwe machine die 200 stalen tegelijk kan verwerken, wat slechts 200$ (180€) kost om te bouwen. En nu hebben ze meer en betere nanonaaldchips.

Davis zei dat deze verbeteringen hun team zullen toelaten om het nanonaaldprogramma “terug op de rails” te krijgen, inclusief het werk om iets in het bloed te vinden.

Biologie evenals biomarker

De nanonaald heeft de meest dramatische resultaten opgeleverd die ooit gezien werden bij ME/cvs, met een zeer duidelijk verschil tussen patiënten en controles. De nanonaald heeft echt potentieel voor een biomarker als het onderzoek zich uitbreidt en de bevindingen specifiek zijn voor ME/cvs.

Wat me echter het meeste boeit, is de mogelijkheid om de biologie achter het resultaat van de nanonaald te onthullen – misschien “iets in het bloed” dat een fundamentel rol zou kunnen spelen bij ME/cvs.

En er is meer

Eerder had Davis gezegd dat zijn team naar iets had gekeken dat vervormbaarheid van rode bloedcellen werd genoemd. Rode bloedcellen bezitten een unieke flexibiliteit, wat essentieel is aangezien ze zichzelf samen moeten knijpen (of vervormen) door dunne haarvaten om hun zuurstoflading aan weefsels te leveren.

Bij sommige ziekten verliezen de rode bloedcellen (RBC’s) echter wat van hun vermogen om te vervormen.

Ouder onderzoek had aangetoond dat hetzelfde waar zou kunnen zijn voor ME/cvs, maar Davis had gerapporteerd dat de veelbelovende, vroege resultaten van zijn team niet standhielden en een dood spoor bleken. Dit werk was gedaan met RBC’s gesuspendeerd in een buffer (een vloeistof die gewoonlijk wordt gebruikt in laboratoriumwerk om cellen stabiel te houden). Wanneer ze de cellen echter in plaats daarvan in de patiënten hun eigen plasma plaatsten, begonnen ze een significant verschil te zien tussen patiënten en controles.

Vervormbaarheid van RBC is lager bij ME/cvs-patiënten dan bij gezonde controles.

Deze verschillen zijn niet zo dramatisch als deze gezien bij de nanonaald, maar het is een ander teken dat iets in het plasma van ME/cvs-patiënten ervoor zorgt dat de cellen niet goed werken.

Ander nieuws: kandidaat-geneesmiddelen en jacht op een ziekteverwekker

Davis rapporteerde twee andere interessante bevidingen.

In eerdere lezingen had hij gezegd dat het mitochondriaal geneesmiddel SS-31 het gedrag van de cellen van patiënten in de nanonaald (linksonder) volledig normaliseerde. (Dit is bemoedigend maar betekent niet noodzakelijk dat het patiënten zou helpen). Nu hebben ze een vergelijkbaar effect gevonden voor een geneesmiddel tegen MS, Copaxone, evenals minder indrukwekkende resultaten voor Suramin.

Deze grafieken voor cellen van ME/cvs-patiënten laten zien hoe het toevoegen van het geneesmiddel SS31 (links) en Copaxone (rechts) de typische grote toename stopt die gezind wordt in de zouttest met de nanonaald. (De middelste curve in de grafiek van Copaxone is het resultaat voor een lagere concentratie van het geneesmiddel.)

Controle op aanhoudende infecties

Er wordt gewerkt aan het identificeren – of uitsluiten – van de mogelijkheid van een micro-organisme die ME/cvs veroorzaakt.

Een brede benadering van DNA-sequencing van DNA-deeltjes van het bloed vond geen nieuwe of bestaande ziekteverwekkers. Deze benadering wordt aangevuld met zeer gevoelige methoden. Hoewel deze nog niets gevonden hebben, heeft het werk nog een lange weg te gaan.

Tot nu toe heeft Davis’s team gevonden dat ME/cvs-patiënten minder DNA-virussen hebben dan gezonde controles. Testen op parasieten en bacteriën is nog aan de gang. En ze plannen een test om eventuele schimmels te vinden in het bloed.

Dat omvat alle significante nieuwe aankondigingen van Ron Davis denk ik. Als ik iets gemist heb, laat het mij weten a.u.b..

Voor mij is het allerbelangrijkste dat het idee van “iets in het bloed” overeind blijft en actief wordt onderzocht.

Credits afbeeldingen: Ron Davis © Mark Tuschman (met dank voor zijn toestemming om dit hier te gebruiken); alle grafieken zijn screenshots van de lezing, labels zijn bewerkt door mij voor de duidelijkheid.

© ME/CFS Research Review. Vertaling Zuiderzon, redactie Abby, ME-gids.

Update nanonaald: vinden wat er in het bloed is

Janet Dafoe, Phoenix Rising, 11/12/19

Er zijn veel verschillende forumdraden en tweets hierover, dus ik vroeg Ron om te verduidelijken waar het onderzoek staat en wat de plannen zijn. Wat al het andere betreft, dat is een stuk langzamer gegaan dan het had kunnen gaan als er meer financiering was geweest. Het feit dat hij zover geraakt is, is volledig te danken aan de bijdragen van patiënten aan de Open Medicine Foundation en aan het ME/CFS Collaborative Research Center aan Stanford.

Van Ron:

Zoals je weet, hebben we gevonden dat er iets in het plasma van patiënten zit dat grotendeels verantwoordelijk is voor het signaal dat we gezien hebben in de analyse met de nanonaald. We hebben enkele preliminaire resultaten die gebruik maken van filtratie die aangeven dat de grootste plasmacomponent vrij groot is, wat suggereert dat het geen cytokine is.

We zouden graag willen weten wat de component is, of componenten zijn, die dit signaal veroorzaken, die ons goed inzicht zou kunnen geven wat er gebeurt met de patiënten.

Om deze experimenten uit te voeren, zullen we het plasma moeten fractioneren met behulp van verschillende technieken, zoals groottefractionering. Fractioneren betekent het plasma opsplitsen in meerdere componenten op basis van verschillende parameters. Als je bijvoorbeeld op basis van grootte wil fractioneren, betekent dit dat het plasma wordt opgesplitst in 10 tot 100 verschillende delen, in toenemende grootte.

We moeten dan al deze fracties tegelijkertijd door de nanonaald laten lopen, met hetzelfde bloedstaal. Dit is belangrijk omdat, als we er een of twee tegelijkertijd uitvoeren, er verschillen zouden kunnen zijn die te wijten zijn aan het verschil in doorloop, in plaats van verschillen in de staal zelf.

Momenteel hebben we enkel een commercieel instrument, dat 30.000$ kost, dat slechts twee stalen per dag met de nanonaaldchip kan uitvoeren. Ook moet het staal binnen de 24u na bloedname gebruikt worden. Daarom zouden we met de huidige machine elke dag nieuwe bloedstalen moeten nemen. We kunnen niet elke dag dezelfde patiënt laten terugkomen, en we kunnen niet veel verschillende patiënten voor verschillende fracties gebruiken, omdat mensen verschillen en dit is gewoon teveel variantie om iets nuttigs op te leveren.

Wat we nu nodig hebben, is een nieuw elektronisch controlesysteem dat de gegevens van de nanonaald kan verzamelen en dat toelaat om gegevens te verzamelen van tot 100 chips tegelijkertijd. Op die manier kunnen alle fracties uit het bloedmonster van één patiënt tegelijkertijd uitgevoerd worden. Rahim Esfandyarpour, die de nanonaald ontwikkelde, heeft hieraan gewerkt.

Omdat Rahim echter hoogleraar geworden is aan UC Irvine, moest hij zijn hele nieuwe operatie opzetten, nieuwe studenten aanwerven, en iedereen opleiden. Hij komt elke week naar Stanford om met mij samen te werken. Hij heeft een subsidieaanvraag ingediend bij de NIH voor dit project. Ondertussen wordt hij gefinancierd door het OMF om verder te werken aan deze nieuwe machine en nieuwe chips te maken. Hij heeft nu een grote, nieuwe partij chips afgeleverd.

We kunnen nu de nieuwe chips gebruiken om verschillende geneesmiddelen te testen, en we zullen ze gebruiken in de nieuwe machine voor gefractioneerd plasma van zodra:

1. we de nieuwe machine aan het werk hebben
2. we de fractioneringsmethode(s) ontwikkeld hebben
3. we de nieuwe chips hebben die werken met de nieuwe machine
4. we alle problemen opgelost hebben die zich in het proces voordoen.

De huidige machine die 2 stalen uitvoert en de data verzamelt van de nanonaald, kost 30.000$ in aankoop. We hebben niet alle veelzijdige functies van dit commercieel instrument nodig. De machine die Rahim ontwikkelt, zal tot 100 stalen uitvoeren en zal een paar honderd dollar kosten.

We werken zo snel we kunnen om dit alles in werking te stellen.

Ik hoop dat dit enkele van jullie vragen verduidelijkt.

Ron Davis

Ron met zijn commerciële nanonaaldmachine.

© Janet Dafoe en Ron Davis voor Phoenix Rising. Vertaling Zuiderzon, redactie Abby, ME-gids.