Zou ME/cvs de volgende kunnen zijn?
Er gaat niets boven een pandemie om nieuwe deuren te openen voor postinfectieuze ziekten en het is geen verrassing dat het Henrich/Peluso-team van de Universiteit van Californië in San Francisco dat zou doen. Met hun LIINC-project hebben ze langdurige COVID omarmd als geen andere groep.
Laat het maar aan hen over om de eerste PET-studie van het gehele lichaam (whole body positron emission tomography) uit te voeren bij langdurige COVID. In een voorpublicatie, “Multimodal Molecular Imaging Reveals Tissue-Based T Cell Activation and Viral RNA Persistence for Up to 2 Years Following COVID-19”, hebben Henrich en Peluso et al. een radiotracer op geactiveerde T-cellen gericht om te zien wat er gebeurt met een van de grote wapens van de immuunrespons.
De T-cellen zijn een van de echte moordenaars van het immuunsysteem; cytotoxische T-cellen richten zich op pathogeen geïnfecteerde cellen en vernietigen ze. Terwijl ze dat doen, beheren en vormen T-helpercellen de immuunrespons.
De studie
De vraag was – wat gebeurde er met de T-cellen gedurende 2 jaar bij langdurige COVID- en herstelde COVID-patiënten? Theoretisch zouden de T-cellen in een stroomversnelling moeten zijn gekomen om het virus uit te schakelen, en als ze dat eenmaal hadden gedaan, zouden ze moeten kalmeren – maar dat is helemaal niet wat er gebeurde – zelfs niet in de herstelde groep.
Zelfs in de herstelde groep bleven de T-cellen abnormaal geactiveerd in een heleboel weefsels – de hersenstam, het ruggenmerg, het beenmerg, het nasofaryngeale en hilarische lymfoïde weefsel, de cardiopulmonale vasculatuur, het longparenchym en de darmwand. Het vinden van zoveel overgebleven T-celactivatie in de herstelde patiënten suggereerde dat de coronavirusinfectie had geresulteerd in “een nieuwe immunologisch stabiele toestand”.
De T-cellen proberen misschien nog steeds het lichaam te zuiveren van het coronavirus of ze kunnen een auto-immuunreactie teweegbrengen. Wat er ook gebeurt, het is duidelijk dat infecties – zelfs infecties die lijken te zijn bestreden – gevolgen hebben. Het zal interessant zijn om te zien wat er na verloop van tijd met de herstelde patiënten gebeurt, gezien de onverwacht hoge mate van T-celactivatie die nog steeds aanwezig is.
Hoewel de T-celactivatie bij de herstelde patiënten in de weefsels over het hele lichaam was toegenomen, was het vooral verhoogd in het langdurige COVID-cohort precies daar waar je het zou verwachten – de hersenstam, het ruggenmerg, de darmen en de longen (bij mensen met longsymptomen).
Terug naar de hersenstam
De hersenstam viel op. De hersenstam, die zich onderaan de hersenen bevindt, regelt zeer basale functies – zoals ademhaling, hartslag, bloeddruk, spijsvertering, alertheid, slaap – de fundamentele dingen waarvan je echt niet wilt dat ze fout gaan – en waarvan veel fout is gegaan bij ME/cvs. Omdat het ook de sensorische en “motorische” signalen van het ruggenmerg filtert, lijkt het ook een goede plek om problemen met prikkels te produceren. Het zit ook vol met mestcellen – een duidelijk probleem bij ME/cvs.
Problemen in de hersenstam zijn een verdomd goede manier om een heleboel systemen te ontregelen. We weten dat gedeeltelijk uit de ervaringen van Jeff en Jen Brea met craniocervicale instabiliteit, die ervoor zorgde dat hun schedel in contact kwam met hun hersenstam – wat vrijwel alle symptomen van ME/cvs veroorzaakte. In Australië heeft Barnden jarenlang hersenstamdisfunctie bij ME/cvs in kaart gebracht.
Lees ook: Has the “Reptilian Brain” Gone Haywire in ME/CFS? Back to the Brainstem We Go.
Henrich, de hoofdauteur van het onderzoek, zei tegen National Public Radio (NPR) “We zagen enkele zeer onverwachte bevindingen” en vervolgde: “Je zou eigenlijk geen geactiveerde T-cellen in het ruggenmerg of de hersenstam moeten hebben. We zien bewijs van deze immuunrespons in gebieden die we normaal gesproken niet zien bij een acute virusinfectie.”
Persistentie van pathogenen
De vraag was wat de oorzaak was dat de T-cellen op hol sloegen. Aangezien cytotoxische T-cellen op ziekteverwekkers jagen, was het voor de hand liggende antwoord dat er ofwel nog een virus, of delen van een virus, aanwezig waren. Van alle weefsels was de dikke darm blijkbaar het gemakkelijkst te onderzoeken op het virus, en dat deden ze dan ook – en daar was het – SARS-CoV-2-RNA werd gevonden in vrijwel alle darmmonsters van de langdurige covid-patiënten – wat nog meer bewijs levert dat de persistentie van de ziekteverwekker – of het nu een heel virus is of stukjes ervan – de ziekte zou kunnen veroorzaken.
Vervolgens onderzocht de UCSF-groep verschillende cellen in een poging te bepalen waar het SARS-CoV-2-virus (het coronavirus), of stukjes ervan, twee jaar later misschien nog steeds rondhangen, en vond ze in een andere pathogenenjager van het immuunsysteem – de macrofagen. Macrofagen ontdoen zich van ziekteverwekkers door ze op te nemen en af te breken.
Geïnfecteerde macrofagen die zich in de weefsels nestelen, kunnen meer immuuncellen achter zich aan trekken, wat mogelijk chronische ontstekingen kan veroorzaken. De vondst van macrofagen is bijzonder interessant gezien de fascinerende genexpressiebevinding van Andrew Grimson die monocyten (die veranderen in macrofagen wanneer ze geactiveerd worden) aanwijst als het centrum van de immuundisfunctie bij ME/cvs.
Lees ook: Weg met de NK-, T- en B-cellen. Zijn monocyten het echte probleem bij ME/cvs?
Avindra Nath vond ook macrofagen in het hersenweefsel van langdurige COVID-patiënten en het langdurige COVID-protocol van Bruce Patterson is erop gericht om te voorkomen dat monocyten de bloedvaten bereiken.
Niet alles was duidelijk. Misschien omdat het onderzoek klein was, vonden ze geen correlaties tussen de T-celactivatie en symptomen. Toch was het onderzoek nieuw in zijn vermogen om bewijs te vinden – de auteurs noemden het “provocatief bewijs” – van langdurige activatie van het immuunsysteem in de weefsels.
De weefsels zijn als een zwarte doos in ME/cvs, maar dan nog hebben we nooit studies als deze gehad. De grote vraag is of stukjes enterovirus, of andere virussen waar we geen bewijs van zien in het bloed, het immuunsysteem aanpassen en symptomen veroorzaken.
Te onthouden boodschappen
De studie heeft verschillende conclusies opgeleverd. Of je nu landurige COVID hebt gehad of niet, het coronavirus lijkt een dramatisch langetermijneffect te hebben op het immuunsysteem. Zelfs herstelde patiënten vertoonden nog steeds een opvallende immuunactivatie enkele jaren nadat ze hersteld waren van het virus.
Ten tweede is de immuunactivatie bij langdurige COVID-patiënten vooral verhoogd in een aantal intrigerende gebieden. De hersenstam, het ruggenmerg (lekkage van cerebraal ruggenmergvocht, verhoogde druk in het ruggenmergvocht) en de darmen (PDS) zijn allemaal interessante gebieden bij ME/cvs.
Ten derde werd de hypothese van persistentie van pathogenen – die sterker en sterker lijkt te worden naarmate de tijd vordert – versterkt door het vinden van geactiveerde pathogeenjagers – de T-cellen – in gebieden over het hele lichaam – en door het vinden van stukjes van het coronavirus in darmweefsel. Nu er steeds meer pathogenen worden gevonden en het Long COVID Research Initiative geld steekt in de persistentie van pathogenen, zullen we nog veel meer horen over dit belangrijke onderwerp.
Lees ook: Lighting a Spark: Major New Long-COVID Initiative Promises Rapid Movement
Tot slot is de PET-scan /T-celstudie van het hele lichaam nog een voorbeeld van langdurige COVID dat onderzoek aanwakkert naar potentieel belangrijke gebieden die het kleine ME/cvs-veld altijd al wilde onderzoeken, maar nooit de kans kreeg om dat te doen. Omdat het zich richtte op immuunactivatie, en niet op een specifieke ziekteverwekker, is dit het soort onderzoek dat gemakkelijk gedaan zou kunnen worden bij ME/cvs als de fondsen aanwezig zouden zijn.
Wat dat betreft, zouden we hopelijk snel van Jarred Younger en zijn fascinerende door de ME Research UK gefinancierde studie moeten weten of immuuncellen uit het lichaam de hersenen binnendringen bij ME/cvs.
Er blijven vragen over. De studie was klein (24 mensen). We weten niet of de T-celactivatie een echt probleem is of dat het een soort extra is. Richt het immuunsysteem zich op coronavirus-RNA in het lichaam of is er sprake van een auto-immuunreactie? Wat de oorzaak ook is, er is weer een deur geopend. De bevinding is opvallend genoeg om zeker tot meer studies te leiden.
De kernpunten
- Opnieuw zet langdurige COVID aan tot onderzoeken die onderzoekers in ME/cvs al jaren willen doen, maar waarvoor ze geen geld hebben.
- In deze studie combineerde UCSF een PET-scan van het gehele lichaam met een radiotracer die gericht was op geactiveerde T-cellen om te zien wat er gebeurde met de T-cellen – een van de grote wapens van de immuunrespons, gedurende twee jaar.
- Theoretisch zouden de T-cellen een versnelling hoger hebben moeten schakelen om het virus uit te schakelen en zodra ze dat deden, zouden ze tot rust moeten komen – maar dat is helemaal niet gebeurd.
- Zelfs in de herstelde groep bleven de T-cellen abnormaal geactiveerd in een heleboel weefsels. Het vinden van zoveel T-celactivatie suggereerde dat de coronavirusinfectie had geresulteerd in “een nieuwe immunologische stabiele toestand”.
- T-cellen werden vooral geactiveerd in het langdurige COVID-cohort, precies waar je dat zou verwachten – de hersenstam, het ruggenmerg, de darmen en de longen (bij mensen met longklachten).
- De hersenstam viel op. De hersenstam, die zich onderaan de hersenen bevindt, regelt zeer basale functies – zoals ademhaling, hartslag, bloeddruk, spijsvertering, alertheid en slaap – de fundamentele dingen waarvan je echt niet wilt dat ze fout gaan – en waarvan veel fout is gegaan bij ME/cvs.
- Henrich, de hoofdauteur van de studie, zei: “Je zou eigenlijk geen geactiveerde T-cellen in het ruggenmerg of de hersenstam moeten hebben. We zien bewijs van deze immuunrespons in gebieden die we normaal gesproken niet zien bij een acute virusinfectie.”
- De studie richt zich ook op geactiveerde immuuncellen, macrofagen genaamd, die recentelijk van belang zijn geweest bij ME/cvs, en vond bewijs van stukjes van het coronavirus in darmcellen.
- Al met al suggereerde de studie dat er sprake was van een wijdverspreide poging om de infectie, of een auto-immuunreactie, te blijven bestrijden. Het gaf meer gewicht aan het idee dat de persistentie van pathogenen de oorzaak zou kunnen zijn van postinfectieuze ziekten.
- Omdat het zich richtte op immuunactivatie in plaats van op een specifieke ziekteverwekker, is dit het soort onderzoek dat gemakkelijk gedaan zou kunnen worden bij ME/cvs.
© Health Rising, 17 september 2023. Vertaling admin, redactie NAHdine, ME-gids.
