Cort Johnson, Health Rising, 25 juni 2018
Ron Davis en de Open Medicine Foundation hebben in drie jaar tijd een lange weg afgelegd.
“Dit voorstel heeft tot doel om de immunologische basis van ME/CVS bloot te leggen.” Ron Davis, subsidieaanvrager
Soms is het derde keer goede keer. Ron Davis heeft veel subsidies van de NIH gekregen (en werd er ook voor veel afgewezen) maar zelfs hij was geschokt door de reactie van zijn eerste paar pogingen om een subsidie van de NIH te krijgen voor ME/CVS.
Dit keer echter kwamen de NIH wel over de brug. Davis’ eerste poging bij een reviewpanel van NINDS werd afgewezen door reviewers die weigerden om de beurs zelfs maar te beoordelen. Zijn tweede poging voor een ME/CVS-onderzoekscentrum van de NIH werd onthaald op zo’n rare reactie dat hij de kwestie voor een commissie van de NIH bracht om te protesteren. Zijn derde poging, blijkbaar de eerste via het subsidiebeoordelingspanel voor ME/CVS (Special Emphasis Panel [ZRG1-CFS-M (80)S]), kende gelukkig wel succes.
De grote meerjarige RO1-subsidie van meerdere miljoenen dollars voor het Stanford Genome Center, getiteld “Moleculaire en Cellulaire Immunologie van ME/CVS” duurt vijf jaar en betaalt dit jaar een coole 745.000 dollar uit.
Opmerkelijk is dat Davis op zijn 76ste de eerste en nog steeds de enige subsidieaanvrager voor een onderzoekscentrum naar ME/CVS is die zijn grote subsidieaanvraag voor een NIH-centrum herwerkte tot een kleinere – maar nog steeds behoorlijk forse – subsidieaanvraag, sinds de Onderzoekscentra vorig najaar bekendgemaakt werden.
Dit was een subsidieaanvraag waarvan men echt wel verwacht had dat die zou slagen. Ze voldoet aan alle vereisten; ze bevat geavanceerde technologieën met twee zeer gerespecteerde onderzoekers van een vooraanstaande academische instelling. Het is het soort aanvraag die de NIH naar eigen zeggen al jaren verwachtten van onderzoekers naar ME/CVS.
Een afwijzing had bevooroordeeldheid doen vermoeden, maar deze keer gaf het reviewpanel voor subsidieaanvragen Davis’ aanvraag extreem hoge scores en het NIAID financierde ze.
De subsidie combineert het werk over T-cellen van Mark Davis, immunoloog aan Stanford, met het werk van Ron Davis over HLA-genen. Mark Davis is een expert in T-cellen – hij heeft meer dan 35 jaar lang onderzoek gedaan naar deze belangrijke factoren van het immuunsysteem. T-cellen en B-cellen zijn de grote spelers in de adaptieve immuunrespons die later in een infectie opduiken om ze op te ruimen. T-cellen zijn uniek in hun verfijnde aanpak van pathogenen; terwijl andere immuuncellen op hele antigenen reageren, hebben T-cellen slechts een fragment van een antigen nodig om te reageren. Hun taak is verbluffend complex: ze moeten letterlijk miljarden potentiële bindingsplaatsen creëren die in staat zijn om kleine stukjes van pathogene eiwitten te vangen en ze vervolgens naar het oppervlak van de cel te tillen zodat het immuunsysteem erop kan reageren.
Mark Davis en Derya Unutmaz, twee onderzoekers naar T-cellen, vinden afwijkingen in T-cellen waardoor deze een aandachtspunt geworden zijn in ME/CVS.
Eenmaal een pathogeen gevonden is, creëren T-cellen speciaal ontworpen kopieën (klonen) van zichzelf die door het lichaam zwermen en gericht zijn tegen geïnfecteerde cellen of de eigenlijke ziekteverwekker zelf. Zoals Mark Davis in de video hieronder uitlegt, vindt dat proces plaats bij ME/CVS; de T-cellen van ME/CVS-patiënten zijn druk bezig identieke kopieën van zichzelf te produceren, een woeste reactie op iets .
De beste kandidaat is een ziekteverwekker – een virus, bacterie, schimmel, etc. – die mogelijk verdwenen is, maar die een overactieve immuunrespons in gang heeft gezet die nu het lichaam aanvalt, wat een auto-immuunziekte veroorzaakt.
In deze studie zal Mark Davis kijken naar een reeks T-cellen om de reikwijdte en mate van de T-celactivatie in ME/CVS te bepalen. Hij zal dit koppelen aan nieuwe technologie ontwikkeld door Ron Davis die onderzoekers een betere grip geeft op de genen die gebruikt worden om deze pathogene antigenen te vangen. Ze worden gevonden in het meest mysterieuze deel van ons genoom in de HLA-locus.
Omdat de HLA-genen het immuunsysteem ook helpen om “eigen” van “niet-eigen” cellen te differentiëren, spelen ze ook een grote rol in auto-immuniteit. Studies tonen aan dat mensen met bepaalde HLA-types meer risico hebben op auto-immuunziekten zoals diabetes type 1, lupus, myasthenia gravis, het syndroom van Sjögren, narcolepsie en anderen. Deze studie zal de HLA-locus van een groot aantal ME/CVS-patiënten bepalen.
Tot slot zal de studie nieuwe technieken gebruiken die ontwikkeld zijn aan Stanford om te proberen te bepalen waarop deze geactiveerde T-cellen in ME/CVS gericht zijn.
Tegen de tijd dat de studie voltooid is, weten we wellicht of ME/CVS een auto-immuunziekte is of veroorzaakt wordt door een ziekteverwekker (of beiden!); bovendien komen we misschien te weten wat ons immuunsysteem precies veranderd heeft. Daarbovenop ziet Ron Davis in een deel van de subsidie de kans om een nieuw (en nauwkeurig) moleculair raamwerk te bouwen om ME/CVS te begrijpen, te diagnosticeren en te behandelen, waaruit zijn voorliefde spreekt voor langetermijndenken.
“Dit project zal een nauwkeurig raamwerk scheppen voor ME/CVS als een moleculaire en immunologische ziekte, waardoor brede, nieuwe mogelijkheden voor onderzoek, diagnose en behandeling geopend worden.”
De moleculaire aard van ME/CVS – de zeer elementaire bouwstenen – is het stokpaardje van Davis – een streefdoel dat volgens hem ook andere ziekten zal verhelderen.
“Bovendien is het zo dat de gelijkenis van ME/CVS met andere medisch uitdagende ziekten zoals de ziekte van Lyme, multiple sclerose, Golfoorlogsyndroom, fibromyalgie, en anderen, ervoor zal zorgen dat de hieruit verkregen inzichten mogelijk relevant zijn voor vele miljoenen patiënten.”
Mark Davis over zijn onderzoek naar T-cellen bij ME/CVS
Mark Davis, PhD, Research Update
A research update from OMF Scientific Advisory Board Member, Mark Davis, PhD – June 2018 Dr. Davis talks about his work with T-cells to understand their importance in ME/CFS.
Een opmerkelijke zes maanden
De subsidie van de NIH sluit een opmerkelijk eerste half jaar af van Ron Davis, het ME/CFS Collaborative Research Center aan Stanford en de Open Medicine Foundation. Eerst kwam de donatie van 5 miljoen dollar van het Pineapple Fund, dan de donatie van 1 miljoen dollar ter ondersteuning van Robert Phairs werk omtrent de hypothese over de metabolische valkuil, en nu de subsidie van de NIH van meerdere miljoenen voor Davis’ Onderzoekscentrum naar ME/CVS aan Stanford.
Het ME/CFS Collaborative Research Center aan Stanford is een onderzoekscentrum in de pure zin van het woord. Het OMF financiert intussen een duizelingwekkende hoeveelheid onderzoek: de studie naar ernstig zieken met ME/CVS, het werk met de nanonaald, de grote “omica”-studie in het Stanford Lab van Mike Snyder, de hypothese van de metabolische valkuil van Robert Phair, de studies over de vervorming van rode bloedcellen, het vijf jaar durende onderzoek van T-cellen door Mark Davis, en het werk rond spiercellen van Ron Tompkin..
Drie jaar geleden was ik op een inzamelactie die gehouden werd bij Ron Davis thuis om te proberen een beetje geld op te halen voor ME/CVS. De toekomst zag er niet rooskleurig uit. Volhardendheid heeft echter zijn vruchten afgeworpen en drie jaar later boeken hij, Linda Tannenbaum en hun steeds groter wordende groep werknemers en vrijwilligers onderzoekssuccessen zonder weerga.
© Health Rising. Vertaling zuiderzon, redactie abby, ME-gids.
Lees ook
- Groot nieuws uit Amerika (ME Centraal)
