Home » Nieuwsartikels » David Tuller » Trial By Error: moeder spreekt zich uit over “mishandeling” van dochter door NHS, Noorwegen keurt studie naar Lightning Process goed

Trial By Error: moeder spreekt zich uit over “mishandeling” van dochter door NHS, Noorwegen keurt studie naar Lightning Process goed

Geplaatst door Zuiderzon
op 31/10/2022

Laatste bijwerking op 31/10/2022

Bron:

David Tuller, DrPH, Virology Blog

| 40310 x gelezen

20 juli 2022.

Op maandag publiceerde The Times (VK) een verhaal over een 17-jarig meisje met ME, dat een ziekenhuisbehandeling heeft gekregen, die door haar familie “verwaarlozing en mishandeling” werd genoemd. De details zijn schrijnend, maar zouden niet onbekend moeten zijn voor mensen die op de hoogte zijn van soortgelijke ervaringen gemeld door andere tieners met ernstige ME.

Ouders en kinderen die in de greep gevangen zijn van artsen van de Nationale Gezondheidsdienst (NHS), weigeren vaak hun mond open te doen over mishandeling uit angst voor medische en wettelijke repercussies. In dit geval heeft de moeder, Joanne McKee, de tegenovergestelde stap genomen en is in de openbaarheid getreden. Zij heeft informatie verspreid via de sociale media en sprak met de pers.

Hier is de opening van het verhaal in de Times:

“Een moeder heeft gezegd dat een NHS-ziekenhuis haar dochter geen adequate pijnstilling gaf in een patroon van slechte behandeling waardoor de tiener zelfmoordneigingen kreeg.
“Ella Copley, 17, uit Tingley, West Yorkshire, lijdt al zeven jaar aan ME (myalgische encefalomyelitis), soms ook bekend als chronisch vermoeidheidssyndroom. Ze ligt sinds maart in het Leeds General Infirmary, toen ze daar met een ambulance naartoe werd gebracht met een infectie die later werd gediagnosticeerd als sepsis.
“Haar moeder, Joanne McKee, 49, zei dat de behandeling die Ella had gekregen ‘voelt als verwaarlozing en mishandeling’. Ze heeft video’s op sociale media geplaatst van de tiener die schreeuwt van de pijn wanneer medicijnen via een voedingssonde in haar dunne darm worden toegediend. ‘Ik denk dat ze helemaal niet geloven dat haar pijn echt is’, zei ze.”

Zoals de laatste tijd gebruikelijk is bij The Times, wordt in het verhaal de ziekte eerst aangeduid als ME, met de toevoeging dat deze aandoening “soms bekend staat als het chronisch vermoeidheidssyndroom”. In feite is chronisch vermoeidheidssyndroom al decennia lang de voornaamste in gebruik zijnde naam. Alleen in de afgelopen jaren hebben pogingen van de patiëntengemeenschap om de oudere naam “myalgische encefalomyelitis” terug te winnen, enig succes gehad. Het taalkundige standpunt van The Times in deze zaak lijkt mij dan ook opmerkelijk. (Overheidsinstanties in het VK en de VS gebruiken nu routinematig de term ME/CVS).

Ook interessant is het feit dat The Times ervoor gekozen heeft om dit geschil überhaupt te belichten. Ik bedoel, geschillen tussen patiënten en ziekenhuizen over behandelingsmethoden zijn niet zo ongewoon. In het algemeen was ME niet op de radar van journalisten als een bijzonder geloofwaardig of noodzakelijk domein om over te schrijven. Veel ziektes hebben een sexyer publiek imago, zelfs meer als een of twee beroemdheden lijden aan een ziekte. Zoals migraine en Khloe Kardashian!

Een paar jaar geleden zou een dergelijk conflict over ME veel minder snel het soort sympathieke en prominente aandacht van The Times hebben gekregen. Voor het grootste deel hebben de misplaatste opvattingen van een groep machtige deskundigen dit gebied van de geneeskunde gedomineerd. Veel journalisten hebben deze zelfpromotende groep veel te veel respect betoond, terwijl ze de verhalen van patiënten in twijfel trokken of in vraag stelden.

In mei, toen de Britse regering een nieuw initiatief op het gebied van ME/CVS aankondigde, schreef Sean O’Neill, een oude Times-verslaggever, een hartverscheurend artikel over zijn 27-jarige dochter Maeve, die in oktober vorig jaar aan de ziekte was overleden. In het jaar daarvoor had O’Neill een reeks artikelen geschreven over de vele uitdagingen waarmee ME-patiënten worden geconfronteerd. Een onderzoek naar de omstandigheden rond Maeves dood is gepland voor volgende maand.

De wetenschapsredacteur van The Times, Tom Whipple, heeft een aantal nauwkeurige en actuele artikelen geschreven over de controverse rond ME, waaronder een verhaal uit 2018 over een open brief aan The Lancet die was ondertekend door meer dan 100 deskundigen en waarin kritiek werd geleverd op de “onaanvaardbare methodologische fouten” van de PACE-trial. (Ik organiseerde en verstuurde de open brief.) Maar ik hoop en ga ervan uit dat Sean O’Neills geschriften in het bijzonder zijn journalistieke collega’s – niet alleen bij de Times maar ook bij andere nieuwsorganisaties – gevoelig hebben gemaakt voor enkele van de realiteiten van ME rond leven en dood.

**********
Ongelukkige beslissing van Noorwegen over studie naar het Lightning Process

Ik heb vaak geschreven over het Lightning Processs, recentelijk over een voorgestelde klinische studie in Noorwegen. Op 13 juli kondigde de NEM, de Noorse autoriteit voor ethisch onderzoek, aan dat zij de studie had goedgekeurd, hoewel het voorstel vol methodologische en ethische problemen blijft zitten.

Dit was de tweede ronde voor deze studie. Vorig jaar werd een eerder voorgestelde versie ook op regionaal niveau goedgekeurd, maar door de NEM verworpen. In het NEM-panel van dit jaar zaten leden die er vorig jaar niet bij betrokken waren. De beslissing van de NEM is definitief.

Patiëntenvoorvechtster en schrijfster Nina Steinkopf heeft het debat rond deze studie uitgebreid behandeld op haar blog, MElivet. Hier is het begin van Steinkopfs meest recente post:

“Een lang geplande studie waarbij 100 ME-patiënten zullen worden behandeld met de alternatieve methode Lightning Process kreeg in 2020 ethische goedkeuring. Na klachten werd de goedkeuring in 2021 ingetrokken. Na een kleine aanpassing in de studieopzet kreeg het project een nieuwe ethische goedkeuring. Met nieuwe klachten is geen rekening gehouden.”

Dit was geen unanieme beslissing. Drie van de twaalf leden van het NEM-panel waren het niet eens met de meerderheid en herhaalden de bezwaren van de Noorse ME-vereniging en andere critici van de studie. In haar rapport over de uitspraak heeft de NEM de door deze dissidenten geuite bezorgdheid uiteengezet:

“De minderheid is van mening dat de aangebrachte verandering [om de bezwaren tegen de voorgestelde studie weg te nemen] niet voldoende is om het onderzoek ethisch verantwoord te maken. De minderheid is van mening dat het sterke eigenbelang van de onderzoeker en zijn prominente rol in het project moeten worden gecompenseerd door een solide onderzoeksmethode, willen de resultaten geloofwaardig zijn. Het primaire eindpunt van het onderzoek is gebaseerd op een vragenlijst met zelfevaluatie van symptomen en functioneren. Dit is minder geschikt als objectieve evaluatie als er reële twijfel bestaat over de onafhankelijkheid van de onderzoekers, en de validiteit van de antwoorden wordt ook onzeker als een centraal deel van de cursus bestaat uit het leren van verbale herformuleringen van de eigen ervaringen.
“De minderheid is voorts van mening dat onvoldoende rekening is gehouden met de mogelijkheid van lichamelijke bijwerkingen, aangezien de deelnemers onbekende onderliggende ziekten kunnen hebben. Een van de kenmerken van CVS/ME, afgaande op de criteria volgens welke het project zelf werkt, is juist inspanningsgeïnduceerde vermoeidheid, en het risico voor kwetsbare deelnemers lijkt dan ook reëel te zijn.
“In lijn met de rest van de commissie wil de minderheid ook meer onderzoek naar de behandeling van CVS/ME. Vanwege het controversiële veld is het belangrijk dat het onderzoek gebaseerd is op een solide methode en dat het onafhankelijk lijkt om geloofwaardigheid te verkrijgen. De combinatie van eigenbelang en weinig objectieve uitkomstmaten maakt dat de minderheid van de commissie het potentiële nut van het onderzoeksproject gering acht. Op basis van een algehele beoordeling vindt de minderheid dat het project in zijn huidige vorm niet ethisch te verantwoorden is om uit te voeren.”

Hoewel de meerderheid enkele extra voorwaarden voor de studie heeft toegevoegd met betrekking tot openbaarmaking en toegang tot gegevens, waren de inhoudelijke bezwaren van de leden van de minderheidsjury blijkbaar niet overtuigend voor hun collega’s. Dit ondeugdelijke onderzoeksproject gaat dus door.

Het is opmerkelijk dat de leden van het panel, die geacht worden over de nodige wetenschappelijke kennis te beschikken, dit specifieke onderzoek naar deze specifieke interventie toereikend vonden om de nodige kennis te vergaren. Zelfs zonder rekening te houden met belangenconflicten, als een interventie je laat denken dat het erkennen van symptomen of ziekte betekent dat je faalt, dan is het minder waarschijnlijk dat je symptomen of ziekte erkent bij follow-up in vergelijking met patiënten die de interventie niet hebben gekregen.

Dat zou niet zo ingewikkeld moeten zijn om te begrijpen. Maar de logica schijnt zich niet goed te vertalen naar het Noors.