9 januari 2024.
Een nieuwe studie in Nature Communications, genaamd “Muscle abnormalities worsen after post-exertional malaise in long COVID” [Spierafwijkingen verergeren na postexertionele malaise bij langdurige COVID] veroorzaakte opschudding na de publicatie ervan vorige week. De onderzoekers identificeerden significante biologische verschillen na een inspanningsuitdaging tussen langdurige COVID (LC)- patiënten met postexertionele malaise (PEM) en gematchte gezonde controles die hersteld waren van een acute episode van COVID-19.
De studie, die werd uitgevoerd door een team van Nederlandse onderzoekers, heeft veel media-aandacht gekregen en ook veel aandacht van patiënten, artsen en andere onderzoekers. Het heeft ook een beleefde tegenreactie gekregen van professor Alan Carson, een neuroloog en een leider van de beweging om het bewustzijn van functionele neurologische stoornissen (FNS) te vergroten. Hij is ook al lang een medewerker van professor Michael Sharpe, een coauteur van de in diskrediet gebrachte en aantoonbaar frauduleuze PACE-studie. Professor Carson ging in op X, voorheen bekend als Twitter, en bracht twee kwesties naar voren die beide irrelevant leken en niet reageerden op de feitelijke bevindingen. Als gevolg hiervan leken zijn opmerkingen op hersenspinsels en wekten ze de indruk dat hij het onderzoek in kwestie niet had gelezen of begrepen.
Het is niet verrassend dat professor Carson zijn bezorgdheid wil uiten over een onderzoek dat biologische verschillen aantoont tussen patiënten met langdurige Covid en gezonde controles. Hij en zijn collega’s hebben de theorie geponeerd dat veel verschijnselen van langdurige Covid “functioneel” zijn – dat wil zeggen, niet veroorzaakt door onderliggende fysiologische disfuncties, maar door, onder andere, angst, depressie, overmatige focus op symptomen, deconditionering en verstoorde hersennetwerken. Een noodzakelijk gevolg van dit argument is dat biomedisch onderzoek geen trajecten kan identificeren die de omvang van de gerapporteerde symptomen adequaat verklaren.
Het prospectieve patiënt-controleonderzoek, beschreven in Nature Communications, omvatte 25 LC-patiënten en 21 gematchte gezonde controles. Alle LC-patiënten hadden last van malaise na inspanning. Beide groepen deelnemers ondergingen een cardiopulmonale inspanningstest op een fietsergometer. Voor en één dag na de inspanningstest werden bloedmonsters en spierbiopten genomen. Een belangrijke vraag voor de onderzoekers was of ze markers konden identificeren die PEM onderscheidden van normale lichamelijke reacties op inspanning. Zoals ze schreven: “De mate waarin de onderliggende fysiologie van verminderde inspanningscapaciteit kan worden gescheiden van factoren die verband houden met het ontstaan van malaise na inspanning, blijft onduidelijk.”
De studie, waarin werd opgemerkt dat het “observationeel van aard was en daarom … geen oorzakelijk verband kan vaststellen”, rapporteerde een aantal significante associaties. Hier is een belangrijk gedeelte uit de discussie:
“Patiënten met langdurige COVID vertoonden een duidelijk lagere inspanningscapaciteit, die gerelateerd was aan metabole veranderingen in de skeletspieren en een verschuiving naar meer snel vermoeibare vezels. De pathofysiologie van postexertionele malaise omvat een acute door inspanning veroorzaakte vermindering van de mitochondriale enzymactiviteit in de skeletspier, een verhoogde ophoping van amyloïdbevattende afzettingen in de skeletspier, tekenen van ernstige beschadiging van het spierweefsel en een verminderde, door inspanning veroorzaakte T-celrespons in de skeletspier. Gezamenlijk dragen deze bevindingen bij aan het ontcijferen van de onderliggende fysiologie van vermoeidheid en een beperkte inspanningscapaciteit van de ontwikkeling van malaise na inspanning bij patiënten met langdurige COVID.”
(Voor een meer diepgaande kijk op de paper en de betrokken biologische kwesties, bekijk de discussie op het Science For ME-forum).
De media waren enthousiast over het nieuws – misschien een beetje te enthousiast. Gezien de kleine steekproef van de studie en de noodzaak om de bevindingen te repliceren, zou een voorzichtige berichtgeving gerechtvaardigd zijn. In het verleden zijn verhalen over zogenaamd gezaghebbend ME/cvs-onderzoek – de Science-studie uit 2009 die de ziekte in verband bracht met een muizen-retrovirus, het Lancet-rapport uit 2011 over de PACE studie – niet goed overgekomen.
Hier is de kop van het webverhaal webverhaal van de National Public Radio: “Een ontdekking in de spieren van langdurige COVID-patiënten kan inspanningsproblemen verklaren.” De kop van The Guardian luidt: “Langdurige Covid veroorzaakt veranderingen in lichaam die lichaamsbeweging slopend maken – studie.” (Zoals opgemerkt, doet de studie in feite geen beweringen over “oorzaken” maar over associaties)
En hier is het begin van het verhaal in The Guardian:
“Veel mensen met langdurige Covid voelen zich na het sporten langdurig moe, onwel en hebben pijn, en onderzoekers zeggen dat ze nu weten waarom.
“Experts zeggen bewijs te hebben dat biologische veranderingen de oorzaak zijn, zoals ernstige spierbeschadiging, mitochondriale problemen en de aanwezigheid van microklonters in het lichaam.
Het bevestigt echt dat er iets in het lichaam mis gaat met de ziekte,” zegt Dr. Rob Wüst, een auteur van de studie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.
**********
Professor Carson stelt domme vragen op sociale media
Dr Wüst tweette – of X’te – over de studie. In een eigen tweet schreef professor Carson: “Interessant en longitudinaal ontwerp is nuttig – maar klein dus moet gerepliceerd worden maar heeft ook bedrust of een soortgelijke vergelijking nodig – zien we de oorzaak of het gevolg?” (Professor Carson heeft me geblokkeerd.)
Professor Carson leek te suggereren dat bedrust de oorzaak zou kunnen zijn van de slechte prestaties van de LC-groep. Deze suggestie heeft betrekking op de sleutelrol die deconditionering speelt in de BPS-ideologie, die veel van de symptomatologie toeschrijft aan de gevolgen van lange perioden van sedentair gedrag. Maar het onderzoek zelf bevatte al een weerlegging van dit punt, waarbij werd opgemerkt dat “de waargenomen afwijkingen geen weerspiegeling zijn van fysieke inactiviteit” en dat de LC-patiënten “niet bedlegerig waren” en gemiddeld 4000 stappen per dag zetten. Met andere woorden, ze waren zeker niet gedeconditioneerd.
De effecten van deconditionering zijn bekend; ondanks de creatieve hypotheses van professor Carson en zijn collega’s, hebben deze effecten geen betrekking op ME/cvs of langdurige Covid. De voortdurende obsessie van de psycho-gedragsmatige kliek met de vermeende rol van deconditionering ruikt naar wanhoop. Ik bedoel, je zou misschien willen onderzoeken of LC-patiënten die in feite gedeconditioneerd zijn, anders reageren op lichaamsbeweging dan LC-patiënten die dat niet zijn. En uit de reactie van Dr. Wüst op Professor Carson op X blijkt dat er binnenkort een onderzoek naar bedrust wordt gepubliceerd. Het punt is dat hij, afgaande op het commentaar van professor Carson, gelooft dat deze studie op de een of andere manier onvolledig is of niet adequaat kan worden geïnterpreteerd zonder dergelijke resultaten. Als hij die mening is toegedaan, heeft hij het mis.
In een latere tweet schreef professor Carson: “Zoals je opmerkt, is spierpijn met vertraagd begin al minstens 120 jaar bekend en moet er natuurlijk een mechanisme voor zijn – ik denk dat daar de kwesties van gevolgtrekking liggen, maar misschien spreken je andere gegevens daar natuurlijk wel over.”
Net als deconditionering, is vertraagde spierpijn (DOMS) een bekend fenomeen. Maar de onderzoekers controleerden in wezen voor DOMS door de gezonde vergelijkingsgroep op te nemen. Een belangrijk punt van het onderzoek was om de standaardeffecten van inspanning, zoals DOMS, te scheiden van de factoren die betrokken zijn bij de pathofysiologie van malaise na inspanning. Het onderzoek toonde aan dat zowel de LC-patiënten als de gezonde controles een aantal vergelijkbare fysieke terugslagen ondervonden tijdens de inspanningstest. Deze gedeelde veranderingen zouden verband houden met elke ervaring met DOMS. De factoren die alleen sterk geassocieerd zijn met de LC-groep, lijken te helpen om PEM te onderscheiden van andere effecten van inspanning.
Mensen, dit is niet zo ingewikkeld! Maar professor Carson kan blijkbaar niet begrijpen dat zijn commentaar naast de kwestie was. Hij zou zichzelf een plezier hebben gedaan en mogelijke schaamte hebben vermeden als hij iemand met meer wetenschappelijk inzicht had geraadpleegd voordat hij zijn commentaar plaatste.
© David Tuller voor Virology Blog. Vertaling admin, redactie NAHdine, ME-gids.
