Home » Nieuwsartikels » David Tuller » Trial By Error: nu verzuimt een Schotse studie naar langdurige/long Covid het risico op postexertionele malaise te vermelden

Trial By Error: nu verzuimt een Schotse studie naar langdurige/long Covid het risico op postexertionele malaise te vermelden

Geplaatst door Zuiderzon
op 03/08/2022

Laatste bijwerking op 03/08/2022

Bron:

David Tuller, DrPH, Virology Blog

| 18024 x gelezen

23 april 2022.

En hier is een andere grote studie ontworpen door onderzoekers die denken dat een oefenprogramma de optimale strategie zou kunnen zijn voor de behandeling van de complexe verzameling van aandoeningen bekend als langdurige/long Covid. Net als bij ander onderzoek naar long Covid, lijken deze onderzoekers zich niet bewust van of niet bezorgd over het kernsymptoom van ME/cvs, bekend als postexertionele malaise (PEM) – ook wel genoemd postexertionele symptoomexacerbatie (PESE) of, in de ME-ICC-definitie, postexertionele neuro-immunologische uitputting (PENE).

De studie in kwestie heet “Prevention and Early Treatment of the Long-term Physical Effects of Coronarvirus-19 (COVID-19): a Randomised Clinical Trial of Resistance Exercise” [Preventie en vroege behandeling van de langdurige lichamelijke gevolgen van coronavirus-19 (COVID-19): een gerandomiseerde klinische studie van weerstandsoefeningen]. Het wordt uitgevoerd door de Universiteit van Glasgow, in samenwerking met NHS Greater Glasgow and Clyde, en wordt gefinancierd door het Schotse Chief Scientist Office, dat twee decennia geleden ook een deel van de financiering voor het nu in diskrediet gebrachte PACE-onderzoek op zich nam.

De geschatte steekproefomvang is 220. De rekrutering begon afgelopen mei en zal naar verwachting tot volgend jaar duren. Een twitterdraad met kritiek op de studie trok mijn aandacht.

De onderzoekers rekruteren patiënten die vier weken of langer na het begin van de infectie nog steeds symptomen vertonen, zowel patiënten die in het ziekenhuis werden opgenomen voor Covid-19 als patiënten die dat niet waren. Een andere groep van gehospitaliseerde patiënten wordt gevolgd vanaf kort na de infectie om te bepalen of de oefeninterventie langdurige symptomen kan voorkomen. Alle deelnemers krijgen ook standaardzorg. Die in de vergelijkingsarm krijgen alleen standaardzorg – een typisch kenmerk van veel van dergelijke gedragsinterventiestudies.

In tegenstelling tot belangrijke leden van de ideologische GET/CGT-brigades, lijken de onderzoekers van Glasgow te erkennen dat metingen van functie, en niet alleen zelfgerapporteerde metingen zoals vermoeidheid en fysieke functie, van cruciaal belang zijn. Hoewel de meervoudige beoordelingen een reeks subjectieve vragenlijsten omvatten, is het primaire resultaat iets dat de Shuttle Walk Test wordt genoemd. Hier is hoe het wordt beschreven in een versie van het patiënteninformatieblad van maart 2021:

“Hierbij wordt u gevraagd om rond twee kegels te lopen die 9 meter uit elkaar staan… op het juiste moment op een aantal elektronische piepjes. Aanvankelijk is de loopsnelheid zeer laag, maar elke minuut neemt de loopsnelheid toe. We vragen u zo lang mogelijk door te lopen tot u buiten adem bent of de piepjes niet meer kunt volgen, en dan is de test afgelopen.”

Hm. Klinkt als een geweldige manier om een crash te genereren! In feite is PEM naar voren gekomen als een belangrijk kenmerk in een aanzienlijk aantal gevallen van long Covid, hoewel zeker veel patiënten dit niet ervaren. Voor degenen die dat wel doen, zou het een contra-indicatie kunnen zijn om niet alleen de Shuttle Walk Test uit te voeren, maar om deel te nemen aan een oefenprogramma dat impliciet gebaseerd is op het idee dat covid-gerelateerde deconditionering een oorzaak is van de aanhoudende symptomen van de patiënt.

De onderzoekers zouden op zijn minst de toekomstige deelnemers moeten screenen op PEM, maar de registratie van de studie op de website clinicaltrials.gov maakt hiervan geen melding. Evenmin op een pagina met basisinformatie op de NHS-site. In de uitsluitingscriteria die in het protocol van de studie worden genoemd, vermeldt men de aanwezigheid van PEM niet. En in een gedeelte over mogelijke risico’s voor deelnemers vermeldt het protocol alleen dat de “complicaties van de inspanningsinterventie overbelasting van de weke delen, vallen of uitputting kunnen zijn” – geen van deze gevallen is een beschrijving van PEM.

In een studie als deze moeten potentiële deelnemers bij het verlenen van toestemming worden gewaarschuwd dat langdurige terugvallen als gevolg van overmatige inspanning een potentieel risico van deelname is. Maar in het informatieblad voor de patiënt wordt alleen opgemerkt dat “de oefeningen en de Shuttle Walk Test u vermoeid en afgemat kunnen doen voelen, maar aangezien u de hoeveelheid inspanning die u doet zelf in de hand hebt, zou dit slechts van korte duur moeten zijn”. Zoals iedereen die bekend is met PEM weet, is deze verzekering dat de gevolgen van het doen van de Shuttle Walk Test of van het leveren van overmatige inspanning slechts “korte tijd” zullen duren, ongegrond.

**********

Zoals de studieregistratie uitlegt, werd de studie ingegeven door het tekort aan niet-farmacologische interventies die beschikbaar zijn voor langdurige Covid:

“Om deze leemte aan te pakken, hebben de onderzoekers zich tot doel gesteld een leefstijlinterventie te ontwikkelen die nuttig kan zijn voor patiënten met aanhoudende symptomen in de herstelfase (of convalescentiefase) na COVID-19. Specifiek zullen de onderzoekers de deelnemers trainen om een pragmatische op weerstand gebaseerde oefeninterventie uit te voeren die ze kunnen leren en toepassen naargelang hun omstandigheden in het ziekenhuis of in de gemeenschap. De grondgedachte is om patiënten een gepersonaliseerde therapieoptie te bieden en hen in staat te stellen hun herstel na ziekte als gevolg van COVID-19-infectie zelf te beheren.”

Maar de onderzoekers en degenen die de studie hebben beoordeeld en goedgekeurd, lijken de relevante literatuur niet volledig te hebben geraadpleegd – althans dat is mijn veronderstelling op grond van het ontbreken van enige duidelijke erkenning of begrip van de rol van PEM. Misschien zouden ze een opiniestuk moeten lezen dat eerder deze maand in The New York Times verscheen, getiteld “Pushing ‘Long Covid’ Sufferers Too Hard Could Cause Them to Crash.” [Als je long Covid-patiënten te hard pusht, kan het hen doen crashen] Hier is hoe het begint:

“De meesten van ons zijn opgevoed met de volkswijsheid dat lichaamsbeweging het beste medicijn is, en vaak is dat ook waar. Maar niet voor mensen die lijden aan langdurige Covid en andere postvirale syndromen. Voor hen kan overbelasting hun aandoening ernstig verergeren, waarvan de symptomen vermoeidheid en hersenmist kunnen omvatten.”

De schrijver, Peter Coy, is een economieschrijver, geen wetenschappelijk onderzoeker. Maar het lijkt erop dat de onderzoekers van Glasgow zich hebben laten leiden door de volkswijsheid die door Coy wordt genoemd, in plaats van volledig te begrijpen dat veel Covid-patiënten die al lang in behandeling zijn, ernstige terugvallen krijgen, en dat zij hun activiteitenniveaus zorgvuldig in de gaten moeten houden.

De studie lijkt te veronderstellen dat de “empowerment” van de deelnemers in het “zelfmanagement van hun herstel” een sleutel tot het herstel zelf is. Maar de meeste patiënten herstellen op natuurlijke wijze van de kortetermijngevolgen van een virusziekte zonder enige vorm van revalidatie, net als veel van degenen die de eerste vier weken na een infectie met aanval van Covid-19 nog steeds symptomen hebben. Deze patiënten zullen waarschijnlijk helemaal geen “empowerment” nodig hebben.

Voor degenen met fysiologische tekorten die echter resulteren in PEM, zou een dergelijke “empowerment” hen kunnen aanmoedigen om de grenzen van hun lichaam te overschrijden tot een potentiële mate van schade. De onderzoekers lijken deze mogelijkheid niet voldoende te hebben overwogen.