Home » Nieuwsartikels » David Tuller » Trial By Error: Prof. Pariante kraamt in column in Guardian standaard biopsychosociale onzin uit

Trial By Error: Prof. Pariante kraamt in column in Guardian standaard biopsychosociale onzin uit

Geplaatst door Zuiderzon
op 29/08/2021

Laatste bijwerking op 29/08/2021

Bron:

David Tuller, DrPH, Virology Blog

| 8289 x gelezen

1 mei 2021.

Op dinsdag (vier dagen geleden) publiceerde The Guardian een opiniestuk van Professor Carmine Pariante, met als titel “Langdurige COVID zit allesbehalve ‘tussen de oren’ – maar de psychologie kan ons nog steeds helpen om het te behandelen.” Dit is het laatste nieuwe artikel van een lid van de biopsychosociale ideologische brigade dat aantoont wat wij al lang weten: degenen die verkondigen dat anderen vervallen in een zinloze tweedeling tussen geest en lichaam, gebruiken dit argument om de aandacht af te leiden van de tekortkomingen van het wetenschappelijk onderzoek naar hun favoriete interventies. Professor Pariante is psychiater aan King’s College in Londen, de thuisbasis van Professor Trudie Chalder, Professor Sir Simon Wessely en andere vooraanstaande figuren aan het biopsychosociale firmament, dus hij zit waarschijnlijk onafgebroken te sudderen in een brouwsel van zichzelf bevestigende maar ongegronde beweringen.

Het stuk van Professor Pariante kwam er als gevolg van twee artikelen van Guardian- columnist George Monbiot. In de eerste column, in januari, werd alarm geslagen over de epidemie van langdurige COVID-gevallen. De tweede column, die vorige maand werd gepubliceerd, gaf bikkelharde kritiek tegen professor Michael Sharpes creatieve beschuldiging dat Monbiot de oorzaak zou zijn van langdurige COVID, alleen maar door erover te schrijven. Uit Monbiots tweede column en een uitvoerig draadje op Twitter bleek duidelijk dat hij snel heel wat te weten was gekomen over de rampzalige PACE-studie.

Het nieuwe stuk van Professor Pariante lijkt deel uit te maken van een voortdurende campagne die een stokje probeert te steken voor het uiteenvallen van het biopsychosociale paradigma voor ME/cvs – en bij uitbreiding voor langdurige COVID. Zoals gebruikelijk voor deze groep, stelt professor Pariante ons gerust dat de symptomen van patiënten “echt” zijn en serieus genomen moeten worden. Maar hij ondermijnt die boodschap door te suggereren dat patiënten met ME/cvs – of CVS/ME, zoals hij het noemt – psychologisch georiënteerde interventies afwijzen omdat ze de relatie tussen geestelijke en lichamelijke gezondheid niet volledig begrijpen.

Professor Pariante zou beter moeten weten dan zulke dwaasheden te verkondigen. Hij zou beter wat meer tijd besteden aan het luisteren naar de zorgen van patiënten en minder aan het theoretische gebazel van zijn medecampagnevoerders. Er is echt niemand die betwist dat emotionele en psychologische toestanden invloed kunnen hebben op hoe we symptomen en ziekte ervaren. Dat is een stropopredenering. Waar het om gaat, is de kwaliteit van het onderzoek achter de beweringen die worden gedaan. Zoals steeds opnieuw is gedocumenteerd, staat het onderzoek naar cognitieve gedragstherapie en haar compagnon, graduele oefentherapie, voor ME/cvs vol met diskwalificerende gebreken en bewijst het niet wat het beweert te bewijzen. Patiënten fronsen hun wenkbrauwen over deze interventies omdat de studies nergens op slaan – niet vanwege vooroordelen tegen de psychiatrie of psychologische interventies. Geen enkel redelijk mens vat het afwijzen van CGT als een behandeling voor ME/cvs op als kleinerend tegenover mensen met psychische aandoeningen.

Het wordt dringend tijd dat deskundigen zoals Professor Pariante deze speculatieve beweringen over de beweegredenen van patiënten laten vallen en de realiteit onder ogen zien: de PACE-studie lijkt te voldoen aan de gangbare definities van wetenschappelijk wangedrag bij onderzoek en de algemene CGT/GET-literatuur is al even weinig overtuigend. Tijdens de ontwikkeling van het ontwerp van zijn nieuwe ME/cvs-richtlijnen heeft het National Institute for Health and Care Excellence (NICE) een grondige evaluatie uitgevoerd en klasseerde het meeste bewijsmateriaal voor de huidige interventies als van “zeer lage” kwaliteit en de rest als van “lage” kwaliteit.

Vermoedelijk zijn professor Pariante en zijn collega’s het daar niet mee eens, maar dat is dan jammer. Wat zij ook denken, dit NICE-onderzoek is de meest gezaghebbende recente beoordeling. Het ontwerp van NICE dat in november werd vrijgegeven verwierp het standpunt op ME/cvs-behandelingen dat professor Pariante zojuist in The Guardian heeft verkondigd. Hopelijk zal de definitieve versie van de NICE-richtlijnen nauw aansluiten bij dat ontwerp, ondanks heftig verzet van de biopsychosocialisten.

Professor Pariantes vergelijking van het gebruik van CGT op het gebied van kanker met het gebruik ervan bij ME/cvs wordt vaak aangehaald door gelijkgestemde professionals. Kankerpatiënten krijgen uiteraard niet te horen dat zij door CGT kunnen genezen, dus de vergelijking is belachelijk, irrationeel en beledigend. Vindt professor Pariante soms dat kankerpatiënten tevreden moeten zijn met CGT en dat degenen die farmaceutische behandelingen willen, te zeer vastzitten aan een tweedeling tussen lichaam en geest? En wat met patiënten met de Ziekte van Crohn of Parkinson? ME/cvs heeft niets te maken met Descartes of Cartesiaans dualisme, hoe vaak Professor Sharpe, Professor Pariante en hun collega’s ook beweren dat deze patiënten lijden aan een filosofische verwarring over de kwestie lichaam/geest.

**********

In de tussentijd plaatste The Guardian deze week een beknopte en duidelijke reactie op professor Pariante van Dom Salisbury, een ME/cvs-patiënt uit Lancashire. Hier is een korte beschrijving van op zijn website: “Voordat ik te ziek werd om aan de slag te blijven, werkte ik in wetenschappelijk onderzoek op het gebied van atmosferische en oceanische fysica. Ik promoveerde in 2014 aan University of Leeds, met een proefschrift waarin ik de rol van oceanische golfbreking en schuimkoppen op lucht-zee-uitwisseling onderzocht.”

Ik kan moeilijk gezaghebbend commentaar geven op Dr. Salisbury’s ontdekkingen over golfbreking en schuimkoppen en lucht-zee-uitwisseling. Maar ik ben het eens met elk punt in zijn brief aan The Guardian. Ik plaats hem hier opnieuw, met zijn toestemming:

In zijn bespreking van de mogelijke rol van de psychologie bij de behandeling van langdurige COVID geeft Dr. Carmine Pariante een verkeerde voorstelling van de reden waarom vele ME/cvs-patiënten sceptisch blijven over psychologische interventies zoals cognitieve gedragstherapie (CGT). Het is niet omdat we de belangrijke overlapping tussen mentale en fysieke ziekte ontkennen, maar eerder omdat deze interventies worden aangeboden als behandelingen gebaseerd op laagkwalitatief bewijs van marginale verbeteringen op korte termijn bij sommige patiënten.
Geen enkele kankerpatiënt krijgt psychotherapeutische interventies als enige behandeling aangeboden; deze therapieën spelen eerder een ondersteunende rol voor patiënten die ze nodig hebben. Daarentegen wordt CGT al meer dan tien jaar aanbevolen als eerstelijnsbehandeling voor ME/cvs. De dominantie van het biopsychosociale model voor ME/cvs – met zijn nadruk op de rol van gedachten en gedrag, in plaats van pathologie – is effectief een van de redenen waarom COVID-patiënten nu in klinieken worden geconfronteerd met zulke beperkte opties.
Dr. Dominic Salisbury
Lytham St Annes, Lancashire