10 maart 2024.
Jarenlang heeft professor Esther Crawley, de methodologisch en ethisch uitgedaagde ME/cvs-onderzoeker van de Universiteit van Bristol, miljoenen ponden opgehaald bij publieke en private financiers opgesoupeerd om haar misplaatste onderzoek te ondersteunen. Ze behaalde dit succes als subsidiemagneet ondanks overvloedig en gemakkelijk verkrijgbaar bewijs dat ze de kernprincipes van wetenschappelijk onderzoek schond.
Nu kunnen de rampzalige resultaten van een veelgeprezen onderzoek – “Graded exercise therapy compared to activity management for paediatric chronic fatigue syndrome/myalgic encephalomyelitis: pragmatic randomized controlled trial” [Graduele oefentherapie in vergelijking met activiteitenmanagement voor pediatrische chronischevermoeidheidssyndroom/myalgische encefalomyelitis: pragmatisch gerandomiseerd gecontroleerd onderzoek] – misschien helpen om een einde te maken aan haar lange “foutenbewind”. Als dat zo is, zal haar dominante invloed op de behandeling van Britse kinderen met de ziekte hopelijk afnemen of helemaal verdwijnen, samen met haar onverdiende reputatie als gezaghebbende en geloofwaardige stem in dit domein. Hoe eerder dat gebeurt, hoe beter voor gezinnen in het hele land.
Het moet gezegd worden dat dit nieuwe artikel in het European Journal of Pediatrics een soort verandering betekent voor professor Crawley – zij en haar collega’s melden dat de studie, bijgenaamd MAGENTA, nulresultaten opleverde voor het primaire resultaat van zelfgerapporteerde fysieke functie na zes maanden. Gezien het feit dat vooraanstaande leden van de ideologische CGT/GET-brigades, zoals professor Crawley, lang geleden een Trumpiaanse strategie ten opzichte van bewijs en waarheid hebben aangenomen, is deze onverbloemde erkenning dat hun veelgeprezen behandelingsaanpak nutteloos is gebleken, eerlijk gezegd verrassend.
In MAGENTA kregen 123 deelnemers GET aangeboden en 118 een interventie genaamd “activiteitenmanagement” (AM). In de uitleg van het artikel klinkt dit laatste als GET-light. Het wordt echter ook beschreven als een vorm van “pacing” – wat vreemd is, omdat AM zoals beschreven, met een focus op het geleidelijk verhogen van activiteit, niet overeenkomt met het begrip van pacing dat breed gedeeld wordt door patiënten. Een vraag over het onderzoek is waarom professor Crawley geloofde dat er een verschil in resultaat tussen deze twee op elkaar lijkende interventies zou zijn.
Misschien zou het allemaal wel meevallen voor professor Crawley en haar team als de deelnemers aan beide armen beter waren geworden. Maar dat is niet wat er gebeurde. “Er was geen bewijs dat GET effectiever of kosteneffectiever was dan AM in deze setting, met zeer beperkte verbetering in beide studiegroepen na 6 of 12 maanden”, staat in de samenvatting. Oeps! Over het geheel genomen waren de resultaten voor de secundaire uitkomsten, waaronder actigrafie, een objectieve meting van beweging, net zo teleurstellend.
Professor Crawley begrijpt ongetwijfeld dat alles wat ze tegenwoordig produceert in de periode na publicatie aan strenger toezicht zal worden onderworpen dan het geval was bij de incompetente en juichende peer-reviewers en tijdschriftredacteuren die haar onzin routinematig hebben goedgekeurd. Ze weet bijvoorbeeld vermoedelijk dat ze een onderzoek niet als prospectief kan presenteren als meer dan de helft van de deelnemers vóór de registratie is gerekruteerd. Toen ze die stunt uithaalde in haar rapport uit 2017 over de studie naar het Lightning Process, leidde dat tot een correctie van 3000 woorden en een redactionele notitie van 1000 woorden wat een zielige reden biedt voor het opnieuw publiceren van de oorspronkelijke bevindingen.
Professor Crawley weet waarschijnlijk ook dat gerelateerde professionele struikelblokken – zoals mij bijvoorbeeld tijdens lezingen beschuldigen van “lasterlijk bloggen” en vervolgens weigeren te reageren op verzoeken om bewijs, of mij tijdens een openbare presentatie meedelen dat Bristol mij een “cease-and-desist”-brief [formele kennisgevingsbrief met bevel om een handeling blijvend te stoppen (n.v.d.r.)] had gestuurd terwijl zo’n brief niet was verzonden – haar reputatie verder hebben aangetast. Destijds maakte het bestuur van Bristol geen onderscheid in deze zaak. De universiteit gedroeg zich alsof we ons in een Sopranos-aflevering bevonden en maakte zich schuldig aan gewelddadige bedreigingen voor mijn werk in de vorm van klachten over mijn “gedrag” bij de rector van Berkeley. Berkeley stelde vast dat deze klachten ongegrond waren en negeerde ze.
Wie weet wat de juridische afdeling van Bristol echt denkt over de capriolen van professor Crawley? Vermoedelijk hopen zij, en zijzelf, verdere spraakmakende streken te vermijden. Misschien verklaart dat de onverwachte blijk van eerlijkheid in dit laatste artikel.
**********
Lange vertraging van onderzoek tot publicatie
Nu geef ik professor Crawley hier niet veel of geen krediet voor integriteit. Als er een manier was geweest om deze stinkende bevindingen naar lavendel te laten ruiken of helemaal te laten verdwijnen, dan denk ik dat die gevonden zou zijn. In elk geval suggereert het verslag geen bijzonder gevoel van urgentie met betrekking tot publicatie. De studie rekruteerde deelnemers van 2015 tot 2018, maar het concept werd pas in oktober 2023 ingediend bij het European Journal of Pediatrics. Dat is extreem lang voor een team van onderzoekers om gegevens te analyseren en resultaten op te schrijven.
Wat was er al die tijd aan de hand? Werden eerdere concepten elders afgewezen omdat ze vervalste gegevens presenteerden of omdat geen enkel vakblad geïnteresseerd was in het publiceren van nulbevindingen? Of wilde professor Crawley gewoon zo lang mogelijk voorkomen dat het slechte nieuws openbaar zou worden? Ze moet weten dat deze resultaten een enorme schande zouden zijn voor haar en het hele CGT/GET-paradigma. Dit debacle komt zeker overeen met de ME/cvs-richtlijnen uit 2021 van het Britse National Institute for Health and Care Excellence, die de eerdere aanbeveling van het bureau voor GET introk.
Dit is echter nog steeds een onderzoek van Esther Crawley, dus er moet iets mis zijn. De conclusie slaagt er zelfs in om de ongerechtvaardigde suggestie op te nemen dat het “gebrek aan verbetering in fysiek functioneren verklaard kan worden door de lage intensiteit van de therapiesessies”. In deze context lijkt “lage intensiteit” te betekenen dat deelnemers minder sessies bijwoonden dan aanvankelijk verwacht. De auteurs dachten dat deelnemers in beide groepen waarschijnlijk tussen de acht en twaalf sessies zouden volgen. Het blijkt dat het gemiddelde aantal sessies in de GET- en AM-armen respectievelijk 3,9 en 4,6 was.
Het lijkt erop dat de deelnemers de sessies niet zo nuttig vonden als verwacht. De auteurs geven geen aanwijzingen dat een grotere intensiteit – dat wil zeggen meer sessies – tot tekenen van verbetering zou hebben geleid. De vermelding van “lage intensiteit” als mogelijk verklarende factor is misschien een subtiele oproep voor nog meer financiering om manieren te onderzoeken om deelnemers aan te moedigen het aantal sessies te verhogen. Het toekennen van verdere financiering aan professor Crawley voor dit of enig ander onderzoek zou zeker onverstandig zijn, maar Britse financieringsinstanties hebben herhaaldelijk laten zien dat ze dom genoeg zijn om precies dat te doen.
Deze studie had een ongebruikelijk kenmerk gemeen met de frauduleuze studie naar het Lightning Process van professor Crawley. In beide studies voerde professor Crawley een haalbaarheidsstudie uit en plaatste die deelnemers vervolgens in een volwaardig onderzoek, terwijl zij de uitkomstmaten op dat moment veranderde. Het is moeilijk te begrijpen waarom iemand dit zou beschouwen als een acceptabele manier om een onderzoek uit te voeren; het is verontrustend dat een ethische toetsingscommissie dit zou goedkeuren.
Het doel van een haalbaarheidsstudie, als er al een is, is om de haalbaarheid van een grootschalige test te testen. Op basis van de ontvangen gegevens selecteert u vervolgens uitkomsten en voert u een volledig afzonderlijke en grotere studie uit. Je hoeft niet met een toverstaf te zwaaien en op de een of andere manier de deelnemers aan een haalbaarheidsstudie om te zetten in proefpersonen aan een volledige studie terwijl je halverwege je uiteindelijke uitkomstmaten selecteert. Heeft iemand anders dan professor Crawley ooit zoiets gedaan?
In de Lightning Process-studie deden zij en haar collega’s alsof ze niet hadden gedaan wat ze deden; het onderzoeksrapport was dan ook vol leugens. Het was een flagrant voorbeeld van wangedrag bij onderzoek, dus ik vond de beslissing van BMJ om het artikel niet in te trekken een verbazingwekkende afschaffing van de verantwoordelijkheid. Desalniettemin zou zo’n voorval voor elke onderzoeker een vernedering zijn, zelfs als er geen intrekking zou plaatsvinden, en zouden professor Crawley en haar collega’s op fraudeurs lijken.
Ik neem aan dat professor Crawley misschien geneigd zou zijn geweest om soortgelijke streken uit te halen met het MAGENTA-onderzoeksrapport als die eerdere poging niet aan het licht was gekomen. In plaats van te liegen over het eigenaardige ontwerp van de studie van haalbaarheidsstudie naar een volledige studie, erkennen zij dit en geven ze toe dat het een beperking is. Dit is wat ze schrijven:
“Hoewel we MAGENTA registreerden voordat we begonnen met de rekrutering tijdens de haalbaarheidsfase, bevestigden we de primaire uitkomstmaat pas in het eerste volledige onderzoeksprotocol…; we erkennen dat dit uitnodigt tot de beschuldiging dat we de gegevens, verzameld tijdens de haalbaarheidsfase, gebruikten om de primaire uitkomst te selecteren.”
Nou ja, precies. Waarom zou het die beschuldiging niet uitlokken? En waarom hebben de auteurs hun uitkomstmaten niet van tevoren bepaald? Ik bedoel, een belangrijk aspect van een goed opgezet klinisch onderzoek is dat je verklaart wat je bestudeert voordat je begint. Als je begint met het verzamelen van gegevens, is het begrijpelijk dat je ervan wordt beschuldigd gegevens van de haalbaarheidsstudie te gebruiken om de primaire uitkomst te selecteren. De beschuldiging zou volledig terecht en noodzakelijk zijn geweest als de primaire uitkomst van MAGENTA iets anders had opgeleverd dan nulresultaten.
Zoals het nu is, zorgde deze onacceptabele onderzoeksopzet ervoor dat de vele honderdduizenden ponden die werden uitgegeven, ongeacht de resultaten, een verspilling zouden zijn. Iemand bij de financierende instantie, het Britse National Institute for Health and Care Research, zou zich moeten verantwoorden voor de verbijsterende beslissing om geld uit te geven aan dergelijke belachelijkheden.
© David Tuller voor Virology Blog. Vertaling admin, redactie NAHdine, ME-gids.
