Ondanks mijn eeuwige volharding in doorgaan weigert het lijf nu echt te volgen.
Afgelopen nacht veertien uur aaneen geslapen.
Het mag niet baten, na vijftien minuten ben ik al weer doodmoe.
Cancel al mijn mailcontacten/ afspraken etc.
Zie voor de zekerheid even online op de site.
Ja, exact veertien dagen verstreken: tijd voor de column.
Het zal wel is mijn éérste gedachte.
Koppel de honden aan hun riemen, klim letterlijk op mijn scootmobiel en geef gas richting park.
Heb daar ooit een eigen sleutel gekregen, voel me nu mede “landeigenaar”.
Landeigenaar van mijn ‘eigen Volkspark’.
Daar ontkoppel ik de honden, prachtig hoe ze samen donderen en rennen.
Zelfs de teckel wil opnieuw leren Leren!
Ze vindt het apporteren van de bal, dat wat ze mijn mechelaar ziet doen loei interessant.
Dankzij een soort korte werpstang kan ik zelf zonder veel inspanning de bal werpen.
Het is de uitkomst voor de honden en mij, de bal volgt de route die ze moet volgen in plaats van haaks de andere kant uitgaande, waar niemand incluis ik zelf de bal OOIT weet terug te vinden.
Thuisgekomen nestel ik mij met koffie en brood op de bank.
De honden zijn lekker loom, zelf voldaan en knikkebollend.
Mijn column: “zoekt zijn éigen weg wel als gedachte”.
Henk Arjen
2 reacties
uitputting
hoi arjen
ik vind het mooi weergegeven
ik zie hier ondanks je narigheden
jou liefde voor je beestjes
ik zie toch ook de knusheid hoe je thuiskomt
en ,,lekker,, onderuitgezakt met de koffie en je boterhammetje
weer mooi geschreven arjen
altijd fijn om iets te lezen van jou
ik wens je sterke
want het was een moeizame dag voor jou wat ik lees
liefs alie xxx
Uitputting
Hallo Arjen,
Ik herken de situatie.
Moe of niet moe, uitgeput of niet op de scoot en met hond naar park.
Die werpstangen zijn een uitkomst voor veel mensen.
Leuk als ze zo enthousiast achter een bal aan rennen.
Die van mij rent niet meer, helaas.
Ze wilde wel achter de bal aan maar liet hem dan overal en nergens liggen.