Zullen we de vaccinatiekwestie ooit oplossen? Waarschijnlijk niet, maar we zien nu tenminste onderzoeken naar de effecten van vaccinaties, niet alleen op COVID-19, maar ook op het krijgen van langdurige/long COVID en zelfs het genezen hiervan.
Hoewel het niet specifiek over ME/cvs gaat, is het bijzonder interessant voor de ME/cvs-gemeenschap, die zich al jaren afvraagt wat de impact van vaccinaties is.
Eric Topol gaf een mooi voorproefje van een aantal vaccinstudies die onlangs opdoken in zijn Ground Truths Substack. Topol – een van de meest vooraanstaande onderzoekers van het land – is gedoken in langdurige COVID. (Hij heeft gezegd dat hij banger is voor langdurige COVID dan om te sterven aan het coronavirus). Hij behandelt complexe onderwerpen, maar schrijft duidelijk en is een gepubliceerd auteur.
Nogmaals, als iemand die het onderzoek naar ME/cvs al tientallen jaren volgt, schud ik mijn hoofd in ongeloof over de omvang van sommige studies naar langdurige COVID die we zien. Mensen in de ME/cvs-wereld stellen zich al tientallen jaren vragen over vaccinaties en nu krijgen we er informatie over.
Megastudie geeft aan dat coronavirusvaccins helpen bij het voorkomen van langdurige COVID
Neem deze studie uit het VK, Spanje en Estland, The effectiveness of COVID-19 vaccines to prevent long COVID symptoms: staggered cohort study of data from the UK, Spain, and Estonia” [De effectiviteit van COVID-19-vaccins op preventie van symptomen van langdurige COVID: gespreide cohortstudie met data van de VK, Spanje en Estland], gepubliceerd in The Lancet. Het is een studie met elektronische dossiers van 20 miljoen mensen! Merk op dat de studie niet de incidentie van het ME/cvs-type van langdurige COVID beoordeelde – het vereiste dat slechts één langdurig-COVID-symptoom aanwezig was. Het feit dat er meerdere cohorten uit verschillende landen in het onderzoek waren opgenomen, verhoogde de robuustheid van de bevindingen.
De bevindingen lieten zien dat de vaccins 29% tot 52% effectief waren in het voorkomen van “long COVID”. (Het Pfizer-vaccin was iets meer beschermend dan het AstraZeneca-vaccin).
Dit komt overeen met ten minste zes andere onderzoeken die aantonen dat vaccinatie kan helpen bij het beschermen tegen langdurige COVID. De auteurs van de drielandenstudie wijzen erop dat de effectiviteit van het vaccin waarschijnlijk hoger is dan de resultaten van de studie aangeven. Dit komt omdat de eerdere onderzoeken zich richtten op mensen die COVID-19 opliepen en de vaccins hebben dat misschien juist voorkomen.
Topol merkte op dat uit een Zweeds onderzoek bleek dat hoe meer vaccinaties iemand kreeg, hoe beter hij of zij beschermd was tegen langdurige/long COVID. Na drie vaccinaties steeg de effectiviteit van de vaccinaties opvallend tot wel 73%. Een RECOVER-vaccinatiestudie bij kinderen vond vergelijkbare vaccinatie-effectiviteitspercentages bij kinderen. De overweldigende conclusie tot nu toe is dat als je de vaccins verdraagt, ze zinvol kunnen zijn bij het afweren van langdurige COVID.
Hoe zit het met vaccins die een langdurige COVID- of ME/cvs-achtige aandoening veroorzaken? We weten natuurlijk dat dat kan gebeuren en deze studies gaan niet in op die vraag. Het onderzoek uit de drie landen bijvoorbeeld, ging niet alleen niet in op de oorzaak van langdurige COVID, maar de auteurs misten ook de boot wat betreft door vaccins veroorzaakte langdurige COVID.
Ze beweerden dat langdurige COVID alleen kan optreden bij mensen die besmet zijn geweest met het virus (“postacute COVID-19-complicaties kunnen alleen optreden bij mensen die eerder besmet waren met SARS-CoV-2”). Omdat we weten dat vaccins bij sommige mensen langdurige COVID kunnen veroorzaken, moet er in de studie sprake zijn geweest van door vaccins veroorzaakte langdurige COVID.
Al met al suggereren de onderzoeken dat de vaccins voor de meeste mensen helpen. Wat we echter nodig hebben, zijn onderzoeken die gevaccineerde mensen volgen en bepalen of de langdurige COVID die ze oplopen, verband houdt met een coronavirusinfectie of met het vaccin.
Kunnen vaccins helpen bij langdurige COVID?
Harlan Krumholz en Akiko Iwasaki van Yale stelden een andere vraag: kan een coronavirusvaccinatie mensen met langdurige COVID helpen? Zij stelden dat een coronavirusvaccinatie de immuunrespons zou kunnen stimuleren, het virus zou kunnen opruimen en misschien ontstekingen en/of auto-immuunprocessen zou kunnen verminderen. T- en B-cellen zouden kunnen helpen bij het bestrijden van de herpesvirussen bij mensen met langdurige COVID.
Hun conceptpublicatie,”Impact of COVID-19 vaccination on symptoms and immune phenotypes in vaccine-naïve individuals with Long COVID”, [De gevolgen van COVID-19-vaccinatie op symptomen en immuunfenotypes in vaccinnaïeve personen met langdurige/long COVID] kwam heel dicht bij een ME/cvs-vaccinatiestudie. Hoewel de deelnemers niet op ME/cvs werden onderzocht – en sommigen duidelijk geen ME/cvs hadden – ervoeren de deelnemers een groot aantal symptomen.
Aanleiding voor het kleine onderzoek met 16 personen was een peiling van Survivor Corps waaruit bleek dat 40% van de mensen met zelfgerapporteerde langdurige COVID na vaccinatie verbeterde (van milde tot volledige verbetering), terwijl 14% verslechterde.
De resultaten van het onderzoek werden verzwakt door een gebrek aan controles (langdurige COVID-patiënten die schijnvaccinaties kregen) en de kleine omvang van het onderzoek (n=16). (De oorspronkelijke studie mikte op 100 mensen, maar de onderzoekers hadden moeite om niet-gevaccineerde langdurige COVID-patiënten te vinden).
Results
Twaalf weken na de vaccinatie meldden 10 van de 16 (62%) een betere gezondheid, terwijl 3 (19%) dezelfde gezondheid en 3 (19%) een slechtere gezondheid meldden.
Symptoomscores suggereerden een matige maar betekenisvolle verbetering. Het mediane aantal symptomen nam af van 23 vóór vaccinatie tot 15,5 twaalf weken na vaccinatie. Het percentage patiënten dat vermoeidheid, hartkloppingen en angst rapporteerde veranderde niet, maar de concentratie verbeterde. Het meest opvallend was de lichamelijke effectscore, die aangaf in welke mate een persoon lichamelijk werd beïnvloed door een symptoom, die verbeterde van 68,5 vóór vaccinatie tot 38,5 twaalf weken na vaccinatie. De score voor sociale effecten verbeterde ook.
Uit biologische tests bleek dat de vaccins weliswaar weinig effect hadden op de “cytokinedynamiek”, maar dat mensen die niet verbeterden, een algemeen verhoogd cytokinepatroon vertoonden, wat suggereert dat: a) de vaccins er niet in slaagden het virus op te ruimen – waardoor hun immuunsysteem geactiveerd bleef en nog steeds probeerde het virus te bestrijden; en/of b) ze gereactiveerde herpesvirussen en auto-immuunprocessen hadden die de vaccins niet konden aanpakken.
Hoewel de vaccins de T-cel- en antilichaamresponsen van de deelnemers tegen het virus verhoogden, waren ze niet in staat om de autoantilichaamspiegels (mogelijke auto-immuunprocessen) te veranderen, het Epstein-Barrvirus of andere herpesvirale reactivatie te beïnvloeden of ontstekingen te verminderen.
Het onvermogen van het vaccin om auto-immuunprocessen of reactivering van herpesvirussen aan te pakken, zou kunnen betekenen dat alleen het kwijtraken van het virus niet genoeg is. De eerste gegevens van Skip Pridgen laten zien dat het misschien effectiever is om zowel het coronavirus als de reactivering van herpesvirussen aan te pakken.
We zullen zien of de intensievere inspanningen die worden gedaan om het virus te vernietigen met behulp van Paxlovid (vier onderzoeken) en monoklonale antilichamen (één onderzoek) nuttig zijn, wanneer deze onderzoeken worden gepubliceerd.
Een proces van machinaal leren isoleerde de immuunfactoren (IFN-I, CNTF en sIL-6R) die bij de basismeting werden gevonden en die voorspelden of het vaccin wel of niet zou helpen. Dat is natuurlijk waar we in de ME/cvs-gemeenschap naar op zoek zijn – richtlijnen die kunnen helpen aangeven of vaccins zullen helpen of schaden. Laten we hopen dat er grotere studies worden gedaan.
Het onderzoek was klein, maar de bevindingen komen in grote lijnen overeen met een ander, groter (n=83) Canadees onderzoek, dat een vermindering van symptomen vond bij ME/cvs-patiënten na vaccinatie, een toename in welzijnsscores, en verminderde niveaus van verschillende ontstekingsbevorderende cytokinen/chemokinen. Het komt ook vrij goed overeen met de ME/cvs-vaccinpeilingen van Health Rising, waarin werd gevonden dat voor de meeste mensen de vaccins ok waren, maar dat 10-15% er een maand later nog steeds ziek van was, en dat ongeveer 30% van de ME/cvs -mensen die het vaccin kregen, in ieder geval een tijdje verbeterden.
Conclusie
Uiteindelijk deden de vaccins beide – ze beschermden een groot aantal mensen maar verergerden ook de situatie voor een kleine maar significante minderheid van de mensen. Er zijn genoeg onderzoeken gedaan om duidelijk te maken dat als je ze verdraagt, de vaccins kunnen helpen beschermen tegen langdurige COVID. Ze zijn niet perfect, maar ze helpen wel. Eén studie suggereerde dat hoe meer vaccins je neemt, hoe beter je beschermd bent, met een beschermingsniveau van bijna 75% na drie vaccinaties.
Het effect van vaccins op mensen met langdurige COVID is onduidelijker. Het Yale-onderzoek was te klein om die vraag te beantwoorden, maar de resultaten kwamen overeen met een ander onderzoek en met de ME/cvs-enquêtes van Survivor Corps en Health Rising. Ergens rond de 40% van de mensen met langdurige COVID verbeterde, terwijl ongeveer 15-20% verslechterde.
Vermoeidheid werd niet beïnvloed, maar het aantal symptomen nam af en de fysieke en sociale effecten van langdurige COVID werden verminderd.
De vaccins stimuleerden de immuunrespons (antilichamen en T-cellen) en hebben mogelijk geholpen bij het opruimen van het virus bij degenen die beter werden. Ze leken geen invloed te hebben op de reactivatie van herpesvirussen, ontstekingen of auto-immuunprocessen.
Een proces van machinaal leren haalde er immuunfactoren uit die bij de uitgangswaarde werden gevonden en die voorspelden of het vaccin zou helpen of niet. Het vinden van een immuunhandtekening die aangeeft of een vaccin zou helpen of schaden, zou een enorme stap voorwaarts zijn.
De Kernpunten
- Uiteindelijk deden de vaccins beide – ze beschermden meer mensen maar verergerden ook de situatie voor een kleine maar significante minderheid van de mensen.
- Onderzoeken maken duidelijk dat als je de vaccins verdraagt, de vaccins je kunnen helpen beschermen tegen langdurige COVID. Eén studie suggereerde dat hoe meer vaccins je neemt, hoe beter je beschermd bent, waarbij het beschermingsniveau na drie vaccinaties opliep tot bijna 75%.
- Het effect van vaccins op mensen met langdurige COVID is onduidelijker. Het Yale-onderzoek was te klein om die vraag te beantwoorden, maar de resultaten kwamen overeen met een ander onderzoek en met de ME/cvs-enquêtes van Survivor Corps en Health Rising. Ergens rond de 40% van de mensen met langdurige COVID verbeterde terwijl ongeveer 15-20% verslechterde.
- De vermoeidheid werd niet beïnvloed, maar het aantal symptomen nam af en de fysieke en sociale effecten van langdurige COVID verminderden.
- De vaccins stimuleerden de immuunrespons (antilichamen en T-cellen) en hebben mogelijk geholpen bij het opruimen van het virus bij degenen die beter werden. Ze leken geen invloed te hebben op– reactivatie van herpesvirussen, ontstekingen of auto-immuunprocessen.
- Een proces van machinaal leren isoleerde de immuunfactoren die bij de basismeting werden gevonden en die voorspelden of het vaccin wel of niet zinvol zou zijn. Het vinden van een immuunhandtekening die aangeeft of een vaccin zal helpen of schaden, zou een enorme stap voorwaarts zijn.
© Health Rising, 22 januari 2024. Vertaling Tanto, redactie admin, ME-gids.
