Mijn vorige column roept natuurlijk om een vervolg.
Met grote volharding is mam het gelukt levend over de eindstreep heen te gaan.
Na het grote hartfalen heeft ze een ICD ontvangen, een enkel operatie ondergaan inclusief veel hartbewaking.
Eerlijk is eerlijk, overmand door emoties is een mens in staat vooral te zien wat niet goed gaat in de verpleging.
Nu mam op de chirurgie ligt is er menselijk gezien veel warmte en aandacht voor haar.
Dat is mooi, dat heeft ze ook verdiend.
Volharding is de naam die ik haar schenk: na deze operatie is er nog een revalidatietraject van zes tot acht maanden, dat op je oude dag.
Het zal aan mam niet liggen.
Dergelijke events brengen veel teweeg bij een mens, een zelfblik op eigen leven.
Zelfs éigen leven blijkt te schuiven en onderhevig aan de blikweerkaatsing tussen leven en dood.
Voor nu is er vooral moeheid, dankbaarheid en overtuigt dat wonderen bestaan.
Misschien is het juist het wonder wat een mens weer leert met ópen ogen het leven waar te nemen, en te leren “een leven zonder wonderen” dat bestaat niet!
Volharding het roept veler vorm in mij pérsoonlijk op!
Wens eenieder deze kracht: het is een bevrijdende kracht “dwars door elke vorm van leven heen”.
Henk Arjen
2 reacties
volharding
mooi arjen
dat je zo over je mams schrijft
en fijn dat er toch zo goed voor haar gezorgt word
liefs alie
Arjen, beetje late reactie maar ben ontzettend blij te lezen dat je je moeder nog hebt en dat ze het heeft gered. Heel veel sterkte met de verwerking van deze klap, zoiets is echt schrikken. Hopelijk komt ze er weer helemaal bovenop.
Groetjes.