Home » Nieuwsartikels » Gezondheid algemeen » Wederom nieuw bewijs van auto-immuniteit bij POTS!

Wederom nieuw bewijs van auto-immuniteit bij POTS!

Geplaatst door ME-Gids
op 26/10/2016

Laatste bijwerking op 27/10/2016

Bron:

| 20041 x gelezen

Dysautonomia International, 5 oktober 2016. Vertaald door ME-gids

Groot nieuws uit de onderzoekswereld – nieuw bewijs van auto-immuniteit bij POTS!

Dr. David Kem en collega’s aan de Universiteit van Oklahoma werkten samen met Dr. Artur Federowski aan de Universiteit van Lund in Zweden en Dr. Richard Sutton van Imperial Collega in het VK aan een belangrijke vervolgstudie op Dr. Kems beginstudie met 14 patiënten over antistoffen tegen adrenerge receptoren bij POTS. Ze zochten naar verschillende antistoffen tegen adrenerge receptoren bij 10 gezonde controlepersonen, 17 POTS-patiënten en 7 patiënten met vasovagale syncope uit Zweden.

Alle POTS-patiënten hadden tenminste één van de autoantistoffen: 8, 11 en 12 van de 17 POTS-patiënten hadden autoantistoffen die respectievelijk alfa-1 adrenerge receptoren, beta-1 adrenerge receptoren en beta-2 adrenerge receptoren activeerden. 35% van de POTS-patiënten hadden zowel de beta-1 als de alfa-1 adrenerge autoantistoffen. Belangrijk om weten: geen van deze autoantistoffen werden gevonden bij patiënten met vasovagale syncope of bij gezonde controlepersonen.

Bij POTS-patiënten lijken sommige van de autoantilichamen een stimulerend effect te hebben op de receptoren, en sommige van de autoantilichamen hebben een
dempend effect op de receptoren.

Beta-1 en alfa-1 adrenerge autoantilichamen correleerden met grotere verhogingen in staande hartslag. De beta-1 autoantilichamen leken het meest relevant
voor de stijging in staande hartslag. De onderzoekers duiden erop dat de dempende activiteit van de alfa-1 adrenerge autoantistoffen bovendien zou leiden
tot een verhoging in hartslag doordat het de circulerende catecholamines verhoogt. De alfa-1
autoantistoffen kunnen relevant zijn voor POTS-patiënten met een eerder hyperadrenerge presentatie.

De onderzoekers denken dat verschillende combinaties van antistoffen in elke patiënt mogelijk leiden tot verschillende symptoompresentaties in individuele
POTS-patiënten.

Ze sluiten af met een hoopvolle noot… “als dit concept bekrachtigd wordt, zou het concrete ondersteuning bieden voor nieuwe therapeutische benaderingen
tegen POTS gebaseerd op immunotherapie. Op dit moment zou het dan kunnen gaan om o.a. onderdrukking van de aanmaak van autoantistoffen via intraveneuze
immunoglobulinen en in de nabije toekomst door het ontwikkelen van ‘afleidingspeptides’ specifiek voor autoantistoffen die de geïdentificeerde
receptorepitopen aanvallen.”

Dit onderzoek is deels tot stand gekomen dankzij een meerjarige beurs van het POTS Onderzoeksfonds van Dysautonomia International. Lever aub vandaag een
bijdrage aan het POTS Onderzoeksfonds zodat we steun kunnen geven aan meer onderzoek, meer doorbraken, de ontwikkeling van bloedtesten om de POTS-diagnose
te helpen stellen en nieuwe behandelingen die miljoenen patiënten op heel de wereld kunnen helpen! www.dysautonomiainternational.org/POTS_Fund

#ResearchMeansHope

P.S.: Oktober is de maand van de dysautonomie! #DysautonomiaAwarenssMonth

POTS is een vaak voorkomende vorm van dysautonomie. Leer nu meer over POTS: www.dysautonomiainternational.org/POTS. Bekijk de eerste paper van de University of Oklahoma en
Vanderbilt University over deze autoantistoffen bij POTS-patiënten, gepubliceerd in 2014: https://www.me-gids.net/module-ME_CVS_docs-viewpub-tid-1-pid-1193.html

Antiadrenerge autoimmuniteit bij posturaal tachycardiesyndroom

Artur Fedorowski, Hongliang Li, Xichun Yu, Kristi A. Koelsch, Valerie M. Harris, Campbell Liles, Taylor A. Murphy, Syed M.S. Quadri, Robert Hal
Scofield, Richard Sutton, Olle Melander, David C. Kem

DOI:
http://dx.doi.org/10.1093/europace/euw154
Eerste online publicatie: 4 oktober 2016

Abstract

Doel
Posturaal tachycardiesyndroom (POTS), een vaak voorkomende en invaliderende cardiovasculaire aandoening, wordt gekarakteriseerd door een overdreven
verhoging in hartslag tijdens orthostase en een breed spectrum aan adrenergische symptomen. Om de etiologie van POTS te bepalen,
onderzochten we een mogelijke pathofysiologische rol voor autoantistoffen tegen α1-adrenerge (α1AR) en β1/2-adrenerge receptoren (β1/2AR).

Methodes en resultaten
Immunoglobuline G (IgG) afgenomen van 17 POTS-patiënten, 7 patiënten met terugkerende vasovagale syncope (VVS) en 11 normale controles, werd geanalyseerd
op het vermogen om werking en ligandreactiviteit van α1AR en β1/2AR te moduleren in getransfecteerde cellen en om in vitro contractiliteit aan te
passen van geïsoleerde cremasterarteriolen van ratten. Immunoglobuline G-activatie van α1AR en β1/2AR was beduidend hoger bij POTS in vergelijking met VVS
en controles in op cellen gebaseerde assays. Acht, 11 en 12 van de 17 POTS-patiënten hadden autoantistoffen die respectievelijk α1AR, β1AR en β2AR
activeerden. Farmacologische blokkade onderdrukte IgG-geïnduceerde activering van α1AR en β1/2AR. In acht van de 17 IgG stalen van POTS verlaagde de
α1AR-reactiviteit op fenylefrine en bij 13 van de 17 IgG stalen van POTS verhoogde de β1AR-reactiviteit op isoproterenol los van hun vermogen om hun
receptoren rechtstreeks te activeren. IgG van posturaal tachycardiesyndroom infecteerde cremasterarteriolen van ratten, en werd omgekeerd door blokkering
van α1AR. De rechtopstaande hartslag kwam overeen met IgG-gemedieerde activiteit van β1AR en α1AR maar niet met β2AR-activiteit.

Conclusie
Deze data bevestigen een sterk verband tussen adrenerge autoantistoffen en POTS. Ze ondersteunen het idee dat allosterisch gemedieerde
verschuivingen in de reactiviteit van α1AR en β1AR belangrijk zijn in de pathofysiologie van posturale tachycardie.

Wat is nieuw?

Serum van patiënten met de diagnose posturaal tachycardiesyndroom bevat circulerende autoantistoffen met een direct stimulerend effect op adrenerge
receptoren.
De autoantistoffen kunnen ook een allosterisch gemedieerd positief modulerend effect hebben op
β1AR en een negatief modulerend effect op de activiteit van α1AR.
Deze en mogelijk nog andere te identificeren immunoglobulinen met verschillende doelepitopen kunnen
verschillende combinaties van symptomen in POTS.
Dit concept, als het gevalideerd wordt, zou concrete ondersteuning bieden voor nieuwe therapeutische benaderingen tegen POTS die gebaseerd zijn op
immunotherapie.

Citeren

Fedorowski, A., Li, H., Yu, X., Koelsch, K., Harris, V., Liles, C., Murphy, T., Quadri, S., Scofield, R., Sutton, R., Melander, M. and Kem, D., 2016. Antiadrenergic autoimmunity in postural tachycardia syndrome. Europace. DOI: http://dx.doi.org/10.1093/europace/euw154

[HTML] [PDF]