Door Tony Britton, ME Association op 28 oktober 2012

Emily Collingridge stierf in maart aan de gevolgen van ME. Emily’s begrafenis zal plaatsvinden op dinsdag 6 november 2012 om 12.45u.

Haar ouders, Jane en Jim, wensen er een begrafenis in intieme kring van te maken, maar zeggen ook, “We weten dat mensen aan Emily zullen denken en haar in hun hart zullen houden omdat ze zo aandoenlijk zijn op dit moment.”

Voor de mensen die eerbetoon willen brengen aan Emily, zijn er enkele suggesties voor een virtuele begrafenis voorgesteld door enkele vrienden van haar en goedgekeurd door haar ouders:

1. Brand ergens een kaarsje op de dag van de begrafenis. Voor degene die te ziek zijn om kaarslicht te verdragen, kan men in de plaats naar een foto van een kaars kijken of gewoon zich een kaars voorstellen.
2. Lees, of wordt sommige van de stukjes hieronder voorgelezen. In het eerste stukje deelt Emily’s moeder Jane haar herinneringen aan Emily. Er werden ook twee citaten uitgekozen die een weergave zijn van Emily’s spirit. Alles is hieronder te vinden.
   
   Zoals Emily een toegewijde activist was, stellen we ook het volgende voor als manier om het bewustzijn van ME te verhogen:

3. Verander je Facebook profielfoto (en omslagfoto als je een Tijdlijn hebt) door de afbeelding van de roos hieronder. Dit kan gedaan worden op de dag van de begrafenis of reeds de dag ervoor. Een voorstel voor het bijschrift bij de foto is “In memory of Emily Collingridge” met de weblink: www.severeme.info/about-emily.html. Om een bijschrift toe te voegen, ga naar uw afbeeldingsprofiel en klik op ‘Edit’)
4. Deel op je Facebook profiel het Guardian artikel over Emily.  Dit werd gekozen omdat het een goed beeld geeft van ernstige ME en het links bevat naar het ontroerend stuk “Emily’s pleidooi” dat Emily vorig jaar schreef, evenals een link naar de website van haar boek. www.guardian.co.uk/commentisfree/2012/mar/30/me-emily-collingridge-chronic-fatigue-syndrome Nederlandse vertaling: https://www.me-gids.net/module-ME_CVS_docs-viewpub-tid-1-pid-864.html Denk eraan dat mensen meer geneigd zullen zijn het stuk te lezen als je een kort berichtje erbij zet die het belang ervan voor jou uitlegt.
5. Doneer een kopie van Emily’s veelgeprezen boek, “Severe ME/CFS: A Guide to Living” aan je lokale bib, ziekenhuis, dokterspraktijk of ergens anders waar het patiënten met ernstige ME kan helpen en degene die betrokken zijn in hun zorg: http://www.severeme.info (Engelstalig boek)

Jane en Jim hebben gevraagd geen bloemen voor de begrafenis te sturen. Giften in plaats van bloemen, kunnen indien gewenst overgemaakt worden aan ME Research UK www.meresearch.org.uk hetzij rechtstreeks hetzij via de begrafenisondernemers: Francis Chappell & Sons, 41 Sydenham Road, London, SE26 5EX.

*************************

Jane deelt haar herinneringen aan Emily:

EMILY

Emily was een van de elf baby’s die geboren werd op een onvergetelijke en drukke Goede Vrijdag in het Dulwich Ziekenhuis in 1981. Ze zag er nogal verpletterd uit toen ze eruit kwam en sliep de eerste 24u vredig waardoor haar vader opmerkte wat een goeie baby ze wel was. Dat bleef echter niet duren. De volgende jaren dribbelde ze over en weer naar Mama’s en Papa’s slaapkamer en ging Colly terug naar haar bed!

Ik denk dat Emily georganiseerd werd geboren en al erg vroeg haar babysitters kon tonen hoe haar luiers vervangen moesten worden. Vanaf driejarige leeftijd commandeerde ze me al en ik kon geen ruzie maken omdat ze altijd meer gezond verstand leek te tonen dan ik. Natuurlijk bleef ze me de baas in het bijzonder bij het inpakken van de Kerstmis cadeautjes, een kunst die ze zich een jaar eigen had gemaakt toen ik met spoed weggeroepen werd en ze 60 pakjes had ingepakt in drie dagen.

Emily was van nature gevoelig en verlegen, maar dat stopte haar enthousiasme niet om deel te nemen aan het leven. Bezoeken aan de Sooty show en de pantomime dreven haar op het podium om luidkeels een lied te zingen compleet uit de toon. Hoewel ik het niet begrijp, in tegenstelling tot mezelf, genoot ze niet van dansklassen (hoewel ze later ervan hield om naar ballet te gaan kijken) en zoals ik was ze niet goed in de meeste sporten afgezien van een liefde voor fietsen en zwemmen dat ze deelde met haar vader. Ze was echter wel een vurige tennisfan; dat ging terug tot de dag dat ze probeerde om Mama en Papa te spotten op televisie op de Wimbledon velden en alles over het tennisspel begon te vragen aan haar Gan Gan, haar geliefde grootmoeder. Ze was ook in de waan van Jonny Wilkinson lang vooraleer hij bekend werd, maar ze beweerde dat dit niets te maken had met haar interesse in rugby. Ze miste niet één wedstrijd het jaar dat we de wereldbeker wonnen toen ze het uitschreeuwde van opwinding waardoor onze Westie, Bella, begon te blaffen.

Hoewel ze werd gedwongen de school op veertienjarige leeftijd te verlaten omwille van haar slechte gezondheid, bleef Emily erg leergierig in een enorme brede waaier van onderwerpen. Ze schoolde zichzelf bij. Ze was een verwoed lezer en haar hoofd was altijd bezig met ideeën en het volgende project dat ze wilde aangaan. Haar manier met woorden was duidelijk in haar schrijven en praten (wat ze ellenlang en non-stop kon!). PR voor het goede doel was haar keuze toen ze op school zat en dus de kans om dit te doen voor een ME liefdadigheidsorganisatie (met enorm succes) toen haar ME nog minder ernstig was, hoewel vanuit haar bed, was perfect. Later deed ze betaald werk voor Home-Start. Campagne voeren zat in haar hart, niet alleen voor een beter bewustzijn van ME, maar ook voor veel andere zaken.  Ze was zeer principieel en zou altijd opkomen voor de underdog. Met de publicatie van haar gids om te leven met ernstige ME, werd haar verlangen om anderen te helpen deels gerealiseerd toen het met enthousiasme werd onthaald en internationaal verkocht.

Emily had het geluk om veel prachtige vrienden te hebben, die ze grotendeels maakte door haar werk en de ME wereld. Ze miste haar lieve schoolvriendin Lydia, wie ze als zus beschouwde. Aangezien Lydia met een Amerikaan getrouwd is leeft ze nu in Kansas, maar ze bleven erg close met elkaar en hoewel ze helaas nooit Lydia’s kinderen in het echt ontmoet heeft, bewonderde ze hen.

Ik denk dat Emily haar uiterlijk en karakter erfde van zowel haar vader als van mezelf. Maar Emily was Emily – clever, uitbundig, gepassioneerd, leuk, moedig en erg aanhankelijk. Ze probeerde voor ons te zorgen zoals wij voor haar zorgden. We hielden erg veel van haar en zij hield erg veel van ons en hiervoor zijn we gezegend.

–          Jane Collingridge

*************************

Citaten die Emily’s spirit weergeven:

Om vaak en veel te lachen; Om respect van intelligente mensen en de affectie van kinderen te winnen; Om de waardering van eerlijke critici te verdienen en het verraad te verdragen van valse vrienden; Om schoonheid te waarderen en het beste terug te vinden in anderen; Om de wereld een beetje beter achter te laten, hetzij door een gezond kind, hetzij verlost van een sociale toestand; Om te weten dat zelfs een leven makkelijker heeft geademd omdat je geleefd hebt. Dit is om geslaagd te zijn.

–          Ralph Waldo Emerson

Er is de moed die voortkomt uit de strijd tegen koorts, of uit een wanhopige noodsituatie. En er is de moed die ingeworteld zit in de acceptatie van vreselijke omstandigheden en alles wat het met zich meebrengt – een moed die gezond verstand, blijdschap en hoop brengt voor levens die volledig begeesterd zijn door verdriet. Dit is de moed die blijft. Dit is de grootste moed.

–          Pam Brown

Vertaling ME-gids.Net