Professor Jonathan Edwards: PACE-studie is “waardeloos”

OPINIE

PACE is waardeloos omwille van één reden: de combinatie van gebrek aan blindering van behandelingen en de keuze van een subjectief primair eindpunt. Geen enkele van deze op zich alleen hoeft een fatale ontwerpfout te zijn, maar de combinatie is dat wel.

De enig mogelijke verzachting van deze fout zou zijn als:

Er geen aanvaardbare alternatieven voor een subjectieve primaire resultaatmeting waren, en

De auteurs de aard van de fout volledig begrepen en de redenen waarom dit zo ernstig is, en

De auteurs zorgvuldig waren in het proberen om alle vormen van bias (vooringenomenheid) te vermijden die kunnen voortkomen uit de fout.

Het is vanaf het begin duidelijk dat er alternatieve objectieve eindpunten beschikbaar waren. Deze zijn misschien niet ideaal in een geblindeerde studie (de geblindeerde Noorse studie naar Rituximab koos bij voorkeur een subjectief eindpunt), maar een objectief primair eindpunt zou praktisch geweest zijn. De objectieve eindpunten in PACE, gebruikt als secundaire metingen, neigden er toe om geen verschil in uitkomsten te tonen.

De auteurs (en collega’s) hebben herhaaldelijk publiekelijk aangetoond dat zij de fout in het onderzoeksontwerp van PACE niet begrijpen, zoals duidelijk is gemaakt door beweringen dat het onderzoek “robuust” is en van hoge ontwerpkwaliteit. Bovendien zijn de auteurs niet zorgvuldig geweest in het proberen om bevooroordeeldheid (bias) die zou kunnen optreden, te vermijden. Daarentegen lijken zij te hebben gehandeld op manieren die min of meer garandeerden dat bias werd gemaximaliseerd. (De details zijn goed gedocumenteerd maar zijn secundair aan het hoofdprobleem.)

De recente follow-upstudie kan van enig nut zijn in het bevestigen van de zinnige conclusie die kan worden getrokken uit de objectieve metingen die werden gebruikt bij PACE – dat het geen bewijs levert voor enig voordeel door CGT of GET. Het versterkt de zaak door te suggereren dat bij een follow-up op de langere termijn zelfs de verschillen bij de subjectieve metingen verdwijnen. Het onderstreept ook weer het gebrek aan begrip van de auteurs voor de problemen in het ontwerp van het onderzoek. Bovendien, zoals door Dr James Coyne werd geschetst, levert het verder bewijs voor de neiging van de auteurs om voortdurend bias in te brengen in hun analyse, blijkbaar door een gebrek aan begrip van de interpretatie van basisgegevens en statistiek. Men zou dit soort fouten kunnen verwachten van een klinische stagiaire, maar niet van een professioneel onderzoeksteam.

Ik ben verbaasd en bezorgd dat klinische- en onderzoekscollega’s op het gebied van ME/CVS zo weinig hebben gezegd over de problemen met deze studie. Het werd overgelaten aan David Tuller en James Coyne om het probleem weer ter sprake te brengen. Ongeacht andere kwesties in verband met de ziekte (die recentelijk extreem verkeerd voorgesteld zijn in de media), moet worden erkend en het erover eens zijn dat de PACE-studie geen geschikte basis van bewijs is voor praktische klinische richtlijnen.

Jo Edwards

Professor Emeritus, Afdeling Geneeskunde, UCL