Home » Nieuwsartikels » Artikels » Trial by error: mijn woordenwisseling met de hoofdonderzoekers van PACE, in NY Times in 2011

Trial by error: mijn woordenwisseling met de hoofdonderzoekers van PACE, in NY Times in 2011

Geplaatst door ME-Gids
op 18/07/2018

Laatste bijwerking op 18/07/2018

Bron:

David Tuller, Virology Blog

| 9407 x gelezen

David Tuller, DrPH, Virology Blog, 29 mei 2018

Toen de PACE-studie begin 2011 gepubliceerd werd, stuurde mijn redacteur van de New York Times ze naar mij, samen met het persbericht. Als freelance journalist bij de Times was ik begonnen met verslaggeving over het debat omtrent de hypothese en de wetenschap rond het muisretrovirus, maar ik had nog nooit gehoord over PACE of graduele oefentherapie. Ik kreeg een paar uur de tijd om wat in mekaar te boksen over de nieuwsberichtgeving van de volgende dag. Zonder enige voorkennis, rapporteerde ik de bevindingen zo goed ik kon. Spijtig genoeg nam ik ze min of meer voor waar aan.

Toen ik meer te weten kwam over de studie en commentaren las van patiënten en anderen, besefte ik dat ik er een boeltje van had gemaakt. Een paar maanden later schreef ik nog een stuk – over gevalsdefinities als instrument voor epidemiologie, en de moeilijkheden die kunnen ontstaan wanneer definities verschillen. Het artikel bespreekt de Oxford-criteria gebruikt in PACE, maar vermeldde niet dat subgroepanalyses van studiedeelnemers ook gedefinieerd werden met behulp van de Fukuda-criteria en een aparte gevalsdefinitie voor ME. Die nalatigheid lokte een verzoek tot correctie uit van de hoofdonderzoekers van PACE.

Als een patiënt meerdere symptomen ervaart, vereisen de Oxford-criteria vermoeidheid als primair symptoom. Noch Fukuda, noch de gevalsdefinitie voor ME die gebruikt werd in PACE, omvatten die vereiste. Voor een CVS-diagnose onder Fukuda, kan je primaire symptoom cognitieve disfunctie of PEM zijn, niet vermoeidheid. De ME-definitie vereist ook geen zes maanden vermoeidheid als primair symptoom. Omwille van die discrepantie kan niet verondersteld worden dat elke persoon die voldoet aan de twee andere definities, de selectie gehaald zou hebben via de Oxford-criteria; een onbekend aantal zou de selectie niet gehaald hebben.

In plaats van een correctie te publiceren, stond mijn Times -redacteur mij toe om te reageren op de bedenkingen van de PACE-onderzoekers. Hieronder staat hun brief, en mijn reactie. Deze uitwisseling werd gepubliceerd op 14 maart 2011. Op dat moment prezen de PACE-onderzoekers het “solide” bewijs aan voor CGT en GET voor patiënten met CVS en ME, “hoe de ziekte dan ook gedefinieerd wordt”.

**********

Aan de redacteur:

In “Defining an Illness Is Fodder for Debate” [De definitie van een ziekte is voer voor debat, n.v.d.r.] (8 maart), merkt uw reporter David Tuller correct op dat de manier waarop een ziekte gedefinieerd wordt, vaak bepalend kan zijn voor de bevindingen van studies erover. Hij suggereerde ook dat dit probleem van definiëring een beperkende invloed had gehad op de interpretatie van onze studie over behandelingen voor chronisch vermoeidheidssyndroom, kortgeleden gepubliceerd in The Lancet. Dat klopt niet.

De patiënten in deze studie hadden een invaliderende chronische ziekte waarbij vermoeidheid hun hoofdsymptoom was en waarvoor geen alternatief was gevonden; dat is de definitie van het syndroom dat gebruikt wordt in Groot-Brittannië. We evalueerden studiedeelnemers echter ook om te zien of ze voldeden aan twee andere ziektedefinities, die de voorkeur krijgen van sommige wetenschappers.

We vonden dat zowel cognitieve gedragstherapie en graduele oefentherapie, als aanvulling op specialistische geneeskundige zorg, het meest effectief waren niet enkel in de volledige steekproef, maar ook onder de deelnemers die voldeden aan deze alternatieve criteria. Bovendien waren deze behandelingen het meeste doeltreffend, onafhankelijk van het feit of een patiënt leed aan depressie, niet ongebruikelijk bij deze chronische en onbegrepen ziekte. De studie vond ook dat deze behandelingen veilig waren, zo lang ze geleverd werden door geschikte therapeuten, opgeleid om patiënten met chronisch vermoeidheidssyndroom te helpen.

De vraag van Mr. Tuller “Toont het bewijs van die studie aan dat deze strategieën nuttig zouden zijn voor patiënten waarbij chronisch vermoeidheidssyndroom wordt vastgesteld via zeer verschillende criteria?” kan dus met een “Ja” beantwoord worden. Patiënten en hun dokters hebben nu degelijk bewijs dat er twee veilige behandelingen zijn die zowel symptomen als levenskwaliteit kunnen verbeteren, hoe de ziekte ook wordt gedefinieerd.

P. D. White

T. Chalder

M. Sharpe

London and Edinburgh

De schrijvers zijn de hoofdonderzoekers van de PACE-studie.

**********

David Tuller antwoordt: Het artikel vroeg of bevindingen in een populatie gedefinieerd via één reeks criteria, ook zouden gelden voor populaties gedefinieerd via “zeer verschillende criteria”. In deze studie werden alle deelnemers eerst gedefinieerd, geïdentificeerd en geselecteerd niet via verschillende criteria, maar via dezelfde criteria, de zogenaamde Oxford-criteria gebruikt in Groot-Brittannië. Subgroepen binnen die al gescreende populatie die ook voldoen aan de secundaire criteria, kunnen niet simpelweg vergeleken worden met patiënten die niet gescreend werden, aangezien een onbekend aantal patiënten dat voldeed aan de secundaire criteria misschien niet had voldaan aan de insluitingscriteria van de studie. De gouden standaard voor het maken van vergelijkingen over groepen van patiënten gedefinieerd via drie verschillende gevalsdefinities, zou een studie zijn met drie volledig van elkaar losstaande cohorten, niet één grote steekproef met daarin twee subgroepen.