Home » Nieuwsartikels » David Tuller » Trial by error: professor Michael Sharpes flater op de Australische Radio

Trial by error: professor Michael Sharpes flater op de Australische Radio

Geplaatst door ME-Gids
op 20/06/2018

Laatste bijwerking op 20/06/2018

Bron:

| 7424 x gelezen

Door David Tuller, DrPH , Virology Blog, 18 april 2018.

* Aan deze post is een verduidelijking toegevoegd, zie onderaan de pagina.

Het is donderdagochtend in Australië en ik ben net aangekomen in Brisbane na een nachtvlucht uit Perth, met nog een week te gaan op mijn tour Down Under. Natuurlijk loop ik achter met dingen waarover ik moet schrijven. Daarom hoop ik binnenkort een korte pauze te kunnen nemen om wat zaken op een rijtje te zetten. (Ik post hier alleen van maandag tot en met woensdag, omdat professor Racaniello post van donderdag tot en met zondag. Ik schrijf deze blog nu vanop de luchthaven van Brisbane, zodat ik deze online kan zetten voordat woensdag in New York eindigt.)

En voor degenen die me volgen is hier is nog een filmpje van mij in gesprek met jonge Australiërs met ME/cvs. Ze “ontmoeten” elkaar regelmatig voor videochats, en nodigden me een paar weken geleden uit om mee te doen. Ik vond het leuk om online met ze te praten en ik zei dat ik niet in Australië hoefde te zijn om dit opnieuw te doen:

https://www.youtube.com/watch?time_continue=2&v=n2ww1uayF-U

David Tuller Video Q&A video Call (April 2018)

Video Q&A with David Tuller on the 10th April 2018 David Tuller’s Twitter page: https://twitter.com/davidtuller1 Video call was Organised by Carla, and video uploaded by Josh. The group participants are part of the ‘Young ME/CFS Australians 18-40’ facebook group: https://www.facebook.com/groups/1559828907642995/

**********

Sinds het bekritiseren van mijn crowdfundingsinpanningen heeft Professor Michael Sharpe zijn dwaze, ’Don Quichot’-achtige twittercampagne voortgezet om zijn vele critici van antwoord te dienen. Ik heb ervoor gekozen om nu niet verder met hem in gesprek te gaan, omdat hij kennelijk ongevoelig is voor goed beredeneerde argumenten. Natuurlijk is de afschildering van zichzelf als de benadeelde partij in de PACE-saga lelijk en onwaar.

Op een bepaald moment zal ik misschien zijn recente beweringen beschouwen. Op dit moment wil ik echter slechts kort ingaan op een aantal opmerkingen die hij in 2011 maakte, kort nadat The Lancet de eerste resultaten van PACE publiceerde, in een radio-interview op ABC, de Australian Broadcasting Corporation:

“We hebben een aantal nodig om te behandelen; ik denk dat het ongeveer zeven is om een klinisch belangrijk behandelvoordeel te krijgen met CGT en GET. Wat deze studie niet kan beantwoorden, is hoeveel beter deze behandelingen zijn dan zo goed als geen behandeling krijgen”.

In de epidemiologie is “aantal dat nodig is om te behandelen” (ofwel Number Needed to Treat, NNT) de berekening van hoeveel mensen een interventie nodig hebben om één persoon het gewenste resultaat te laten bereiken. Voor de gerapporteerde PACE-resultaten, zoals professor Sharpe aangeeft, is de NNT zeven: slechts een op de zeven personen krijgt wat hij noemt een “klinisch belangrijk voordeel”. Hij berekende dit vermoedelijk door het percentage dat de onderzoekers verklaarden te hebben “verbeterd” met CGT (59%) en GET (61%), te nemen en het percentage dat “verbeterd” was in de vergelijkingsgroep “medisch specialistische zorg” (45%), hiervan af te trekken. Het verschil is ongeveer 15 procent, dat is bijna een op de zeven.

Natuurlijk was deze post hoc definitie van “verbetering” beduidend minder strikt dan de definitie die in het oorspronkelijke protocol werd geschetst. Dit is al vaak opgemerkt, onlangs nog in het document dat vorige maand in BMC Psychology werd gepubliceerd en waarin de bevindingen van PACE werden weerlegd. Hoewel het vermeende “verbeteringspercentage” van ongeveer 60% voor de twee actieve interventiegroepen in het verleden aangehaald is om het succes van PACE aan te prijzen, lijkt dit cijfer veel minder robuust als je er het feit bijneemt dat 45% “verbeterd” is zonder CGT of GET.

Het moet worden gezegd dat een NNT van zeven in PACE geen reden is tot gejuich. Het is een vrij laag cijfer, vooral als je het vergelijkt met de optimistische voorspellingen die de onderzoekers aanvankelijk deden tijdens het ontwerpen van de proef. Deze indruk wordt zeker versterkt door de tweede zin in het bovenstaande citaat – over de kwestie of de behandelingen veel beter zijn dan “zo goed als geen behandeling”.

De studie werd ontworpen om na te gaan of deze behandelingen al dan niet werkten. Als de auteurs met vijf miljoen pond niet afdoende konden aantonen “hoeveel beter” deze behandelingen waren dan geen behandeling, waarom zijn de therapieën dan uitgegroeid tot de feitelijke zorgstandaard over de hele wereld? Zelfs als we de gerapporteerde resultaten voor waar aannemen – wat ik natuurlijk niet doe, gezien de veelvuldige uitkomstenverwisseling en datamanipulatie – waarom hebben de PACE-onderzoekers hun onderzoek dan gepromoot als bewijs van de effectiviteit van CGT en GET in plaats van als bewijs dat ze zo goed als geen enkel effect hebben?

Natuurlijk hebben de PACE-auteurs zichzelf enigszins ingedekt door te stellen dat de behandelingseffecten “bescheiden” zijn. Maar zulk uiterst “bescheiden” bewijsmateriaal had nooit gebruikt mogen worden om te proberen deze behandelingen op te leggen aan patiënten die zorg zoeken of hopen op een invaliditeitsuitkering, hetzij in het Verenigd Koninkrijk, Australië of elders. Het mag zeker niet worden gebruikt als dreigingsmiddel tegen ouders die weigeren hun kinderen de behandelingen te laten ondergaan, vooral gezien de vele meldingen van schade als gevolg van GET en, in mindere mate, de vorm van CGT die door de auteurs van PACE wordt gepromoot.

Om redenen die ik niet begrijp, heeft niemand Professor Sharpe ter verantwoording geroepen voor zijn verklaring dat het uit PACE niet duidelijk werd “hoeveel beter” de behandeling met CGT en GET was dan helemaal geen behandeling. Volgens mij voldoet deze verklaring aan de briljante definitie van “flater” zoals voorgesteld door de Amerikaanse politieke journalist Michael Kinsley: wanneer iemand onbedoeld of per ongeluk een pijnlijke waarheid onthult. Kinsley verwees naar politici, maar dezelfde definitie is zeker ook van toepassing op wetenschappers die met veel inspanningen de treurige resultaten van hun onderzoek proberen te verbergen.

Het ABC-interview met Sharpe bevatte nog interessante momenten, net als een interview met Lancet-redacteur Richard Horton. Ik hoop een keer de tijd te hebben om hun verklaringen verder uit te diepen. Voorlopig vernoem ik enkel dit: in zijn eigen interview beweerde Dr. Horton dat PACE “eindeloze rondes van peerreview” had doorlopen – ook al weten we dat de publicatie van de paper werd versneld. Natuurlijk heeft Dr. Horton nooit antwoord gegeven op de vraag die ik meermaals heb gesteld: Hoeveel “eindeloze rondes peerreview” waren er mogelijk tijdens dit versneld proces?

* Verduidelijking (20 april 2018): ik ben er op gewezen dat het “aantal nodig om te behandelen” (NNT) voor veel, zo niet de meeste medische interventies veel hoger is dan zeven. Vaak in de orde van vele tientallen of honderden. Dat staat buiten kijf. In deze post verwees ik specifiek naar de NNT voor PACE, die gezien de omstandigheden niet indrukwekkend is. De onderzoekers hadden optimistische voorspellingen gedaan over de effectiviteit van CGT en GET. En de therapieën waren gebaseerd op de veronderstelling dat mensen geen aanhoudende lichamelijke ziekte hadden, maar alleen symptomen ondervonden die werden veroorzaakt door deconditionering – die werd toegeschreven aan sedentair gedrag als gevolg van valse ziekte-overtuigingen.

Als deze hypothese waar was, dan hadden gedragsmatige en psychologische interventies die bedoeld waren om de “zinloze” ideeën te corrigeren en om mensen ertoe te bewegen hun activiteitenniveaus te verhogen, meer bemoedigende resultaten moeten opleveren. De daaropvolgende verklaring van professor Sharpe, dat de resultaten niet robuust genoeg waren om te bewijzen dat het ondergaan van deze behandelingen veel beter was dan het ondergaan van zo goed als geen behandeling, bevestigt dit .