Home » Nieuwsartikels » David Tuller » Trial by error: vragenronde met Schots Parlementslid Carol Monaghan

Trial by error: vragenronde met Schots Parlementslid Carol Monaghan

Geplaatst door ME-Gids
op 05/05/2018

Laatste bijwerking op 05/05/2018

Bron:

| 7186 x gelezen

David Tuller, DrPH, Virology Blog, 28 maart 2018

Op 20 februari leidde Carol Monaghan, parlementslid voor de Schotse National Party, een buitengewoon debat in het House of Commons over de ethische en methodologische tekortkomingen van de PACE-studie. Het debat omvatte een bespreking over de invaliderende aard van de ziekte, de belangenconflicten van de PACE-auteurs, de betreurenswaardige afhankelijkheid van subjectieve uitkomstmaten die de studie vertoonde, de onaanvaardbare omwisseling in uitkomsten die de bevindingen van het rapport sappiger maakten, de honderdduizenden pond die de Queen Mary University spendeerde om de vrijgave van de ruwe gegevens te vermijden, en de “verwoestende” impact van de studie op patiënten.

Een collega stelde een vraag aan Monaghan, zelf leraar wetenschappen, over de uitvoering van de PACE-studie en het “verdoezelen” van de resultaten die beloofd werden in het protocol. Dit is wat ze antwoordde: “Ik denk dat als alle details van de studie bekend worden gemaakt, ze zal beschouwd worden als een van de grootste medische schandalen van de 21ste eeuw.” Het is niet verwonderlijk dat het gehele debat en die uitspraak in het bijzonder een hart onder de riem waren voor de patiëntengemeenschap en dat het hoop bracht dat de schijnbare macht van de ideologische CGT/GET-brigades die het PACE-verhaal vormgaven, aan het tanen is.

Professor Michael Sharpe, een van de bakens van die brigades, leek niet al te blij met het debat. Nadien probeerde hij met Parlementslid Monaghan in gesprek te gaan, en het leek erop dat hij op een pedante manier zijn eigen visie op PACE bij haar wou doordrukken. In een neerbuigende tweet vroeg hij haar of ze de studie wel had gelezen. “Ik stuur u met plezier een exemplaar”, verzekerde hij haar.

michael sharpe on Twitter

@MEAssociation @CMonaghanSNP Dear Ms Monaghan, Have you read the actual research publication. I shall be very happy to send you a copy.

Dit is een vragenronde die ik kortgeleden via e-mail hield met Parlementslid Monaghan:

Hoe bent u geïnteresseerd geraakt in de kwestie ME/CVS? Had u een persoonlijke of familiale connectie met de ziekte?

Tijdens mijn eerste verkiezingscampagne in 2015 bezocht ik een kiezer thuis, die al meer dan 30 jaar met ME leefde. Ik wist weinig of niks over ME en beschouwde het als een aandoening die je gewoon moe maakt. Ik veronderstel dat dat typisch is: tenzij je persoonlijke ervaring hebt met ME, blijft het echt een onbekende ziekte.

De daaropvolgende jaren namen verschillende kiezers die ME hebben, contact op met mij. Wat mij vooral opviel, was het gebrek aan beschikbare steun – de belangrijkste verzorger is vaak een ouder op leeftijd en overheidssteun is vaak minimaal.

Gezien de invloed van de PACE-studie en de reputatie van de onderzoekers, hoe kwam u tot de constatatie dat er hier iets aan de hand was?

Het was een kiezer met ME die me overtuigde om dieper in te gaan op de PACE-studie. Alhoewel hij een goeie job had gehad in Londen en een degelijke private gezondheidsverzekering, wou zijn verzekeringsmaatschappij hem niet betalen omdat hij niet in staat was om een GET-programma te voltooien, zoals aangeraden door PACE. Hij vroeg aan mij, als wetenschapper, om het bewijs onder de loep te nemen. Ik was verbijsterd over wat ik over PACE las en over de gebruikte onderzoeksmethodes.

U hebt ernaar verwezen als “een van de grootste medische schandalen van de 21ste eeuw”. Wat bedoelt u daarmee? Vindt u het gerechtvaardigd om het een van de grootste medische schandalen van het millennium te noemen, ook al is het millennium nog maar amper 20 jaar oud? 🙂

De PACE-studie vertrok van de veronderstelling dat ME een psychische aandoening is en heel het onderzoek was van deze veronderstelling doordrongen. In de wetenschap is het oké om te starten vanuit een veronderstelling, maar als het bewijs niet overeenkomt met de oorspronkelijke hypothese, dan moet ze herzien worden. Bij PACE had het bewijs moeten leiden tot een heroverweging van de oorspronkelijke hypothese. Dat men dit niet heeft gedaan, heeft ernstige gevolgen gehad voor mensen die aan ME lijden. Ik vind dit echt een medisch schandaal; hoe groot het schandaal is, daar zal de maatschappij over moeten beslissen.

Vindt u dit een zaak van wangedrag door onderzoekers, of is het een zaak van redelijke meningsverschillen?

Ik vind dit een erg ondermaats uitgevoerd stuk onderzoek door enkele van de meest gerenommeerde psychologen ter wereld. Het is niet aan mij om te zeggen of er al dan niet sprake is van wangedrag, maar ik zou wel zeggen dat als dit bedacht en uitgevoerd was geweest door onervaren onderzoekers, er veel meer vragen zouden zijn gesteld bij de gebruikte methodes en de verzamelde gegevens.

Welke aspecten van de PACE-studie vindt u het meest verontrustend?

De zelfrapportage van verbetering was vooral onrustwekkend. Ik ben gecontacteerd door een aantal deelnemers van de oorspronkelijke studie. Ze zeggen dat ze onder druk werden gezet om positiever te zijn over hun vooruitgang dan wat zij als waarheid aanvoelden. Sommigen vertelden dat ze positiever antwoordden op de vragen omdat ze niemand wilden teleurstellen, of zelfs omdat ze zo vastbesloten waren om beter te worden dat ze het gevoel hadden dat positief zijn zou helpen. Zelfrapportering heeft duidelijk problemen veroorzaakt bij PACE.

Waarom denkt u dat de Britse academische en medische gevestigde orde nog steeds weigert om de overduidelijke problemen van de studie te erkennen?

De auteurs van de studie zijn gerenommeerd en invloedrijk, en ze zijn, zonder twijfel, experts in hun vakgebied. Daardoor werden hun resultaten aanvaard zonder tegenspraak, en heeft The Lancet hun studie onmiddellijk gepubliceerd. Door de invloed van de auteurs werd elke poging tot het in vraag stellen van de studie snel tot zwijgen gebracht. Dit veroorzaakt nog steeds moeilijkheden voor medische professionals die mensen met ME behandelen. Hoewel het advies dat wordt gegeven, niet het meest doeltreffende is voor de behandeling van ME, kunnen medische professionals niet echt naar iets anders verwijzen, tot er een andere aanbevolen behandeling komt.

De onderzoekers beloofden in hun protocol om de Verklaring van Helsinki na te leven. Maar vervolgens negeerden ze de vereiste van Helsinki dat de onderzoekers toekomstige studiedeelnemers moeten informeren over “mogelijke belangenconflicten”. Ze hebben helemaal geen informatie over hun uitgebreide “mogelijke belangenconflicten” toegevoegd aan toestemmingsformulieren of andere documenten die aan proefpersonen werden overhandigd. Ik heb hierop gewezen bij de betrokken vakbladen, maar zij hebben het probleem genegeerd. Vindt u dat een probleem?

Natuurlijk is dit een probleem, en dit punt in het bijzonder werd tijdens het debat in Westminster onder de loep genomen. De belangenconflicten zijn verontrustend, misschien zelfs kwaadwillig.

Wat was uw doel van het parlementaire debat?

De aanvankelijke bedoeling was gewoon om een eerste stap te zetten richting bewustzijn. Ik had niet de verwachting dat men zich zou verbinden tot een volledige ommekeer in behandelingsmethodes. Maar er zijn als gevolg ervan wel wat positieve berichten verschenen in de pers, en ik zal blijven streven naar een breder debat in het Parlement om de kwestie actueel te houden.

Wat vond u van de reactie van de regering in het debat over de bedenkingen over PACE?

De reactie van de regering was voorspelbaar en gaf ons geen nieuwe informatie. Spijtig genoeg toonde het aan dat er een totaal gebrek aan begrip is over zowel de aandoening als de moeilijkheden omtrent PACE. Er is duidelijk nog veel werk aan de winkel.

Wat is uw algemene inschatting van hoe het debat is gegaan?

Ik was blij met de steun van collega parlementsleden van alle partijen, met uitzondering van één iemand die een partijpolitiek standpunt probeerde te maken. Velen van de aanwezigen zijn erg bereid om deel te nemen aan een breder debat en ik zal in de komende maanden een aanvraag doen voor dit debat.

Wat is de volgende stap? Is er een snelle manier om ervoor te zorgen dat niemand nog behandelingen voorgeschreven krijgt die mogelijk schadelijk zijn?

Ik ben op dit moment in gesprek met patiëntengroepen en ME-organisaties om te bespreken hoe we best verdergaan. Ik heb een aantal parlementsleden aan mijn kant die even graag als ik positieve ontwikkelingen willen zien in behandelingsmethodes. NICE-richtlijnen worden op dit moment herbekeken. We hopen dat we genoeg druk kunnen uitoefenen zodat de mening van patiënten en de mening van vakdeskundigen in beschouwing worden genomen bij het opstellen van de nieuwe richtlijnen.