Home » Nieuwsartikels » David Tuller » Trial by error: zijn alle experts in klinische studies fan van PACE?

Trial by error: zijn alle experts in klinische studies fan van PACE?

Geplaatst door ME-Gids
op 26/08/2018

Laatste bijwerking op 26/08/2018

Bron:

| 15377 x gelezen

David Tuller, DrPH, Virology Blog, 9 juli 2018

Professor Michael Sharpe heeft me verschillende weken geleden geblokkeerd op Twitter, maar kan zich blijkbaar niet bedwingen om me weer te tweeten. Blijkbaar vindt hij me echt wel irritant.

Gisteren [8 juli 2018, n.v.d.r.] tweette hij een vraag, waarvan hij zeker dacht dat hij ermee zou scoren: hij wilde weten hoeveel klinische studies ik had uitgevoerd. Het antwoord is “geen”. Maar ik hoef geen expert in klinische studies te zijn om te weten dat het onmogelijk is om “hersteld” te zijn (of “binnen de normale waarden”, volgens The Lancet) en tegelijkertijd “geïnvalideerd” op een primaire maatstaf, zoals het geval was in PACE. Ik hoef geen expert te zijn in klinische studies om te weten dat je geen nieuwsbrieven mag publiceren waarin je reclame maakt over de behandelingen die je bestudeert, alsof hun doeltreffendheid al bewezen was.

michael sharpe on Twitter

@davidtuller1 @EllenGoudsmit On 25 years doing trials with leading trialists and stasticians. How many have you done Dr Tuller ?

Net als bij zijn vorige reacties op kritiek, heeft Professor Sharpes betwisting niks te maken met de bedenkingen die naar voren worden gebracht over PACE. Ik heb mezelf nooit opgesteld als expert in klinische studies, dus of ik ooit een klinische studie heb uitgevoerd, doet hier niet ter zake. Ik heb altijd heel duidelijk gesteld dat ik een journalist ben met een doctoraat in interdisciplinaire volksgezondheid van Berkeley. (Of een academicus volksgezondheid met een achtergrond in journalistiek. Kan allebei.) Ik heb mijn beweringen over PACE afgetoetst bij vele experts in klinische studies, waaronder statistici en epidemiologen aan toonaangevende instellingen. Zonder uitzondering vonden ze Professor Sharpes studie allemaal één grote rotzooi.

Professor Sharpe zelf lokte deze recente uitwisseling uit toen hij in zijn briefing, voor de parlementaire hoorzitting van vorige maand, schreef dat geen enkele van de gekende critici, geciteerd in artikels over PACE, experts waren in klinische studies. Voor de zekerheid voegde hij er nog aan toe dat zulke experts, waaronder “de vele peerreviewers van de paper toen die gepubliceerd werd in The Lancet”, PACE beschouwden als een “hoogkwalitatieve studie”. The Lancet heeft nooit details vrijgegeven over het peerreviewproces. We weten ook dat de paper versneld gepubliceerd werd, wat het aantal reviewers beperkte dat de paper in detail hadden kunnen bekijken. Dus het is moeilijk om Professor Sharpes opmerking zomaar voor waar aan te nemen.

Het is in ieder geval verbijsterend dat hij zo’n flagrant onjuiste bewering maakt over de lange lijst aan gerenommeerde PACE-critici. Bruce Levin, professor biostatistiek aan Columbia, noemde onderdelen van PACE “het toppunt van onderzoeksamateurisme”. Arthur Reingold, Berkeleys hoofd epidemiologie (en medevoorzitter van het Center for Global Public Health, mijn thuisbasis), zei dat “een onafhankelijke review van de studie, uitgevoerd door experts die niet betrokken zijn bij het ontwerp of de uitvoering van de studie, heel erg op zijn plaats zou zijn”. Jonathan Edwards, emeritus hoogleraar van de University College London, noemde PACE “oninterpreteerbare materie”. Alle drie zijn ze zeker en vast experts in klinische studies.

In een tweet over Professor Sharpes briefingdocument, gaf ik aan dat de bewering, dat geen van de critici experts waren in klinische studies, onjuist was. In zijn nieuwe tweet aan mij, die ik gisteren zag op een patiëntenforum, prees Professor Sharpe zijn “25 jaar aan studies met toonaangevende studieuitvoerders en statistici [sic]” en vroeg hij mij om mijn eigen ervaring met klinische studies. Het kan me niet schelen hoeveel jaar Professor Sharpe gewerkt heeft met toonaangevende studieuitvoerders en statistici. Hun gezamenlijke kennis heeft hem en zijn collega’s er niet van weerhouden om papers te publiceren waarin 13% van de deelnemers een primaire uitkomstdrempel haalden bij aanvang van de studie. In The Lancet noemde men die uitkomst “binnen normale waarden” voor fysiek functioneren. In Psychological Medicine noemde men het “hersteld” voor fysiek functioneren.

davidtuller on Twitter

@HappyMusketeer @profmsharpe @EllenGoudsmit Professor Sharpe has blocked me but still tweets at me. In answer to his question, I haven’t conducted clinical trials but I haven’t claimed to be an expert in trial design. I have claimed to interview many experts in clinical trials, who all found PACE to be a piece of crap.

Professor Sharpe heeft nooit uitgelegd hoe het mogelijk is om tegelijkertijd “geïnvalideerd” en “hersteld” te zijn (of “binnen normale waarden”) op dezelfde maatstaf, of waarom die deelnemers überhaupt in de studie werden opgenomen. Deze en andere onregelmatigheden maakten de gerapporteerde bevindingen van de PACE-studie oninterpreteerbaar, tenminste vanuit het standpunt van tientallen experts die open brieven hebben ondertekend aan The Lancet en Psychological Medicine. Aangezien sommige deelnemers de uitkomstdrempels al gehaald hadden bij het begin, is het verontrustend dat de onderzoekers dit saillante detail niet bekendmaakten in hun gepubliceerde papers. Dat ze ervoor kozen om belangrijke informatie niet toe te voegen, doet niet enkel vragen rijzen over hun bekwaamheid, maar ook over hun wetenschappelijke integriteit.

Professor Sharpe heeft het recht om het hier niet mee eens te zijn. Maar zoals duidelijk werd uit zijn briefing aan Parlementslid Carol Monaghan, heeft hij nog steeds geen aanvaardbare antwoorden op de bedenkingen over PACE – hij herhaalt simpelweg versies van verdedigingen die hij en zijn collega’s vroeger al hebben aangevoerd. Zo wijst hij de opvatting, dat sommige PACE-deelnemers al “hersteld” waren bij het begin, van de hand als “nonsens”. Maar dat is een stropopredenering. Geen enkele serieuze criticus heeft, voor zover ik weet, beweerd dat deelnemers bij het begin van PACE al volledig “hersteld” waren, d.w.z. “hersteld” op alle vier de criteria. Ze hebben gezegd dat 13% “hersteld” was of de “herstel”drempel al bereikt had bij het begin, voor de specifieke uitkomstmaat van zelfgerapporteerd fysiek functioneren. Dat is waar, en dat is een onaanvaardbaar punt voor eender welke studie.

Kortgezegd lijkt Professor Sharpe er niet bij te kunnen hoe anderen zijn geliefkoosde studie kunnen beschouwen als de rommelhoop die het in werkelijkheid is. Daarin lijkt hij op zijn collega Sir Simon Wessely, die niet lang geleden de bal in eigen doel trapte toen hij een oude kameraad uitnodigde om deel te nemen aan het PACE-debat. De genodigde, Amerikaanse advocaat en commentator Mike Godwin, bekeek de PACE-studie en riep ze uit tot “zo ontzettend gebrekkig dat er geen staat op kan gemaakt worden”.

In hun gloriedagen slaagden Professor Sharpe en zijn collega’s er nog in om critici, de meesten onder hen patiënten, af te schilderen als hysterische en/of antiwetenschappelijke fanatiekelingen. Deze strategie doet het niet meer, nu er zo veel leden van de internationale wetenschappelijke gemeenschap de beweringen van de ideologische CGT/GET-brigades hebben verworpen. Het kennelijke noodoplossingsstandpunt van Professor Sharpe – dat experts in klinische studies allemaal fan zijn van PACE en dat geen van de critici expert zijn in klinische studies – is natuurlijk bij voorbaat een verloren zaak. Om redenen die niemand kan verklaren, blijft hij zijn al beschadigde geloofwaardigheid verder beschadigen door dit soort doorzichtige flutverdedigingen aan de man te brengen.