V: Zoekt u naar EBNA IgM, IgA, IgG? De resultaten corresponderen met leverdeficiëntie, lymfadenopathie, enzymverstoring, ontgiftingsproblemen, metabolische stoornis, disfunctionele glycolyse, gebrek aan energie, uitputting, PEM, en een functionele secundaire depressie door neurotoxines. Zoekt u naar Candida IgA? In het geval van immunodeficiëntie hebben opportunistische pathogenen vrij spel. Mycosen produceert neurotoxines, zij verstoren het actiepotentieel (neurotransmitter functie en elektrolytenbalans).

A: De studies die ik uitvoer, vinden plaats na acute inflammatie dus zal er geen verandering te zien zijn in antilichamen IgG/A etc. Deze verschijnen gewoonlijk veel later – kenmerkend na een paar dagen (IgM) en na een paar weken (IgG).

V: Is dat uw werkgebied: effecten kort na het begin van de ziekte, of gaat u ook studies doen naar de langetermijneffecten van inflammaties?

A: De studies die ik heb gedaan, richten zich met name op het aangeboren immuunsysteem, dat het meest betrokken is bij inflammatie. IgG etc. maken onderdeel uit van het adaptieve immuunsysteem en zijn normaal gesproken betrokken bij immuniteit op de lange termijn voor pathogenen. Zij kunnen erg nuttig zijn in studies die kijken naar immuunreacties op “real world” infectie – maar niet zo nuttig in de inflammatoire modellen die we geneigd zijn te gebruiken.

V: In college 77 spreekt u over inflammatie. Maar hoe moeten we het woord inflammatie opvatten in het geval van de hersenen? Is dit vergelijkbaar met bijvoorbeeld encefalitis of longontsteking?

A: Het korte antwoord is dat het waarschijnlijk nogal anders is in de hersenen – tenzij we spreken over aandoeningen zoals MS.

V: Op welke manier? Of is er geen vergelijking mogelijk?

A: Het is wat steriele inflammatie wordt genoemd – d.w.z. er zijn geen/erg weinig cellen die worden gerekruteerd vanuit het bloed in de hersenen.

V: Als het nogal verschillend is, wat is het dan? Is het vernietiging van het weefsel?

A: Kenmerkend als je inflammatie in je lichaam krijgt, is dat je veel cellen zoals neutrofielen krijgt, die zich bewegen naar het gebied in het lichaam. Dit kan in verband worden gebracht met weefselvernietiging – maar dit lijkt niet het geval te zijn in de hersenen, wat in ieder geval een beetje goed nieuws is. Wat in de hersenen lijkt te gebeuren, is dat de immuuncellen die daar al zijn (microglia), geactiveerd worden en beginnen met het produceren van grote hoeveelheden pro-inflammatoire cytokines en andere eiwitten.

V: Als er inflammatie is, komt dit dan overal voor in de hersenen, of komt het alleen voor in enkele specifieke gedeelten van de hersenen en niet in andere gedeelten?

A: Als wij bij iemand experimenteel inflammatie veroorzaken, lijkt er nogal een wijdverspreide toename te zijn van microgliale activatie hoewel dit nogal snel terug keert naar normaal (binnen een dag of zo).

V: dat is bij een gezond immuunsysteem, of niet?

A: Ja, bij gezonde mensen

V: Waarom gaat onze temperatuur meestal niet meer omhoog dan één graad of misschien 2, zouden hersenen met inflammatie niet harder protesteren?

A: De hersenen zijn in werkelijkheid verantwoordelijk voor de temperatuurtoename. IL-1 reageert op de hypothalamus die de lichaamstemperatuur hoger instelt om de infectie te bestrijden.

V: Ik begrijp uit het college dat inflammatie een probleem kan veroorzaken in sommige gebieden van de hersenen. Waarom geeft het geen problemen in de hele hersenen? Waarom zo specifiek? Dus als de hypothalamus zelf geïnfecteerd is.

A: Schade aan de hypothalamus is vaak erg ernstig en kan levensbedreigend zijn omdat het betrokken is bij het reguleren van zo veel belangrijke functies

V: Maar inflammatie en beschadiging van de hypothalamus komt niet zo vaak voor, of wel?

A: Nee, infectie/schade van/aan de hypothalamus is nogal zeldzaam

V: Is het niet in staat om op de juiste manier terug te vechten?

A: Niet duidelijk maar mogelijk houdt het verband met verschillen in de microgliale reactie op perifere inflammatie/infectie.

V: Nadat EBV en een mycoplasma waren behandeld, kan ik nog precies voelen waar zij hebben gezeten. Er is nu een nogal stevige druk daar en inderdaad in en rond de hypothalamus, als ik een gokje zou wagen.

A: Het interessante aan de hersenen is dat er eigenlijk geen sensorische [gevoels-]vezels aan vast zitten – dat is waarom neurochirurgen kunnen opereren op mensen als zij wakker zijn – echter de meninges (hersenvliezen die om de hersenen heen zitten) hebben veel sensorische vezels en kunnen extreem gevoelig zijn – de pijn in de meninges is vaak zeer ernstig. Normaal gesproken is het wanneer deze geactiveerd zijn, dat wij pijn voelen.

V: Hetzelfde voor de hypofyse en de pijnappelklier?

A: Hypofyse is zeldzaam qua infecties maar een veel voorkomende plaats voor tumoren.

V: Is deze inflammatie bij ME “ontregeling” of van hetzelfde soort als bijvoorbeeld bij MS, Alzheimer, Parkinson? En als het niet hetzelfde is, op welke manier verschillen zij dan?

A: Het is zeker erg verschillend van MS – daar zie je veel cellen in de hersenen – je kunt ook zeer specifieke veranderingen zien in het hersenvocht die aantonen dat antilichamen worden geproduceerd in de hersenen zelf.

Bij Alzheimer en Parkinson is het waarschijnlijk secundair aan neurodegeneratie. Dus, ja, er lijkt iets anders aan de hand te zijn bij ME. Deze microgliale cellen zijn zeer interessante beestjes en nieuwe functies voor hen worden nog steeds ontdekt.

Hier is een link naar een paper die vorige week werd gepubliceerd:

http://science.sciencemag.org/content/early/2016/03/30/science.aad8373.abstract

Het suggereert dat zij actief betrokken zijn bij de ziekte van Alzheimer. Hun rol bij ME is op het moment minder duidelijk.

V: Zou een gebrek aan of een verstoring van neurotransmitters sommige, zo niet alle ME/cvs symptomen kunnen veroorzaken?

A: Zij zouden zeker kunnen bijdragen – hoewel er nogal veel verschillende medicijnen verkrijgbaar zijn die reageren op neurotransmitters en als ik het goed begrijp niet erg nuttig zijn bij ME.

V: Een tijdje geleden hoorde ik over onderzoek naar de relatie tussen (moeders met) ME en (kinderen met) autisme. Weet u hier iets van? En herkent u een relatie tussen beide in uw eigen onderzoek?

A: Ik was mij niet bewust van deze bevinding.

V: Hoe kan inflammatie in der hersenen worden bewezen?

A: De meest directe manier om inflammatie in de hersenen op te sporen is om te kijken naar het hersenvocht – er zijn mensen zoals Jonas Bergquist in Zweden die zeer geavanceerde manieren heeft ontwikkeld om naar alle proteïnes in het hersenvocht te kijken – zelfs degene die aanwezig zijn in super lage hoeveelheden. Ik weet dat hij geïnteresseerd is in ME.

V: Komt celdood altijd voor?

A: In de hersenen – nee.

V: Maar is dat niet het doel van een microbe, celdood?

A: De meeste microben geven alleen om het zich vermenigvuldigen.

Het is over het algemeen beter voor hen als zij hun gastheer niet doden. Bizar genoeg worden nogal veel van de symptomen die we krijgen als we een infectie krijgen, veroorzaakt door onze lichamen.

V: Volgens mij vond het Riken instituut in Japan geïnflammeerde hersenen met een scanner.

A: Ja, de Japanse groep heeft verhoogde microgliale activatie gevonden bij ME. Zelfs zeer milde inflammatie kan ons ons vermoeid doen voelen, concentratieproblemen en subtiele geheugenproblemen laten hebben.

V: Kunt u meer vertellen over witte en grijze stof? Wat zijn dit precies, welke functie hebben zij en hoe functioneren zij?

A: Grijze stof is waar de meeste van de berekeningen plaatsvinden – witte stof zijn vezels die neuronen samenbinden. Het is wit omdat het gevuld is met vet dat helpt om de geleidingssnelheid te verhogen.

V: Dus wat zijn de implicaties van minder grijze en witte stof?

A: Wij verliezen allemaal grijze en witte stof als we verouderen. Dit is in verband gebracht met aan leeftijd gerelateerde achteruitgang – hoewel het slechts zelden opgemerkt wordt totdat het verlies nogal groot is.

V: Zou Rituximab kunnen werken omdat het de Epstein-Barr aanvalt die zich in die B-cellen verstopt?

A: Rituximab – Ik denk niet dat het reageert op enig infecterend organisme – maar het zal zeker de immuunreactie onderdrukken (B-cellen) die vaak symptomen uitlokt van ziekte, vermoeidheid, etc.

V: In uw onderzoek merkte u op dat inflammatie een verschil veroorzaakt in glucosemetabolisme. Neemt het metabolisme toe of af? En als het toeneemt, zou dit de/of een van de verklaring(en) van de vermoeidheid kunnen zijn?

A: Glucose is het hoofd’voedsel’ voor de hersenen en het kan er niet goed mee omgaan als het te weinig is. Mensen met diabetes verliezen snel het bewustzijn als de hersenen geen glucose kunnen opnemen. Er was echter een gebied in de mediale temporaalkwabben dat de glucoseopname vermindert. Dit gebied stond ook in verband met effecten op geheugen d.w.z. mensen die daar de grootste afname hadden, hadden ook de grootste (kortstondige) geheugenbeperkingen. Met betrekking tot glucose en vermoeidheid – waarschijnlijk vertegenwoordigt het een toename in het gedeelte van de hersenen dat onze waarneming van veranderingen in de fysiologie controleert – die wij dan zouden kunnen voelen als vermoeidheid.

V: Is het een beschermingsmechanisme van het lichaam dat wij ons tijdens een infectie proberen af te zonderen om onszelf te beschermen tegen te veel stimuli? Met andere woorden: hoe beïnvloeden stimuli van buitenaf een inflammatie en waarom?

A: Ja, als we een infectie krijgen, verhogen wij onze lichaamstemperatuur om opzettelijk de het vermogen van de microben te beperken om zich te vermenigvuldigen. Dat vraagt echter enorme hoeveelheden energie – misschien wel tot 30% meer energie. Men denkt dat ons lichaam opzettelijk ons gedrag verandert om hiermee om te gaan. Dit kan overduidelijk nuttig zijn tijdens een acute infectie maar minder nuttig als het blijft doorgaan ook als de infectie is verdwenen.

V: Is er een bepaald gedeelte van de hersenen dat allergieën veroorzaakt?

A: Niet voor zo ver ik weet – allergieën lijken meer verband te houden met hypersensitiviteit van het immuunsysteem – sommige cellen, zoals mestcellen, worden overgevoelig voor bepaalde allergenen en scheiden veel dingen zoals histamine af.

V: Is het mogelijk dat een inflammatie van buiten de hersenen, bijvoorbeeld longontsteking, de hersenen beïnvloedt alsof er inflammatie is in de hersenen zelf?

A: Ja dat is er zeker, maar niet omdat de microbe zelf de hersenen binnenkomt

V: Hoe werkt dat? Vanwege cytokines?

A: Ja, cytokines lijken een rol te spelen. Als we een infectie krijgen, wordt deze informatie op een aantal manieren gecommuniceerd met de hersenen. Bijvoorbeeld als de cellen in het bloedvatenstelsel verandering opmerken en kunnen prostaglandines afscheiden, die een signaal kunnen afgeven aan de microglia.