Home » Nieuwsartikels » David Tuller » Trial by error: Tuller eist correctie van valse kostprijs SOLK – vakblad stemt in! (Update)

Trial by error: Tuller eist correctie van valse kostprijs SOLK – vakblad stemt in! (Update)

Geplaatst door ME-Gids
op 09/06/2019

Laatste bijwerking op 11/06/2019

Bron:

David Tuller, Virology Blog

| 8699 x gelezen

Een tijdje geleden maakte Tuller ons attent op een fout in een Brits vakbladartikel over de kostprijs van SOLK [zie eerdere post]. Het artikel interpreteerde de cijfers uit een oudere studie verkeerd, waardoor de kostprijs van SOLK meer dan drie keer te hoog kwam te liggen. De werkelijke financiële impact van SOLK op het zorgsysteem werd daardoor drastisch overschat. De opgepompte cijfers werden vervolgens gebruikt om psychologische programma’s te promoten als “behandeling” voor SOLK.

Tuller kroop weer in zijn pen, en zijn volharding werd beloond: na meerdere brieven aan het vakblad, stemden ze uiteindelijk in met een correctie. Maar twee weken later is de correctie nog steeds nergens te bespeuren…

Trial By Error: mijn brief over SOLK aan British Journal of General Practice

David Tuller, DrPH, Virology Blog, 6 mei 2019

Reutersjournaliste Kate Kelland vertelde me in januari dat de veelvuldige open brieven die ik schrijf aan onderzoekers en vakbladen, ter ontmaskering van wat naar mijn mening bedrieglijke studies zijn, opgevat wordt als “pesterijen” door diegenen die zichzelf beschouwen als mijn slachtoffers. Ze zeggen maar. Veel brieven schrijven over methodologische en ethische kernprincipes en belangrijke beleidsvormers wijzen op mijn bedenkingen, is volgens mij niet hetzelfde als “pesterijen”.

Integendeel, ik beschouw mijn functie van waakhond van het gepubliceerde register en ontmaskeraar van onzin als een belangrijk onderdeel van mijn job als volksgezondheidsacademicus en onderzoeksjournalist aan het Center for Global Public Health van Berkeley. Als leden van de ideologische CGT/GET-brigades liever hebben dat ik stop met die praktijken, dan moeten ze overgaan tot het corrigeren of intrekken van papers die niet opgewassen zijn tegen grondige doorlichting. Het is onfraai dat ze telkens “pesterijen!” roepen als er fatale fouten in hun onderzoek worden aangeduid door patiënten, mezelf of 114 experts van Columbia, Stanford, University College London, Harvard, Berkeley, Georgetown, Queen Mary University of London, Cornell, UCSF en elders.

Critici beschuldigen van “pesterijen” is een strategie waarvan de houdbaarheidsdatum is overschreden. Op mij heeft het sowieso nooit effect gehad – het geeft een veel te paniekerige en wanhopige indruk. Maar de brigades hebben geen andere argumenten, dus ik veronderstel dat ze deze onnozele beschuldigingen zullen blijven verkondigen.

Even iets anders nu: ik stuurde volgende brief naar het British Journal of General Practice. Zoals gewoonlijk maakte ik weelderig gebruik van de CC-knop. (In de brief voegde ik links toe naar de referenties; hier heb ik daar de moeite niet voor genomen.)

**********

Geachte Dr. Roger Jones,

Mijn naam is David Tuller. Ik ben senior fellow in volksgezondheid en journalistiek aan het Center for Global Public Health, onderdeel van de School of Public Health van University of California, Berkeley. Al vier jaar houd ik me bezig met een studie over het onderzoek naar de ziekte, of cluster aan ziektes, bekend onder de verschillende benamingen chronisch vermoeidheidssyndroom, myalgische encefalomyelitis, CVS/ME en ME/CVS. Dit is één van de ziektes die door sommige medische experts in de categorie gezet worden van de zogenoemde “somatisch onverklaarde lichamelijke klachten” of SOLK.

Een groot deel van mijn werk is verschenen op Virology Blog, een wetenschapssite onder het beheer van Professor Vincent Racaniello, een microbioloog aan Columbia University. Ik heb ook over dit onderwerp geschreven voor o.a. The New York Times en het vakblad Health Affairs. Mijn onderzoek over ME/CVS-studies werd vermeld of geciteerd in Science, Nature, The Wall Street Journal, The Guardian, Slate en andere publicaties.

In 2017 publiceerde het British Journal of General Practice een redactioneel artikel, met als titel “somatisch onverklaarde lichamelijke klachten: een voortdurende uitdaging voor de eerstelijnszorg”. Dit artikel bevatte een ernstige feitelijke fout over de kostprijs van SOLK voor de National Health Service. Eerder dit jaar vestigde ik de aandacht van de hoofdauteur, Professor Carolyn Chew Graham van Keele University in Staffordshire, op deze fout, maar ze heeft ze nog steeds niet gecorrigeerd.

In het artikel stelden Professor Chew-Graham en haar coauteurs dat het bedrag dat in Engeland gespendeerd werd aan zorg voor diegenen met SOLK binnen de bevolking van werkende leeftijd – £2,89 miljard in het fiscale jaar 2008/9 – neerkwam op “11% van de totale NHS-uitgaven”. Deze bewering is onmiskenbaar fout. Volgens de geciteerde studie uit 2010, Bermingham et al., is het in feite zo, dat gedurende het fiscale jaar 2008/9 ongeveer 10% van het NHS-budget voor de Engelse bevolking in de werkende leeftijd (en niet een gelijkaardig percentage van het totale NHS-budget) ging naar behandelingen voor mensen met SOLK.

Dit is de paragraaf in kwestie van die studie over de kostprijs voor behandeling van patiënten in de werkende leeftijd met SOLK in Engeland:

“De totale stijgende kost voor de gezondheidszorg veroorzaakt door somatiserende patiënten wordt geschat op ongeveer £3 miljard. (…) Klinische kosten maakten het grootste deel uit van de totale aan somatisatie gerelateerde zorguitgaven, gevolgd door consultaties bij de huisarts, voorschriften, poliklinische consultaties en gebruik van spoeddiensten. Dit vertegenwoordigt ongeveer 10% van de totale NHS-uitgaven voor deze diensten voor de bevolking in de werkende leeftijd in 2008/9.”

Elders verwijst Bermingham et al. naar “onze schatting dat 10% van de totale zorguitgaven voor deze leeftijdsgroep [nl. de bevolking in de werkende leeftijd] opgaat aan somatiserende patiënten.” Bermingham et al. rapporteerden met andere woorden niet wat Professor Chew-Graham beweerde – dat de financiering gespendeerd aan zorg voor diegenen met SOLK in de Engelse bevolking in de werkende leeftijd goed was voor 11% van het totale NHS-budget. Het NHS-budget van dat jaar lag vele malen hoger dan £30 miljard, dus het had overduidelijk geweest moeten zijn voor de auteurs, peerreviewers en redacteurs dat dit cijfer van 11% helemaal niet klopte.

(Het is niet duidelijk waarom Professor Chew-Graham niet enkel verkeerd voorstelde wat Bermingham et al. bedoelde, maar ook een percentage van 11% gebruikte in plaats van 10%.)

Had Professor Chew-Graham deze foute bewering slechts eenmaal geuit, dan hadden we het kunnen bekijken als een onopzettelijke vergissing. Maar in een blogpost uit 2017 voor Keeles Research Institute for Primary Care and Health Services, schreef ze dat “SOLK in feite een aanzienlijk hoog deel uitmaakt van de NHS-activiteit, waarbij ongeveer 10% van de totale NHS-uitgaven gespendeerd wordt aan diensten voor de bevolking in de werkende leeftijd in Engeland met somatisch onverklaarde lichamelijke klachten.” Professor Chew-Graham en een coauteur zeiden iets gelijkaardigs in een presentatie met slides tijdens een conferentie. Dus het ziet ernaar uit dat Professor Chew-Graham de bevindingen van Bermingham et al. telkens opnieuw fout heeft geciteerd.

En zij is niet de enige. Een artikel uit 2013 over SOLK in The Psychologist, gepubliceerd door de British Psychological Society, citeerde Bermingham et al. en stelde dat deze aandoeningen goed waren voor “ongeveer 10 procent van de totale NHS-uitgaven in die tijd”. De winteruitgave 2016/17 van de nieuwsbrief van RCPsych Medical Psychotherapy Faculty verklaarde iets gelijkaardigs, nl. dat “naar schatting ongeveer 10% van het jaarlijkse NHS-budget” naar SOLK gaat.

De herhaling van deze fout bij meerdere publicaties en gelegenheden heeft mogelijk ernstige gevolgen voor het beleid. In Engeland is de NHS al een tijdje bezig met het promoten en uitbreiden van een programma dat Improving Access to Psychological Therapies heet [ Toegang tot Pyschologische Therapieën Verbeteren, n.v.d.r.], wat ontworpen is om cognitieve gedragstherapie en aanverwante behandelingen aan te bieden aan diegenen die zogezegd nood hebben aan geestelijke gezondheidsbehandelingen. Onder die categorie vallen patiënten die geïdentificeerd worden als SOLK, wat betekent dat daar ook diegenen bij horen die lijden aan wat de NHS en Britse artsen vaak CVS noemen. Het verspreiden van de onwaarheid dat het behandelen van Engelse SOLK-patiënten goed is voor 10% of 11% van het totale NHS-budget, lijkt natuurlijk een onderbouwing voor het argument dat het doorvoeren van een programma als IAPT een doeltreffende en zinvolle besparingsstrategie is.

Lezers van het British Journal of General Practice hebben recht op correcte informatie van zo’n toonaangevende bron, en geen opgeblazen verklaringen op basis van een onnauwkeurige lezing van een belangrijke studie. Daarom vraag ik dat het vakblad onmiddellijk stappen onderneemt om deze zaak te bekijken en ervoor te zorgen dat het redactionele artikel van Professor Chew-Graham en haar collega’s data voorstelt die overeenkomen met – in plaats van een vertekend beeld te scheppen van – de bevindingen van eerder onderzoek. Het feit dat Professor Chew-Graham deze stap niet gezet heeft, hoewel ze attent gemaakt is op het probleem, is een verbijsterende aanfluiting van haar professionele verplichtingen.

Laat ons duidelijk wezen: het is onverdedigbaar om op basis van Bermingham et al. te beweren dat medische zorg voor personen in de werkende leeftijd met SOLK in Engeland goed is voor 11% van de “totale NHS-uitgaven”. Als Professor Chew-Graham, om welke reden dan ook, deze overduidelijke fout niet wil erkennen en corrigeren, dan is het aan het British Journal of General Practice om dat unilateraal te doen.

Ik heb Professor Chew-Graham bij deze e-mail in CC gezet. Bovendien heb ik in CC verschillende artsen gezet die betrokken zijn bij de lopende ontwikkeling van nieuwe klinische richtlijnen voor ME/CVS, door het National Institute for Health and Care Excellence. Omwille van de verbanden die worden gelegd tussen ME/CVS en SOLK, is het voor hen belangrijk om weten dat een deel van de literatuur over dat laatste, zoals bijvoorbeeld Professor Chew-Grahams redactioneel artikel in uw vakblad, niet betrouwbaar is. Ten slotte heb ik de hoofdauteur van Bermingham et al. in CC gezet, om haar op de hoogte te stellen van het feit dat haar werk geciteerd wordt op een manier die haar resultaten niet weerspiegelt.

Ik dank u voor uw snelle antwoord op deze bedenkingen.

Vriendelijke groet, David

David Tuller, DrPH

Senior Fellow in Volksgezondheid en Journalistiek

Center for Global Public Health

School of Public Health

University of California, Berkeley

Trial By Error: mijn gesprek met British Journal of General Practice

David Tuller, DrPH, Virology Blog, 7 mei 2019

Update: Niet lang nadat ik dit gepost had, stuurde ik volgend kort opvolgingsbericht naar Dr. Jones en de anderen die ik in CC had gezet.

Geachte Dr. Jones,

Tijdens het herlezen van mijn antwoord aan u, merkte ik op dat ik een fout had geschreven in de derde paragraaf, waarin ik verwees naar het programma “Improving Access for Psychological Therapies” [ Toegang voor Psychologische Therapieën Verbeteren , n.v.d.r.] De eigenlijk naam is natuurlijk “Improving Accessto Psychological Therapies” [ Toegang tot Psychologische Therapieën Verbeteren, n.v.d.r.] Mijn excuses voor de fout. Hoewel ik betwijfel dat iemand de fout heeft opgemerkt, wou ik zorgvuldig zijn door ze te erkennen en ze te corrigeren – vooral omdat ik aan British Journal of General Practice en aan Professor Chew-Graham vraag om hetzelfde te doen.

Vriendelijke groet, David

**********

Zoals ik heb gerapporteerd, stuurde ik onlangs een brief naar de redacteur van British Journal of General Practice. Tot mijn verbazing zag ik deze ochtend dat ik een e-mail van hem had ontvangen. Hieronder staat die e-mail, gevolgd door mijn reactie erop.

**********

Geachte Dr. Tuller,

Als u er zeker van bent dat een correctie zinvol is – de data zijn intussen tien jaar oud – stuurt u mij dan alstublieft één of twee korte zinnen die u gepubliceerd zou willen zien, die wij dan in beschouwing zullen nemen.

Groeten,

Roger Jones

Professor Roger Jones MA DM FRCP FRCGP FMedSci

Redacteur, British Journal of General Practice

Emeritus Professor Huisartsgeneeskunde, King’s College, London

**********

Geachte Dr. Jones,

Dank u voor uw snelle reactie en voor wat ik interpreteer als een bevestiging van de gegrondheid van mijn bedenkingen over foute informatie in het redactionele artikel uit 2017 van Professor Chew-Graham en coauteurs.

Het verbaast mij eerlijk gezegd dat u impliceert dat een correctie wellicht niet nodig is omdat de fout geciteerde data oud zijn. Het British Journal of General Practice, waar artsen op vertrouwen voor het vinden van correcte informatie, publiceerde een overduidelijk foute bewering waar peerreviewers en redacteurs vraagtekens bij hadden moeten plaatsen. Hoewel de geciteerde data tien jaar oud zijn, zoals u opmerkt, werd het redactionele artikel gepubliceerd in 2017 en kan het vandaag de dag van invloed zijn op het gezondheidsbeleid – en dan vooral omdat Professor Chew-Graham en sommige van haar collega’s in dit veld deze flagrant onjuiste bewering herhaald hebben in meerdere publicaties en tijdens lezingen.

Ondertussen heeft de valse uitspraak over dat SOLK goed zou zijn voor ongeveer een tiende van het totale budget van de National Health Service, zich ontpopt tot een soort van algemeen aanvaard feit. Het is erg verontrustend dat dit “feit” systematisch geciteerd wordt door diegenen die promo voeren voor de zogenaamde nood aan uitbreiding van het programma van de National Health Service dat Improving Access for Psychological Therapies heet. [zie opmerking bovenaan, n.v.d.r.]

Ik ga ervan uit dat u ook vindt dat het niet meteen ideaal is dat men belangrijke beleidsbeslissingen over volksgezondheid baseert op drastisch opgeschroefde kostenramingen – vooral als het gaat om beleidsbeslissingen over volksgezondheid die te maken hebben met toegang tot gezondheidszorg. Dus waarom zou het British Journal of General Practice de juistheid van de gepubliceerde literatuur dan niet willen beschermen door een door henzelf verspreide valse bewering te corrigeren, vooral gezien de grootteorde van de fout en de gevolgen ervan voor het huidige volksgezondheidsbeleid? Ik vind het ietwat alarmerend dat iemand met zo veel autoriteit als u het idee lijkt uit te dragen dat correcties wellicht niet nodig zijn als data tien jaar oud zijn. Kan ik daaruit afleiden dat het British Journal of General Practice voor fouten een verjaringstermijn in acht neemt met betrekking tot hoe oud geciteerde data zijn en/of dat het gelooft dat oude, maar onjuiste data beter gelaten worden voor wat ze zijn, ook al werden ze recentelijk geciteerd?

Zoals u weet, is de normale procedure voor correcties dat het vakblad, samen met Professor Chew-Graham en haar coauteurs, overeenstemming bereikt over een transparante en correcte mededeling, waarin wordt uitgelegd hoe deze fout tot stand kwam en waarin men zich voor de fout excuseert. Hebt u deze kwestie met Professor Chew-Graham besproken? Alhoewel ik haar in CC zette bij de brief die ik naar u verstuurde, heeft ze mijn bericht niet beantwoord. Ik heb geen idee of zij en haar coauteurs hun fout eigenlijk erkennen. Voor de duidelijkheid: ik ben niet uit op een gepubliceerde briefwisseling met Professor Chew-Graham, hetgeen u volgens mij suggereert met dat ik één of twee korte zinnen “ter beschouwing” zou schrijven. Ik heb geen interesse in een brief die “in beschouwing” wordt genomen voor publicatie in het British Journal of General Practice. Ik wens niet deel te nemen aan een procedure waarin ik een brief schrijf, het vakblad die publiceert, en de auteurs reageren, terwijl de paper zelf onverbeterd blijft staan.

Daarom zou ik willen dat u – en de auteurs, als zij het ermee eens zijn – de foute informatie verwijdert en ze vervangt door de eigenlijke cijfers uit de geciteerde studie. Als de auteurs het er niet mee eens zijn, moet u dit, zoals ik al zei, zelf doen. Ik wil ook dat heel duidelijk wordt aangegeven dat deze correctie werd doorgevoerd, zodat iedereen die het redactioneel artikel leest, weet wat er veranderd is en wanneer. U bent de redacteur van het British Journal of General Practice. Ik vraag u om uw plicht te doen. Stel orde op zaken in de puinhoop die uw vakblad veroorzaakte door een foute bewering te publiceren met mogelijk enorme gevolgen voor het volksgezondheidsbeleid.

Hoe moet die correctie eruit zien?

Ten eerste moet de correctie uiteraard erkennen dat de gepubliceerde bewering fout was, nl. dat het bedrag dat gespendeerd wordt aan gezondheidszorg voor leden van de bevolking in de werkende leeftijd in Engeland waarvan men denkt dat ze SOLK hebben, en geraamd wordt op £2.89 miljard, niet neerkwam op ongeveer 11% van de “totale uitgaven van de NHS”. Het zou dus de opmerkelijke gegevens van Bermingham et al. correct moeten kaderen.

Ten tweede zou de correctie wat meer uitleg moeten geven over hoe deze foute lezing van Bermingham et al. tot stand kwam en waarom de fout niet werd opgemerkt door diegenen die betrokken waren bij de peerreview en het publicatieproces. Het NHS-budget in 2008/9 lag om en bij de £100 miljard, en niet om en bij de £30 miljard, dus als iemand de moeite had genomen om de cijfers na te kijken, zou die discrepantie zijn ontdekt.

Ten derde zou de correctie een verklaring moeten bevatten van waarom Professor Chew-Graham niet reageerde op deze kwestie toen ik haar in januari schreef en haar op de hoogte stelde van het feit dat ik van plan was om het vakblad om een correctie te vragen. Dat zij op dat moment geen actie ondernam, doet echt wel enkele vragen rijzen.

Ten vierde zou deze correctie excuses moeten bevatten voor deze foute bewering over de gerapporteerde economische impact van zogenaamde SOLK, gezien de mogelijke gevolgen voor het volksgezondheidsbeleid.

Aangezien uw vakblad op een actieve manier valse informatie over de volksgezondheid heeft verspreid die mogelijk niet zonder gevolgen zal blijven, wil ik u ook met aandrang vragen om mij en/of anderen uit te nodigen tot een gastartikel, waarin wordt besproken hoe en waarom Professor Chew-Graham en anderen, die beschouwd worden als leidende figuren op gebied van deze tak van de geneeskunde, de bal zo systematisch mis konden slaan bij hun lezing van Bermingham et al. Deze eminente artsen en onderzoekers vinden het blijkbaar moeilijk om financiële data te interpreteren uit een belangrijke studie over een probleem – SOLK – waarover ze beweren speciale expertise te bezitten. Gezien de onkunde die ze tentoonspreiden op het gebied van wetenschappelijke geletterdheid, zullen deze “experts” op een overtuigende manier moeten uitleggen waarom iemand hen in de verdere toekomst nog zou moeten vertrouwen of nog nota zou moeten nemen van hun standpunten over belangrijke volksgezondheidskwesties – zoals bijvoorbeeld hun uitspraken over het belang van de uitbreiding van het programma Improving Access to Psychological Therapies.

Omdat Professor Chew-Graham en haar collega’s routinematig verkeerde informatie hebben verspreid tijdens het promoten van hun favoriete beleidsvoorschriften, ben ik van mening dat deze kwestie zo openlijk mogelijk moet worden aangepakt, om ervoor te zorgen dat er verantwoording wordt afgelegd. Net als bij mijn eerste brief aan u, zet ik daarom in CC de artsen die betrokken zijn bij de ontwikkeling van de nieuwe richtlijnen voor ME/CVS bij het National Institute for Health and Care Excellence, alsook de hoofdauteur van Bermingham et al. Ik denk niet dat deze personen in CC stonden bij uw e-mail aan mij.

Ik voeg daar nog drie parlementsleden aan toe die zich bijzondere zorgen maken over de lage kwaliteit van het onderzoek op het gebied van ME/CVS; ik zet in CC ook een paar parlementaire assistenten. Gezien de link die zogezegd bestaat tussen SOLK en ME/CVS, volgens diegenen die het programma Improving Access to Psychological Therapies promoten, is het belangrijk dat de belangrijkste beleidsmakers begrijpen hoe de voorstanders van dat programma in het British Journal of General Practice en vele andere bladen economische uitspraken naar hun hand hebben gezet.

Nogmaals dank voor uw snelle reactie. Ik kijk uit naar verdere details over hoe u, Professor Chew-Graham en haar coauteurs van plan zijn om een snelle correctie door te voeren van de foute bewering over SOLK-kosten in het redactioneel artikel uit 2017 in het British Journal of General Practice.

Vriendelijke groet, David

David Tuller, DrPH

Senior Fellow in Volksgezondheid en Journalistiek

Center for Global Public Health

School of Public Health

University of California, Berkeley

Trial By Error: mijn opvolgbrief aan het British Journal of General Practice

David Tuller, DrPH, Virology Blog, 20 mei 2019

Twee weken geleden had ik via e-mail een gesprek met Professor Roger Jones, redacteur van het British Journal of General Practice. Ik vroeg hem om in een redactioneel artikel een foute bewering te corrigeren over de kostprijs voor de National Health Service van zogenaamde somatisch onverklaarde lichamelijke klachten.

In zijn reactie nodigde hij me uit om “één of twee korte zinnen” in te sturen die het vakblad in beschouwing zou nemen voor publicatie. Ik sloeg zijn uitnodiging af en wees hem erop dat het de taak was van hemzelf en de auteurs om hun eigen fouten te verbeteren. Ik heb geen verdere reactie ontvangen.

Alhoewel het vakblad het redactionele artikel twee jaar geleden had gepubliceerd, wees Professor Jones er in zijn e-mail terecht op dat de data die fout geciteerd werden, tien jaar oud zijn. Hij leek te suggereren dat het daarom tijdverlies zou zijn om ze te corrigeren – maar dat zal ik wel verkeerd begrepen hebben, want geen enkele redacteur van een prominent medisch vakblad zou zoiets belachelijks zeggen.

Maar het zou kunnen dat Professor Jones dringendere zaken af te handelen heeft dan zich bezig te houden met oude data. Hij is op dit moment, zo blijkt, kandidaat om president te worden van het Royal College of General Practitioners.

En er zal deze maand gestemd worden! Dit is wat informatie over wat een dergelijke functie inhoudt: “De President van RCGP is de ceremoniemeester van het College, maar zonder uitvoerende macht, terwijl onze Voorzitter … in de organisatie het voortouw neemt bij de strategische leiding en het beleid.”

Ik denk dat RCGP-president zijn wat wegheeft van koningin zijn. Bij staatsaangelegenheden zal je af en toe eens mogen knikken en beleefd wuiven. Ik wens Professor Jones heel veel geluk in zijn verkiezingscampagne!

In elk geval, ik stuurde hem op zondag het onderstaande. In CC zette ik diegenen die ik voordien in CC had gezet: drie parlementsleden, vier dokters die betrokken zijn bij het ontwikkelingsproces voor nieuwe richtlijnen van NICE, de hoofdauteur van de geciteerde paper en de hoofdauteur van het redactioneel artikel in het vakblad.

**********

Geachte Professor Jones,

Ik heb nog niets teruggehoord van u over wanneer u en/of Professor Chew-Graham van plan zijn om de bewering te corrigeren dat de kosten voor somatisch onverklaarde lichamelijke klachten (SOLK) bij de Engelse bevolking in de werkende leeftijd neerkomen op 11% van alle uitgaven van de National Health Service. Zoals ik documenteerde, geeft deze bewering – uit een redactioneel artikel dat in 2017 werd gepubliceerd in het British Journal of General Practice – een foute voorstelling van een studie uit 2010 door Bermingham et al. Die studie rapporteerde dat de NHS-kosten met betrekking tot het behandelen van mensen in de werkende leeftijd in Engeland waarbij SOLK werd vastgesteld, neerkomen op 10% van alle uitgaven aan die leeftijdscategorie – een cijfer dat enorm verschilt van dat wat geciteerd werd door Professor Chew-Graham en haar coauteurs in hun redactioneel artikel.

Zoals u weet, sloeg ik uw uitnodiging af om “één of twee korte zinnen” in te sturen, die in beschouwing zouden worden genomen voor publicatie. Een brief van mij publiceren zou gepast zijn, als het hier zou gaan om een meningsverschil. Er is hier geen sprake van een meningsverschil. Het cijfer dat geciteerd werd in het British Journal of General Practice is fout. Het komt niet overeen met wat er werd gerapporteerd in het artikel waarnaar wordt verwezen, en het moet gecorrigeerd worden.

Het is de verantwoordelijkheid van redacteurs en auteurs om hun eigen fouten te corrigeren. Volgens uw website is het British Journal of General Practice lid van het Comité voor Publicatie-Ethiek en “onderschrijft het de principes en richtlijnen” van het Internationale Comité voor Medische Vakbladredacteurs. Er niet voor zorgen dat de medische literatuur accuraat is, overtreedt zeker de principes en richtlijnen van deze twee organisaties. Moet ik nu echt specifieke zinnen gaan citeren uit gerenommeerde ethische gedragscodes voor publicaties?

Dus ik vraag het u nog een keer: wanneer zijn u en/of Professor Chew-Graham van plan om de foute citering van Bermingham et al. in het redactioneel artikel van 2017 te vervangen door een correcte beschrijving van de bevindingen van de studie? Of bent u van plan om deze fout ongecorrigeerd te laten staan, zodat toekomstige lezers van het British Journal of General Practice fout geïnformeerd zullen worden over een belangrijke kwestie in verband met het volksgezondheidsbeleid?

Vriendelijke groet, David

David Tuller, DrPH

Senior Fellow in Volksgezondheid en Journalistiek

Center for Global Public Health

School of Public Health

University of California, Berkeley

Trial By Error: British Journal of General Practice stemt in met correctie over SOLK

David Tuller, DrPH, Virology Blog, 29 mei 2019

Deze week nam ik een paar dagen vrij voor familiale aangelegenheden. Maar ik heb wel een kleine overwinning te melden. Na een reeks e-mails met het British Journal of General Practice over een foute bewering in verband met de kost voor de Britse National Health Service van “somatisch onverklaarde lichamelijke klachten”, is de redacteur het eens geworden en zal hij een correctie doorvoeren.

De foute bewering was, dat SOLK bij de bevolking in de werkende leeftijd goed is voor 11% van het totale NHS-budget, in plaats van 10% van het bedrag dat enkel aan die leeftijdsgroep wordt uitgegeven, zoals gerapporteerd in een studie uit 2010. Voorstanders van de uitbreiding van programma’s als Improving Access to Psychological Therapies hebben de studie uit 2010, Bermingham et al., herhaaldelijk fout geciteerd, om hun favoriete volksgezondheidsdoel te bereiken. (Ter verduidelijking: ik onderschrijf de bevindingen van de studie uit 2010 niet – ik druk enkel mijn bezorgdheid uit over het feit dat de bevindingen fout werden geciteerd.)

Professor Roger Jones suggereerde aanvankelijk dat een correctie niet de moeite waard was, aangezien de aangehaalde data tien jaar oud waren – ook al had zijn vakblad het cijfer twee jaar geleden nog geciteerd. Hij vroeg me ook om één of twee “korte zinnen” in te zenden, die in beschouwing zouden worden genomen voor publicatie in het vakblad. Ik sloeg die uitnodiging af en wees erop dat het niet mijn verantwoordelijkheid was om fouten te corrigeren die het vakblad had gepubliceerd. Die verantwoordelijkheid ligt enkel en alleen op de schouders van de auteurs en het vakblad.

Vandaag, na een stilte van meer dan een week na mijn laatste bericht, stuurde Professor Jones mij volgende e-mail:

“We zijn nu bezig met de correctie – de online versie van het redactionele artikel zal gecorrigeerd worden, en een geprinte correctienota zal online doorgelinkt worden naar het redactioneel artikel.”

Veel is het niet. Maar deze mensen een toontje lager doen zingen, is een goed begin.

**********

Ik stuurde volgend bericht terug naar Professor Jones.

Geachte Professor Jones,

Bedankt voor uw reactie. U had eerder gesuggereerd dat het wellicht de moeite niet waard was omdat de data tien jaar oud waren, dus ik ben blij te zien dat u uw standpunt hebt bijgesteld. Ik ben ook blij te zien dat u het zelf op zich hebt genomen om de correctie door te voeren, in plaats van terug te vallen op één of twee “korte zinnen” die ter beschouwing zouden worden genomen voor publicatie, zoals u ook had voorgesteld.

Vanuit mijn standpunt zou een gepaste correctie ook wat meer uitleg bevatten over hoe deze foute lezing van Bermingham et al. tot stand kwam en waarom het door geen van de betrokkenen bij de peerreview en het publicatieproces werd opgemerkt. Bovendien zou ik u met aandrang willen vragen om een verklaring toe te voegen van waarom Professor Chew-Graham niet reageerde op deze kwestie toen ik haar in januari schreef en haar op de hoogte stelde van het feit dat ik van plan was om het vakblad om een correctie te vragen. Tot slot, gezien Professor Chew-Graham en andere SOLK-experts deze cijfers herhaaldelijk fout hebben geciteerd, zou het gepast zijn dat BJGP de mogelijkheid zou bieden tot een redactioneel artikel van een gastschrijver, waarin besproken wordt wat de kwestie is en wat de mogelijk schadelijke gevolgen zijn van het promoten van volksgezondheidsbeleid op basis van foute cijfers.

Gezien de gevolgen die deze kwestie heeft op het volksgezondheidsbeleid, zet ik bij mijn antwoord op uw bericht de oorspronkelijke groep mensen in CC.

Vriendelijke groet, David

David Tuller, DrPH

Senior Fellow in Volksgezondheid en Journalistiek

Center for Global Public Health

School of Public Health

University of California, Berkeley

Trial By Error: hé BJGP, waar blijft die correctie over de kostprijs van SOLK?

David Tuller, DrPH, Virology Blog, 10 juni 2019

Eerder vandaag (zondag 9 juni, in San Francisco) stuurde ik volgende e-mail naar Professor Roger Jones, de redacteur van het British Journal of General Practice. Begin mei schreef ik voor het eerst naar Professor Jones, met het verzoek om een correctie van een redactioneel artikel uit 2017 over de kostprijs voor de National Health Service van zogenaamde “somatisch onverklaarde lichamelijke klachten”. Na wat heen en weer geschrijf liet Professor Jones me op 29 mei in een bericht weten dat het vakblad “nu” bezig was met het corrigeren van de fout.

Ik schreef hem terug en bedankte hem, en gaf ook wat suggesties over hoe die correctie er best uit zou zien. Op het moment dat ik dit post, is het redactioneel artikel nog steeds niet gecorrigeerd. Het British Journal of General Practice blijft willens en wetens foute informatie verspreiden over een belangrijke volksgezondheidskwestie.

**********

Geachte Professor Jones,

Op woensdag 29 mei stuurde u me een e-mail waarin u aanduidde dat het British Journal of General Practice een correctie zou doorvoeren van een foute bewering waar ik uw aandacht op gevestigd had. Die bewering, over de kostprijs voor de Britse National Health Service van “somatisch onverklaarde lichamelijke klachten”, verscheen in een redactioneel artikel uit 2017, geschreven door Professor Carolyn Chew-Graham en collega’s. In uw e-mail zei u dat de correctie “nu” doorgevoerd wordt. Ik interpreteer “nu” als diezelfde dag – of zeker later diezelfde week, of misschien de week erop.

Maar tot dusver is er geen correctie verschenen in de online versie van het redactioneel artikel in BJGP. Het artikel stelt nog steeds dat “SOLK bij volwassenen in de werkende leeftijd in Engeland de NHS jaarlijks om en bij de £2.89 miljard kostte in 2008/9 (11% van de totale uitgaven van NHS)”. Zoals ik heb aangeduid, is dit een foute citering van een cruciaal cijfer uit Bermingham et al., een belangrijke studie in het vakgebied. In plaats daarvan rapporteerde de studie dat deze kosten neerkwamen op tien procent van wat de NHS uitgeeft aan die bepaalde leeftijdsgroep – een totaal ander cijfer met totaal andere gevolgen voor de volksgezondheid en het publiek beleid.

Kan u mij a.u.b. laten weten wanneer BJGP deze correctie heeft doorgevoerd en/of wanneer ze zichtbaar zal zijn voor online lezers van het artikel?

Nogmaals dank voor uw aandacht voor deze kwestie. Ik heb dezelfde groep van betrokken partijen in CC gezet.

Vriendelijke groet,

David Tuller, DrPH

Senior Fellow in Volksgezondheid en Journalistiek

Center for Global Public Health

School of Public Health

University of California, Berkeley

Trial By Error: BJGP-correctie op komst; BMJ blijft ons hardnekkig negeren

David Tuller, DrPH, Virology Blog, 11 juni 2019

Vandaag ontving ik een e-mail van Professor Roger Jones, redacteur van het British Journal of General Practice. Ik heb hem verschillende keren gevraagd om een foute bewering te corrigeren in een redactioneel artikel uit 2017 over hoeveel de Britse National Health Service uitgeeft aan zogenaamde “somatisch onverklaarde lichamelijke klachten”. De foute bewering omvatte een foute vermelding van een cijfer uit een belangrijke paper van 2010. Professor Jones had twee weken geleden beloofd om de correctie door te voeren, dus op zondag stuurde ik hem een herinnering.

Hij heeft me laten weten dat de correctie op komst is, ook al kunnen lezers van de website ze op dit moment nog niet zien. Dit is wat hij schreef:

“Geen nood, ik heb het allemaal onder controle. Het duurt even, omdat het niet gaat om een gewone update van de website; wij maken gebruik van een derde partij die voor ons de update van de xml uitvoert en het artikel opnieuw verwerkt, en Pubmed enz. zal de correctie pas doorvoeren eens het bericht in de geprinte versie is gepubliceerd. Het bericht in de geprinte versie zal in juli in BJGP verschijnen, en de online correctie zal klaar zijn vóór het einde van deze maand.”

Ik heb veel tijd besteed aan druk uitoefenen op mensen, opdat ze hun fouten zouden corrigeren. Af en toe heb ik daarbij botte taal gebruikt om mijn argument kracht bij te zetten. Professor Jones doet hier wat hij moet doen, en ik zal hem daarvoor bedanken. Ik veronderstel dat in de correctie niet al mijn suggesties volledig overgenomen zullen worden, zoals bijvoorbeeld een gedetailleerde uitleg over hoe dit allemaal is kunnen gebeuren en waarom de hoofdauteur, Professor Carolyn Chew-Graham, niet antwoordde op de e-mail die ik haar in januari stuurde om haar te wijzen op de fout. Niettemin zal iedereen die het artikel in de toekomst leest, een versie lezen die een correcte citatie bevat van Bermingham et al., de studie uit 2010 die de kostprijs probeerde te berekenen van SOLK.

Correcties doorvoeren wanneer dit nodig is, is een onderdeel van de taakomschrijving van een redacteur. Maar zoals ik intussen heb gemerkt, lijken sommige redacteurs van grote Britse vakbladen dat onderdeel van hun taakomschrijving niet zo ernstig te nemen als het gaat om dit onderzoeksdomein. Ik apprecieer het heel erg dat Professor Jones in dit geval besliste om stappen te ondernemen. Het positieve voorbeeld van Professor Jones zal goed van pas komen als ik andere redacteurs en auteurs moet gaan overtuigen om gelijkaardige foute citaties van hetzelfde artikel uit 2010 te corrigeren.

En terwijl BJGP de zaak heeft afgehandeld, krijg ik kop noch staart aan de toestanden met de paper over het Lightning Process. Dat de desbetreffende onderzoeks- en redactionele toezichtssystemen niets doen aan de problemen met de uitvoering en de rapportage van de studie, die in 2017 gepubliceerd werd in het BMJ-vakblad Archives of Disease in Childhood, toont aan dat alle betrokkenen hun professionele en ethische verplichtingen verzaakt hebben. (En dan heb ik het nog niet eens over hoe het überhaupt tot zo’n studie is kunnen komen.)

In deze studie van Bristol University rekruteerde een ervaren team van onderzoekers meer dan de helft van de deelnemers voordat de studie geregistreerd was, wisselden ze uitkomsten om op basis van de eerste resultaten, en schreven ze vervolgens de paper uit alsof het ging om een prospectieve studie met vooraf geselecteerde uitkomstmaten. Door al die dingen te doen, overtraden de onderzoekers methodologische kernprincipes van wetenschappelijk onderzoek. Door dit desastreuze werkstuk zo’n groot podium te geven, verschaft BMJ legitimiteit aan een behandeling die ontworpen is door een Tarotgenezer en aura-expert. Tot hiertoe weigeren het vakblad en de universiteit om te erkennen wat voor de hand ligt: dat de gerapporteerde bevindingen niet voor waar kunnen worden aangenomen.

Deze studie moet ingetrokken worden, voordat de keurmerken van BMJ en Bristol nóg meer ouders overhalen om hun kinderen in te schrijven voor het Lightning Process. Het is jammer dat de toezichthouders van deze gerespecteerde instituten ervoor kiezen om hun imago op zo’n manier te bezoedelen.