Home » Nieuwsartikels » David Tuller » Trial By Error: een korte lezing voor Britse artsen en onderzoekers

Trial By Error: een korte lezing voor Britse artsen en onderzoekers

Geplaatst door admin
op 08/11/2020

Laatste bijwerking op 08/11/2020

Bron:

| 15261 x gelezen

David Tuller, DrPH, Virology Blog, 17 september 2020

Vanmorgen (woensdag 17/9/20) gaf ik een informele online lezing over het stuk rotzooi dat bekend staat als de PACE-studie, aan een kleine groep Britse artsen, onderzoekers en anderen. De groep was samengesteld door Paul Garner, een arts en professor in infectieziekten aan de Liverpool School of Tropical Medicine. Garner heeft voor BMJ verschillende veelgelezen blogposts geschreven over zijn strijd met extreme uitputting en andere symptomen van langdurige covid.

In die berichten betuigt Garner zijn medeleven voor de benarde situatie waarin mensen met ME zich bevinden en hoe moeilijk het voor hen is om gepaste medische zorg te vinden. Zo raakte hij geïnteresseerd in de PACE-saga waarover ik wel het één en ander weet.

Zoals wel vaker gebeurt, kreeg ik het een beetje, euh, benauwd bij mijn bespreking van de PACE-studie. En misschien kwam er een wel heel lelijk woord uit mijn mond kwam toen ik uitlegde hoe de uitkomstdrempels zodanig afgezwakt werden dat sommige mensen slechter waren geworden op belangrijke maatstaven, maar toch als “hersteld” werden beschouwd. (Of “weer normaal”, zoals een van de PACE-onderzoekers ten onrechte verklaarde tijdens de persconferentie van 2011 waarin de eerste resultaten werden gepresenteerd).

Tijdens mijn lezing uitte ik mijn ongenoegen over het feit dat het onderzoek in de medische literatuur blijft staan, hoewel 13% van de deelnemers aan een primaire uitkomstdrempel voldeed bij aanvang. Als iemand deze bizarre statistische onregelmatigheid vóór de publicatie had onthuld, dan had dat geleid (of had dat toch moeten leiden) tot de onmiddellijke verwerping van alles wat uit die studie voortkwam. Ik zei dat de paper, naar mijn mening, gekwalificeerd moest worden als wetenschappelijk wangedrag – iets wat ik zou zeggen over elke paper waarin de onderzoekers niet meedelen dat 13% van hun deelnemers al bij aanvang voldeed aan één van de uitkomstdrempels.

Het is onbegrijpelijk dat een studie met dergelijke kenmerken de peerreview heeft doorstaan. Richard Horton, redacteur van The Lancet, spreekt zijn verontwaardiging uit over slecht onderzoek dat in andere vakbladen is gepubliceerd, maar loopt toch hoog op met PACE en weigert ook maar iets te onthullen over de peerreview. Ik ga ervan uit dat als de review zouden worden vrijgegeven, ze tot enige schaamte zouden leiden, gezien de vele fouten die de gepubliceerde paper ontsieren. Twee jaar geleden zetten meer dan 100 experts uit de hele wereld hun handtekening onder de open brief van Virology Blog aan Horton, waarin de “onaanvaardbare methodologische fouten” van de studie werden aangehaald en er werd gevraagd om een onafhankelijke doorlichting uit te voeren.

Ik toonde aan dat de logica achter de verdediging van PACE nogal Trumpiaans van aard was. Ik suggereerde ook dat de wetenschap niet kan functioneren als mensen die gegronde bedenkingen uiten – zoals het feit deelnemers aan PACE tegelijkertijd “geïnvalideerd” en “hersteld” konden zijn op belangrijke meetpunten – worden afgedaan als hysterici en gevaarlijke klimaatveranderingsontkenners. Ik merkte op dat parlementslid Carol Monaghan PACE “één van de grootste medische schandalen van de 21e* eeuw” had genoemd. Ik zei dat ik zelf vond dat het waarschijnlijk één van de grootste medische schandalen van het millennium was, ook al is het een beetje te vroeg voor definitieve uitspraken. *Ik schreef oorspronkelijk 20e eeuw. Oeps! Wat vliegt de tijd!

Ik had geen diapresentatie voorbereid, maar stuurde wel een overzichtsblad met een paar opvallende details en kernpunten. We hebben het niet gehad over de nauwe banden van de PACE-auteurs met arbeidsongeschiktheidsverzekeraars en overheidsinstellingen – ik was van plan om dat ter sprake brengen, maar ik ben het vergeten! Dus stuurde ik een opvolgingsmail waarin ik deze belangenverstrengelingen benadrukte.

Het overzichtsblad dat ik naar de deelnemers stuurde, sloot af met de volgende punten:

*Waarom hebben alle Britse wetenschappelijke autoriteiten deze studie onderschreven, nl. vakbladen, NHS, Cochrane, enz.? Waarom doet niemand er iets aan? Waarom worden patiënten zo slecht behandeld?

*Andere thema’s: gaslighting, onderzoek wetenschappelijk wangedrag, “op eminentie gebaseerde geneeskunde”, …