Trial By Error: Meer CGT-onderzoek van Sir Simon en Professor Chalder, deel 2

20/9/2020.

En daar is Professor Sir Simon Wessely weer met foute informatie, dit keer in een paper die hij schreef samen met zijn oude maatje van het King’s College in Londen, Professor Trudie Chalder. Ik heb vorige maand over deze paper geschreven, toen hij in voordruk verscheen nadat hij was geaccepteerd voor publicatie door het Journal of the Royal Society of Medicine.

Het vakblad heeft de paper intussen officieel gepubliceerd, en hij bevat nog steeds dezelfde onaanvaardbare onzin als de voordruk. Zoals ik al eerder opmerkte, geven Professor Chalder, Sir Simon en hun collega’s openlijk toe dat het studieontwerp geen oorzakelijke gevolgtrekking toelaat, maar toch betogen ze tegelijkertijd dat de interventie “leidde tot” bevorderlijke resultaten. Blijkbaar hebben Sir Simon en professor Chalder nood aan een basisles wetenschappelijke redenering. Iemand had hen moeten vertellen dat dergelijke conclusies niet kunnen worden getrokken uit de gegevens die hier worden verzameld en gepresenteerd.

Het is verontrustend dat ervaren onderzoekers zo’n elementaire fout maken, en dat geen enkele reviewer of redacteur de ongerechtvaardigde uitspraken in deze paper opmerkte of er graten in zag. Dit soort fouten zegt vaak iets over de overtuigingen van de onderzoekers, en dat voor hen het bewijs van weinig belang is. Vermoedelijk worden die overtuigingen gedeeld door hun handlangers -euh, ik bedoel collega’s- en eender wie de paper gelezen heeft.

Bovendien kreeg het onderzoek te maken met een aanzienlijk percentage uitvallers, wat niet in het abstract wordt vermeld. Meer dan 30 % van de deelnemers vulde geen vragenlijsten in aan het einde van de studie en bij opvolging, maar dat cijfer is niks in vergelijking met het gebrek aan antwoorden op specifieke meetinstrumenten. In sommige gevallen verstrekte meer dan de helft van de respondenten op een bepaald moment geen gegevens voor een vragenlijst. De gepresenteerde gemiddelde scores zijn enkel berekend op basis van de scores van degenen die hebben gereageerd. Zoals ik dus in mijn vorige post schreef, is het “toch niet normaal dat bescheiden verbeterde gemiddelde scores uit een halfvolle steekproef voorgesteld worden als indicator voor het succes van de behandeling, als er weinig of niets bekend is over degenen die zijn uitgevallen?”.

In plaats van wéér over dit artikel te schrijven, post ik gewoon opnieuw wat ik er op 12 augustus over heb gepost.

********** [1]

(*Met dank aan het goed geïnformeerde forum Science For ME en zijn leden, die mijn aandacht vestigden op deze studie vol problemen!)

In 2011 verklaarde professor Trudie Chalder op een persconferentie voor de spraakmakende PACE-studie dat twee keer zoveel patiënten met het chronisch vermoeidheidssyndroom die cognitieve gedragstherapie en oefentherapie kregen, “weer normaal” werden in vergelijking met de patiënten in de twee vergelijkingsarmen. Hoewel haar uitspraak een compleet foute voorstelling gaf van de resultaten die net in The Lancet waren verschenen, kreeg de opmerking van professor Chalder internationale media-aandacht, wat haar en haar mede-onderzoekers de kans gaf om de studie voor te stellen als een succes.

Professor Sir Simon Wessely, al jarenlang haar collega aan King’s College in Londen, beweerde al even twijfelachtige dingen. Zo noemde hij de PACE-studie bijvoorbeeld “een pareltje”, ook al was ze in strijd met de wetenschappelijke basisprincipes. Maar terwijl Sir Simon de esthetische kwaliteiten van PACE bewierookt, zijn de bevindingen van het onderzoek door een groot deel van de internationale wetenschappelijke gemeenschap verworpen.

Het mag best nog eens herhaald worden dat de Amerikaanse Centers for Disease Control and Prevention verwijzingen naar PACE hebben verwijderd en het advies voor CGT en GET hebben laten vallen. Meer dan 100 experts van Columbia, Stanford, University College London, Queen Mary University of London, Berkeley en andere vooraanstaande instellingen hebben een open brief van Virology Blog aan The Lancet ondertekend waarin ze de “onaanvaardbare methodologische fouten” van het onderzoek aan de kaak stellen en een onafhankelijk onderzoek eisen.

Gezien deze geschiedenis zal het niemand verbazen dat wanneer deze twee gelijkgestemde onderzoekers hun krachten bundelen, er een weinig overtuigende mengelmoes uitkomt, met als titel: “Cognitieve Gedragstherapie voor chronische vermoeidheid en CVS: restultaten van een gespecialiseerde kliniek in het Verenigd Koninkrijk“. Deze studie is aanvaard voor publicatie in het Journal of the Royal Society of Medicine. Hoewel ze nog niet officieel is gepubliceerd, heeft King’s College London een exemplaar van het geaccepteerde ontwerp gepost. (Sir Simon is de vertrekkende voorzitter van de vereniging.)

De studie beweert de effectiviteit van CGT aan te tonen als een echte behandeling voor wat Sir Simon, Professor Chalder en hun drie co-auteurs nog steeds het liefst CVS noemen. Zoals bij een groot deel van het onderzoekswerk van de boegbeelden van de ideologische CGT/GET-brigade, moet je de paper maar even in detail bekijken om te ontdekken dat de onderzoekers hun teleurstellende resultaten hebben opgedoft met een paar mooie lintjes en en een grote strik.

In feite leest de paper als een poging om invloed uit te oefenen over de lopende beraadslagingen over nieuwe richtlijnen voor ME/cvs van het Britse National Institute for Health and Care Excellence. De huidige richtlijnen, gepubliceerd in 2007, bevelen CGT en GET aan voor wat toen CVS/ME werd genoemd. De herziening had dit jaar moeten plaatsvinden, maar de pandemie heeft het proces naar 2021 verschoven. Het besluit van NICE om de richtlijnen te herzien, was de afgelopen jaren een van de tekenen dat de hegemonie van het CGT/GET-paradigma voor de behandeling van ME/cvs begon af te brokkelen onder het gewicht van zijn eigen tekortkomingen en tegenstrijdigheden.

Nadat de pandemie was uitgebroken, verklaarde NICE dat GET niet mag worden beschouwd als een behandeling voor post-Covid-vermoeidheid op basis van de richtlijn uit 2007. Ondertussen adviseerde Professor Chalder post-Covid-patiënten in een video-interview om niet te veel te rusten en zo snel mogelijk na de acute fase van de ziekte hun activiteiten weer aan te vatten. Op vlak van ME/cvs is er stevig bewijs van schade als gevolg van GET, en ook in verband met Covid is er bezorgdheid dat dit advies over opbouwende oefeningen in de praktijk fout toegepast zou kunnen worden, dus het wordt steeds waarschijnlijker dat het NICE-panel de aanbevelingen voor GET volledig zal laten vallen.

CGT aanpakken wordt waarschijnlijk lastiger voor het NICE-panel, om verschillende redenen. CGT is al tientallen jaren een gevestigde therapeutische interventie. Het wordt courant aangeboden aan mensen met ernstige ziekten zoals kanker en multiple sclerose die daar bovenop depressief zijn of bijkomende mentale steun nodig hebben, dus sommige mensen kunnen moeilijk begrijpen waarom ME/cvs-patiënten bezwaar zouden hebben tegen het advies.

De reden hiervoor is dat de PACE-achtige versie van CGT zeer specifiek is voor ME/cvs en werd gepromoot als een curatieve behandeling voor de ziekte zelf, niet als aanvullende ondersteuning bovenop de medische zorg die een patiënt krijgt voor een onderliggend probleem. De interventie is gebaseerd op de onbewezen theorie dat “contraproductieve ideeën” over de ziekte de drijvende factor zijn achter het gedrag dat de vreselijke symptomen in stand houdt. En het is specifiek ontworpen om patiënten te helpen bij het overwinnen van hun zogenaamd irrationele angst om geïnvalideerd te raken door een lichamelijk ziekte. Een artikel als dit – met de indrukwekkende goedkeuringsstempel van de Royal Society of Medicine en haar voorzitter, Sir Simon zelf – zou gezien kunnen worden als een argument voor het behoud van CGT als behandeling voor ME/cvs, zelfs als NICE uiteindelijk besluit om GET te laten vallen.

**********

Schijn bedriegt

De nieuwe studie onderzoekt de resultaten van 995 patiënten die via de gespecialiseerde CVS-diensten tussen 2002 en 2016 een reeks CGT-sessies hebben gekregen. In het begin van deze periode was het CGT/GET-paradigma al de meest gangbare behandelingsaanpak. In 2003 gaf de overheid haar goedkeuring voor de financiering van de PACE-studie, die door de onderzoekers zelf werd bestempeld als de “doorsslaggevende” studie over deze behandelingen.

De onderzoekers schrijven als motivering voor de interventie: “Behandeling met CGT is gebaseerd op een model dat ervan uitgaat dat bepaalde triggers, zoals een virus en/of stress, vermoeidheidsverschijnselen veroorzaken. Vervolgens worden de symptomen onopzettelijk in stand gehouden door contraproductieve cognitieve en gedragsmatige reacties. De behandeling omvat onder andere het aanpakken van contraproductieve overtuigingen die positieve veranderingen in de weg kunnen staan.”

Deze theorie is in wezen dezelfde als die van een paper uit 1989 van een team waarin ook Sir Simon en professor Chalder zaten. In meer dan 30 jaar tijd is het idee dat er pathofysiologische processen betrokken kunnen zijn bij het bestendigen van de symptomen en niet louter “contraproductieve cognitieve en gedragsmatige reacties”, niet doorgedrongen tot deze statische formulering.

Dat zou niet erg zijn, als de resultaten van het onderzoek de hype zouden rechtvaardigen. Maar dat doen ze niet, wat de leden van de ideologische brigade ook beweren. In de nieuwe paper bevestigen Sir Simon, Professor Chalder en hun collega’s eenvoudigweg hun reeds lang bestaande standpunt, halen ze verschillende gebrekkige papers aan om hun zaak te onderbouwen en zeggen ze daar niet bij dat hun standpunt de afgelopen jaren onder goed gefundeerde en stevige kritiek zijn komen te staan. Zo noemen ze bijvoorbeeld de gerapporteerde PACE-resultaten gunstig, maar reppen ze met geen woord over de gepeerreviewde papers die de gebreken van de studie aantonen.

Het zou best kunnen dat de onderzoekers het niet leuk vinden dat hun ideeën over de “contraproductieve overtuigingen” van patiënten veel aan geloofwaardigheid hebben ingeboet en dat er een heel nummer van een academisch tijdschrift – het Journal of Health Psychology – gewijd werd aan de controverse omtrent het PACE-schandaal. Maar zowel in het klinische landschap van vandaag, als in de medische literatuur, krijgt het CGT/GET-paradigma stevige kritiek. Net als President Trump lijken Sir Simon en Professor Chalder slecht nieuws liefst te negeren en komen ze met vrolijke praatjes, ook al is hun geklets zo doorzichtig als wat.

**********

Wie waren de deelnemers?

Ten eerste lijken de onderzoekers zelf niet precies te weten of ze onderzoek deden naar patiënten met chronische vermoeidheid of naar patiënten met CVS. De titel suggereert dat het over allebei gaat. Maar de paper zelf verwijst de hele tijd naar CVS en naar deelnemers die voldoen aan de CVS-criteria. Dat de onderzoekers deze twee constructies samenvoegen is min of meer logisch, omdat zij er kennelijk van overtuigd zijn dat vermoeidheid bestaat op een continuüm, met CVS “aan het ernstigere einde van het spectrum”. Veel deskundigen zien CVS niet als een extreem geval van vermoeidheid, maar eerder als een klinische entiteit op zich, hoewel het moeilijk te definiëren valt omdat er geen biomerker is.

In de retrospectieve studie voldeden alle 995 deelnemers aan de criteria die in de NICE-richtlijnen van 2007 stond voor wat daar CVS/ME werd genoemd. Toch voldeed slechts 76% aan de Oxford-gevalsdefinitie, die zes maanden vermoeidheid vereist en geen andere symptomen, en 52% voldeed aan de CDC-criteria, die zes maanden vermoeidheid vereisen plus vier van de acht andere symptomen. Hm. Dat is vreemd. In de NICE-richtlijnen van 2007 stond dat een diagnose van CVS/ME zou kunnen worden overwogen als een patiënt vier maanden lang aan vermoeidheid lijdt in plaats van de zes maanden die vereist zijn volgens de Oxford- en CDC-criteria.

Dus had 24% van de steekproef pas sinds vier tot zes maanden last van vermoeidheid? Dat lijkt moeilijk te geloven, aangezien de deelnemers gemiddeld 6.64 jaar ziek waren. Misschien kloppen de getallen wel via een andere berekening die ik nog niet heb ontcijferd. Hebben peerreviewers die door het Journal of the Royal Society of Medicine werden aangesteld, opmerkingen gegeven of vragen gesteld over deze ogenschijnlijke verschillen? Hebben ze de paper daadwerkelijk onder de loep genomen, in tegenstelling tot een BMJ-reviewer die onlangs in zijn recensie toegaf dat hij niet “verder had gelezen dan het abstract” van de studie in kwestie?

Het is ook niet duidelijk of sommige of vele van deze deelnemers postexertionele malaise hadden, wat als een kernsymptoom van de ziekte wordt beschouwd. Noch de Oxford- noch de CDC-definitie vereisen een versie van dit symptoom – recentere en betere casusdefinities vereisen dit wel. NICE is niet duidelijk over de kwestie, en vermeldt het enerzijds als onderdeel van de vermoeidheid, maar ook als een van meerdere optionele symptomen. Zonder meer details over de proefpersonen in deze paper is het moeilijk te bepalen hoeveel mensen met CVS er in de steekproef zaten, in tegenstelling tot bijvoorbeeld idiopathische chronische vermoeidheid, die wel zou kunnen reageren op een of andere vorm van CGT.

Zoals beschreven in de paper omvatte de CGT-reeks een twintigtal sessies, tweemaal per maand. Patiënten werd gevraagd om verschillende vragenlijsten in te vullen bij het begin van de behandeling, bij de vierde en zevende sessie, bij de laatste sessie en drie maanden na de laatste sessie. De metingen gebruikten dezelfde vragenlijsten voor fysieke functie en vermoeidheid als in de PACE-studie – de SF-36 en de Vermoeidheidsvragenlijst van Chalder. Er werden ook meer algemene meetinstrumenten gebruikt, zoals die over werk en sociale aanpassing, algemene gezondheid en depressie en angst.

Het is belangrijk op te merken dat al deze metingen subjectief zijn. De studie bevat geen objectieve indicatoren – hoe ver mensen kunnen lopen, of ze weer aan het werk gaan, of ze al dan niet afhangen van sociale uitkeringen, enzovoort. En iedereen wist dat ze een interventie kregen die bedoeld was om hen te helpen. In feite werd de deelnemers bij de CGT-aanpak, net als in PACE, verteld dat al bewezen is dat de interventie werkt. Het hoeft dus niet te verbazen dat sommige mensen die zo’n interventie krijgen, kortdurende voordelen melden die ruimschoots voldoen aan wat te verwachten valt van een placeboreactie. Zonder objectieve metingen zitten dergelijke antwoorden op vragenlijsten vol mogelijke bias en zijn ze per definitie onbetrouwbaar.

Slechte resultaten zo flatterend mogelijk voorstellen

Zelfs als ze van hun mooiste kant worden voorgesteld, ondersteunen de belangrijkste resultaten niet het argument dat de behandelingen over het geheel genomen effectief zijn. Voor de fysieke functie steeg de gemiddelde score van 47.6 bij aanvang naar 57.5 bij de laatste sessie en 58.5 bij de opvolging op drie maanden. (De SF-36-schaal loopt van 0 tot 100, waarbij een hogere score staat voor een betere fysieke functie). In de PACE-studie werd een score van 65 of lager beschouwd als geïnvalideerd genoeg voor deelname, dus de deelnemers aan deze studie waren op de laatste sessie en bij opvolging gemiddeld genomen ernstig geïnvalideerd. Ook de gemiddelde CFQ-score bij de laatste sessie en bij de opvolging was matig verbeterd sinds het begin, maar vertegenwoordigde nog steeds een hoge mate van vermoeidheid.

En als we het nog meer in detail bekijken, ziet het er nog slechter uit. Het blijkt dat die uitgelichte resultaten geen rekening hielden met heel wat ontbrekende gegevens. Van de 995 deelnemers aan het onderzoek definiëren de onderzoekers 31% als “verloren-bij-opvolging”, dat wil zeggen dat deze deelnemers geen gegevens hebben verstrekt aan het einde van de behandeling of aan het einde van de opvolgingsevaluatie na drie maanden.

We hebben dus geen enkel idee wat er met bijna een derde van de deelnemers is gebeurd. Misschien werd het voor sommigen erger en werden ze aan bed gekluisterd of wie weet stapten ze zelfs uit het leven. Misschien vonden sommigen de psychotherapie saai. Misschien vonden anderen het tijdverspilling en hadden ze meer zin om wiet te roken of te gaan vissen. Het is geen goed teken dat bijna een derde van je patiënten, om welke reden dan ook, niet de moeite neemt om je te laten weten wat er met hen is gebeurd. Die hoge graad van verlies-bij-opvolging wordt niet vermeld in het abstract, en dat is een verontrustende weglating die misschien onopzettelijk is, of misschien een poging is om informatie weg te moffelen die de gerapporteerde bevindingen in een slecht daglicht stelt.

Interessant is dat de uitvallers in slechtere toestand leken te zijn bij aanvang, dan degenen die tot het einde deelnamen. Ze rapporteerden meer depressie, slechtere werk- en sociale aanpassing en een aanzienlijk slechtere lichamelijke functie – hun gemiddelde score was 7.38 punten lager op de SF-36-schaal. Misschien waren dat vooral de echte ME/cvs-ers en niet mensen met idiopathische vermoeidheid. Voor sommige van deze patiënten leidde de CGT-interventie – waar ze de boodschap kregen dat hun symptomen werden bestendigd door hun “contraproductieve overtuigingen” en irrationeel gedrag – misschien tot een verslechtering van hun gezondheid op zowel lichamelijk als psychologisch vlak.

Deze beperking werd gelukkig wel door de onderzoekers erkend. De slechtere gezondheidstoestand van de uitvallers, zo schrijven ze, “suggereert dat er enige bias in de gegevens kan zijn geslopen, in die zin dat degenen die de behandeling hebben voltooid misschien geen weerspiegeling zijn van alle patiënten die een CGT-behandeling krijgen voor CVS”. Ondanks deze waarschuwing zetten ze hun bevooroordeelde gegevens toch in om de indruk te wekken dat de interventie effectief is.

En zelfs het uitvalcijfer van 31% is geen echte weerspiegeling van de lage dataverzameling in het onderzoek. Van de 995 deelnemers hebben er slechts 581 de CFQ beantwoord aan het einde van de behandeling en slechts 503 bij opvolging, respectievelijk 58% en 51%. Bij de SF-36 reageerden slechts 441 deelnemers bij de laatste sessie en 404 bij de opvolging, respectievelijk 44% en 41%. (Om onverklaarbare redenen hebben slechts 768 van de 995 deelnemers bij aanvang informatie op de SF-36 verstrekt).

Dat betekent dat de uitval bij de laatste sessie voor de CFQ en de SF-36 respectievelijk 42% en maar liefst 56% bedroeg, en zelfs nog slechter was bij de opvolging. Wanneer minstens de helft van de deelnemers geen gegevens op een belangrijk maatstaf levert, dan moeten de onderzoekers voorzichtig zijn met het interpreteren van de bevindingen van degenen die erin geslaagd zijn om de interventie helemaal af te maken. Als deelnemers met lagere aanvangsscores afhaken, zoals bij de SF-36, zou dat alleen al een hoger gemiddelde moeten geven onder degenen die zijn gebleven. Het is toch niet normaal dat bescheiden verbeterde gemiddelde scores uit een halfvolle steekproef voorgesteld worden als indicator voor het succes van de behandeling, als er weinig of niets bekend is over degenen die zijn uitgevallen?

Beweringen over Causaliteit

In het discussiegedeelte schrijven de onderzoekers het volgende: “De CGT-interventie heeft geleid tot significante verbeteringen bij patiënten hun zelfgerapporteerde vermoeidheid, lichamelijk functioneren en sociale aanpassing.” Als ik mijn eigen moedertaal goed begrijp, dan interpreteer ik die zin als een uitspraak over het oorzakelijke verband, en dat is niet correct. De onderzoekers hebben geen bewijs geleverd dat de CGT-interventie “heeft geleid” tot iets. Ze hebben alleen bewijs geleverd dat hun CGT-interventie chronologisch werd gevolgd door gerapporteerde veranderingen in de gemiddelde resultaten van een steeds kleiner wordende groep deelnemers.

En in hun conclusie staat nog zo’n uitglijder van formaat: “Bij gebrek aan een controlegroep met een andere aandoening, kunnen we moeilijk oorzakelijke verbanden trekken, omdat we er niet zeker van kunnen zijn dat de geziene verbeteringen enkel te wijten zijn aan CGT en niet aan andere externe variabelen.” Deze uitspraak is tegenstrijdig. Stellen dat de verbeteringen misschien “niet enkel te wijten zijn aan CGT” is hetzelfde als stellen dat ze ten minste gedeeltelijk te wijten zijn aan CGT, maar dat ook andere factoren kunnen hebben bijgedragen. In één en dezelfde zin trekken de onderzoekers een causale conclusie, terwijl ze zeggen dat ze net dát niet kunnen doen.

Laat één ding duidelijk zijn: gezien het onderzoeksontwerp is er geen enkel bewijs dat de CGT-interventie een rol heeft gespeeld. Misschien deed het iets, misschien niet. Het is jammer, maar niet verrassend, dat Sir Simon, Professor Chalder en de door de Royal Society of Medicine geselecteerde peerreviewers geen aandacht schonken of belang hechtten aan deze impactvolle causaliteitsfouten – hiermee zetten ze een aloude traditie voort van slordige argumentatie en ondermaatse peerreview op dit wetenschapsdomein.

Oh, en nog een laatste punt: in het abstract benadrukken de onderzoekers dat 90% van de patiënten “tevreden was met hun behandeling”. Vermoedelijk hield dat indrukwekkende cijfer geen rekening met de antwoorden van de 31% die verloren waren bij opvolging. Houdt het wel rekening met de vele anderen die bij de laatste sessie en de opvolging deelnamen, maar geen belangrijke informatie verstrekten op andere vragenlijsten? Wie zal het zeggen? Voor zover ik kan zien, vermeldt het onderzoek niet hoeveel deelnemers deze vraag beantwoord hebben. Het verbaast me niks dat dit subjectieve, maar misleidend voorgestelde cijfer zijn weg vond naar de conclusies van het abstract.

Mijn collega’s van het departement epidemiologie aan Berkeley gebruiken intussen de PACE-studie in hun lessen als voorbeeld van hoe je beter geen onderzoek doet. Als hun studenten werk zouden inleveren dat zo gebrekkig is als dit nieuwe Wessely-Chalder-project, dan zouden ze onmiddellijk een onvoldoende halen.

© David Tuller voor Virology Blog. Vertaling Abby, redactie Zuiderzon, ME-gids.

Lees ook

• Trial by error: de verontrustende zaak van de PACE-studie over ME/CVS (1)
• Trial by error: de verontrustende zaak van de PACE-studie over ME/CVS (2)
• Trial by error: de verontrustende zaak van de PACE-studie over ME/CVS (3)
• Onderzoekers van de PACE-studie antwoorden David Tuller
• David Tuller reageert op de PACE-onderzoekers
• Petitie : Misleidende claims van PACE-studie moeten teruggetrokken worden
• Trial by error, vervolgd: heeft de PACE-studie echt een “strikt criterium” voor herstel toegepast?
• Trial by error, vervolg: Waarom is het “zusteronderzoek” van de PACE-studie “verdwenen” en vergeten?
• Overheid beveelt vrijgave van de gegevens van de PACE-studie
• Proffen schrijven open brief aan The Lancet en vragen herevaluatie van PACE-resultaten
• Open brief van Invest in ME over de PACE-studie aan de redacteur van The Lancet
• Trial by error, vervolgd: Het werk van het PACE-team voor verzekeringsmaatschappijen “houdt geen verband” met PACE. Echt waar?
• In het kielzog van het onderzoek van David Tuller, publiceren de PACE-onderzoekers een follow-upstudie
• ME Association: We betwisten het follow-uprapport van de PACE-studie
• Professor Jonathan Edwards: PACE-studie is “waardeloos”
• Oninterpreteerbaar: Fatale fouten in het PACE follow-uponderzoek van het chronisch vermoeidheidssyndroom
• Waarom de wetenschappelijke wereld het nodig heeft dat de PACE-gegevens worden vrijgegeven
• Reporter hekelt studie naar chronisch vermoeidheidssyndroom: ik stopte bij 14.000 woorden – genoeg was genoeg
• Een “moreel equivalent van oorlog” en de PACE-studie over chronisch vermoeidheidssyndroom
• Waarom ME-patiënten kritisch zijn over de PACE-studie
• Was onafhankelijke peerreview van de papers over de PACE-studie mogelijk?
• James Coyne over de “objectiviteit” van NHS Choices en het belachelijk maken van ME/CVS-patiënten
• Wat er voor nodig is voor Queen Mary om een verzoek om wetenschappelijke gegevens als “ergerlijk” te verklaren
• Update van mijn formeel verzoek voor het vrijgeven van de gegevens van de PACE-studie
• Formeel verzoek aan PLOS One om een Uitdrukking van Bezorgdheid uit te vaardigen voor de PACE-studie
• Waarom ik niet weet hoe PLOS zal reageren op de weigering van de auteurs om de data vrij te geven
• Antwoord van PLOS One op de bezorgdheid over de weigering van King’s College om de PACE-data te delen
• Proffen verzoeken om de gegevens van de PACE-studie
• King’s College London rekt tijd nog wat meer door weigering te herhalen om PACE-onderzoeksdata vrij te geven
• Herkennen wanneer het “beschermen van de privacy van patiënten” louter een excuus is voor het niet delen van de data
• Herzien van de economische analyse van de PACE-studie in PLoS One
• Een inkijk in de aanval op het delen van data
• Trial By Error, vervolgd: vragen voor Dr. White en zijn collega’s van de PACE-studie
• Niet-bekendgemaakte belangenconflicten in reviewprotocol van interventies voor medisch onverklaarde symptomen
• Trial by error, vervolgd: heeft de PACE-studie werkelijk bewezen dat graduele oefentherapie veilig is?
• Trial by error, vervolgd: meer nonsens van The Lancet Psychiatry
• We zijn tenminste niet ergerlijk
• Verdere inzichten in de oorlog tegen het delen van data
• Trial by error, vervolgd: een paar woorden over pesterijen
• Het heroverwegen van het beleid rond het onderzoek naar en de behandeling van ME/CVS
• Opnieuw een open brief aan de Lancet
• What About ME? Deel 1: ME-patiënten vragen patiëntenorganisaties kleur te bekennen t.a.v. PACE
• Ook België steunt in open brief de globale oproep om de PACE-data vrij te geven
• Lezing Dr. David Tuller en Prof. Frans Visser tijdens Nederlandse première Forgotten Plague
• Petitie met 12.000 handtekeningen aan The Lancet bezorgd om de PACE-studiedata vrij te geven
• Open brief Prof. Malcolm Hooper aan The Lancet
• Een half jaar gaat voorbij zonder de vrijgave van PACE-studiedata uit PLOS One
• PACE-Gate: de controverse over de grootste studie naar CGT en GET bij ME/cvs
• Proffen schrijven open brief aan PLoS One i.v.m. PACE-studie naar CGT/GET
• Correctie van PLoS verwijdert geanonimiseerde patiëntengegevens in studie naar CVS (& zet ze daarna terug)
• “Hun mond viel open van verbazing over de PACE-trial naar CGT en GET.”
• Rechtbank eist vrijgave van de gegevens van de PACE-studie naar CGT en GET voor ME/CVS
• Queen Mary University of London “bestudeert” de regelgeving om de PACE-data vrij te geven
• The Lancet struikelt opnieuw over de PACE-studie
• Trial by error, vervolgd: mijn vragen voor de hoofdredacteur van The Lancet, Richard Horton
• Vrijgave data PACE-team volgens originele protocol
• Verklaring QMUL: bekendmaking van de data van de PACE-studie onder de Wet op de Vrijheid van Informatie
• Persbericht. De vrijgave van de PACE-data is een fundamentele overwinning voor mensen met ME/cvs
• Stop studies naar graduele oefentherapie voor ME/CVS
• Prof. Van der Meer waarschuwt voor delen van data met “je vijanden”
• Geen “herstel” in de PACE-studie, blijkt uit nieuwe analyse
• Slechte wetenschap heeft miljoenen ME/cvs-patiënten misleid. Hier leest u hoe we terugvochten.
• Belangrijkste punten uit de analyse van de ruwe data voor “herstel” van de PACE-studie
• Bewijs voor aanbevolen behandelingen voor ME en CVS houdt geen stand
• Trial by error, vervolgd: de echte data van de PACE-studie
• Erger dan de ziekte
• De PACE-studie: waar “herstel” niet betekent dat je terug gezond bent
• Hoe de brief van Alem Matthees het mysterie van ME/cvs hielp oplossen
• Een open brief aan Psychological Medicine over “herstel” en de PACE-trial (Update)
• Opnieuw een open brief aan Psychological Medicine!
• De bal misslaan bij ME/cvs
• Trial by error, vervolgd: de nieuwe FITNET-studie voor kinderen
• Trial by error, vervolgd: een vervolgpost over FITNET-NHS
• Trial by error, vervolgd: de Nederlandse studies (opnieuw!), en een Esther Crawley-bonus
• Trial by error, vervolgd: mijn lasterlijk bloggen op Virology Blog
• Trial by error, vervolgd: een open brief aan het bestuur van het CFS/ME Research Collaborative (CMRC)
• Trial by error, vervolgd: CFS/ME Research Collaborative aan Virology Blog: “Rot op!”
• Trial by error, vervolgd: Het CMRC bevestigt volledige steun aan Lasterlijke Esther
• Trial by error, vervolgd: ME Research UK stapt uit het CFS/ME Research Collaborative
• Trial by error, vervolgd: mijn “scheur-het-aan-flarden”-toespraak bij Invest in ME
• David Tuller zamelt geld in voor Virology Blogs Trial by error: verslaggeving over PACE, ME/cvs en verwante onderwerpen
• Trial by error, vervolgd: mijn brief aan de University of Bristol
• Crowdfundingcampagne David Tuller in teken van ME: nog twee weken te gaan…
• David Tuller komt op voor ME: de laatste tien dagen van de campagne…
• Trial by error, vervolgd: is PACE een geval van wetenschappelijk wangedrag?
• Trial by error, vervolgd: de reis van Julie Rehmeyer “Through The Shadowlands”
• Trial by error, vervolgd: meer over graduele oefentherapie van Peter White en The Lancet
• Trial by error: De CDC schrappen cognitieve gedragstherapie (CGT) en graduele oefentherapie (GET) voor ME/cvs
• Trial by error: De NICE-richtlijnen, en meer over de CDC
• Trial by error: NICE weigert om namen van experts te onthullen
• Trial by error: NICE verwerpt mijn verzoek op basis van vrijheid van informatie
• De PACE-trial, of hoe een medisch schandaal tot stand kwam
• Waarop moet je letten in de Speciale Editie van het Journal of Health Psychology over de PACE-trial
• Deel 2: Waarop moet je letten in de Speciale Editie van het Journal of Health Psychology over de PACE-trial
• Trial by error: de wanhopige pogingen van het Science Media Center om PACE te verdedigen
• Trial by error: gepensioneerde PACE-onderzoeker Peter White en Swiss Re
• Trial by error: mijn e-mailuitwisseling met de directeur van NICE
• Trial by error: geen ethische review van de studie van Crawley over afwezigheid op school
• Trial by error: verzoek om meer details over de studie van Crawley over afwezigheid op school
• Trial by error: de rapporten van de “deskundigen ter zake” van NICE
• Trial by error: MEGA’s nieuwst mislukking
• Trial by error: NICE verwerpt huidige richtlijn, plant “volledige update”
• Trial by error: NIH geeft een subsidie van 2,1 miljoen dollar aan de Britse Biobank!
• Trial by error: nog een brief aan de directeur van NICE
• Trial by error: huidige NICE-richtlijn blijft, voorlopig toch
• Trial by error: de verrassende nieuwe gids voor beste praktijken van BMJ [voor ME/cvs]
• Trial by error: mijn korte ontmoeting met Professor Crawley
• Trial by error: Hé, Bristol! Waar is mijn ‘cease and desist’-brief*?
• Trial by error: de Crawley-kronieken (vervolg)
• Trial by error: mijn eenzijdige correspondentie met professor Crawley
• Trial by error: de niet-openbaar gemaakte uitkomstenverwisseling van de SMILE-studie
• SMILE-studie Lightning Process voor kinderen met CVS: Resultaten te mooi om waar te zijn?
• Trial by error: mijn vragen voor het Science Media Center
• Trial by error: de klacht van Bristol aan Berkeley
• David Tuller en de (s)PACEcake-eters
• Trial by error: de studie naar afwezigheid op school, tweede ronde
• Trial by error: COPE aan BMJ Open: meer details alstublieft!
• Trial by error: mijn halfjaaroverzicht
• Trial by error: de valse beweringen van professor Crawley op BuzzFeed
• Trial by error: een brief aan Archives of Disease in Childhood
• Trial by error: brief van CPET-experts aan het British Journal of Sports Medicine
• Trial by error: QMUL en FOI, Nature en Cochrane, het Pineapple Fund
• Trial by error: een brief aan BMJ Open
• Trial by error: onze gedachtenwisseling met BMJ Open
• Trial by error: mijn briefwisseling met het vakblad Archives of Diseases in Childhood
• Trial by error: nieuws over mijn plannen
• Trial by error: het nieuws van het CFS/ME Research Collaborative
• Trial by error: de Nederlandse review; mijn trip; Bristols stilzwijgen
• Trial by error: de stand van zaken in Australië en de nieuwe functie van professor Crawley
• Trial by error: ik meld me even vanuit Melbourne en Canberra…
• Trial by error: de volgende ronde met BMJ Open 26/3
• Trial by error: vragenronde met Schots Parlementslid Carol Monaghan 28/3
• Trial by error op Virology Blog: verslaggeving over ME/CVS. Crowdfundingscampagne voor David Tuller! 29/3
• Trial by error: mijn door Berkeley ondersteunde crowdfundingscampagne 2/4
• Trial by error: onze nieuwste tango met BMJ Open… 2/4
• Trial by error: een fantastisch stuk over ME/CVS op de Australische TV 4/4
• Trial by error: een post over Andrew Lloyd 4/4
• Trial by error: mijn Australische tour, vervolg 11/4
• Trial by error: twee podcastinterviews en “belangenconflicten” 16/4
• Trial by error, gastpost: crowdfunding David Tuller is geen belangenconflict 16/4
• Trial by error: Professor Michael Sharpes flater op de Australische Radio 18/4/18
• Trial by error: de steun die Andrew Lloyd in het verleden gaf aan PACE 24/4/18
• Trial by error: de winkeltasstudie en de vernieuwde website van de staat New York 24/4/18
• Trial by error: tot ziens Australië; en twee updates 25/4/18
• Trial by error: Vraag en antwoord met Leonard Jason met betrekking tot gevalsdefinities 2/5/18
• Trial by error: mijn bezoeken aan Alem Matthees 7/5/18
• Trial by error: Australiës online bijscholingsprogramma over GET/CGT 14/5/18
• Trial by error: meer over de CDC; Reader’s Digest; Newsbeat op BBC 23/5/18
• Trial by error: NICE neemt het Lightning Process in beschouwing 28/5/18
• Trial by error: mijn woordenwisseling met de hoofdonderzoekers van PACE, in NY Times in 2011 29/5/18
• Trial by error: BMJ “onderzoekt” nog steeds de paper over het Lightning Process 4/6/18
• Trial by error: mijn brief aan Parlementslid Monaghan over BMJ-studies 5/6/18
• Trial by error: een brief aan gezondheidsambtenaren over de lakse redactionele maatstaven van BMJ 6/6/18
• Trial By Error: mijn brief over de BMJ-studie aan het Science Media Centre 6/6/18
• Trial By Error: nog enkele brieven over BMJ’s gebrekkige pediatrische studies 11/6/18
• Trial By Error: een leerplan voor behandeling van CVS met CGT 13/6/18
• Trial by error: een brief aan NICE over het IAPT-programma 18/6/18
• Trial by error: Sir Simon trapt bal in eigen doel 18/6/18
• Trial by error: een open brief aan The Lancet, twee jaar later 19/6/18
• Trial by error: Professor Sharpes driftige opmerkingen – in wiens naam spreekt hij eigenlijk? 25/6/18
• Trial by error: mijn gesprek met professor Bishop 25/6/18
• Trial by error: Professor Sharpes briefing aan Monaghan vóór de hoorzitting 2/7/18
• Trial by error: mijn brief aan Fiona Godlee 2/7/18
• Trial by error: zijn alle experts in klinische studies fan van PACE? 9/7/18
• Trial by error: nog maar eens een oproep aan The Lancet, met meer handtekeningen 10/7/18
• Trial by error: wachten op Godlee 11/7/18
• Trial by error: mijn brief aan het Wetenschappelijk en Technisch Comité van het Parlement 11/7/18
• Trial by error: de inhoudsloze “noot van de redactie” bij de studie over het Lightning Process 16/7/18
• Trial by error: de update van CDC voor zorgverstrekkers 30/7/18
• Trial by error: Mayo blijft pleiten voor GET 6/8/18
• Trial by error: open brief aan The Lancet, versie 3.0 13/8/18
• Trial by error: de BPS-brigade trapt bal wéér in eigen doel 15/8/18
• Trial by error: meer Mayo alsjeblieft 20/8/18
• Trial by error: rekruteringsadvertentie voor FITNET-NHS maakt reclame voor “herstel” 20/8/18
• Trial by error: mijn brief aan Red Whale/GP Update 22/8/18
• Trial by error: nog een brief aan BMJ’s Dr Godlee 27/8/18
• Trial by error: Professor Edward brief aan Fiona Watt van MRC 28/8/18
• Trial by error: de Cochranecontroverse 3/9/18
• Trial by error: hoe staat het eigenlijk met de MAGENTA-studie? 17/9/18
• Trial by error: Bruce Levin over “hoe je een gerandomiseerde klinische studie NIET uitvoert” 18/9/18
• Trial by error: de open brief aan Netflix over Afflicted 24/9/18
• Over lichamelijke symptomen die afgewimpeld worden als “tussen de oren” 27/9/18
• Trial by error: de conferentie van de CFS/ME Research Collaborative 1/10/18
• Trial by error: mijn meest recente brief aan Archives of Disease in Childhood 8/10/18
• Trial by error: mijn eerste post over het IAPT-programma 10/10/18
• Trial by error: Per Fink in New York 16/10/18
• Trial by error: de zielige reactie van de Psychosomatische Conferentie 17/10/18
• ME/CVS is geen psychosomatische ziekte 18/10/18
• Mijn brief aan organisator van 4 ^e Psychosomatiekconferentie aan Columbia 19/10/18
• Trial by error: Cochrane trekt gebrekkige review over lichaamsbeweging in 19/10/18
• Een steunbetuiging aan Cochrane 23/10/18
• Trial by error: waar blijft die verontschuldiging, BMJ Open? 24/10/18
• Trial by error: drie jaar verder… 28/10/18
• Trial by error: wéér een brief over de studie over het Lightning Process 7/11/18
• Trial by error: een Australische uitwisseling met professor Sharpe 8/11/18
• Trial by error: hoe ontwijk je ethische review? 12/11/18
• Trial by error: enkele bedenkingen over NICE 19/11/18
• Trial by error: goed nieuws over Cochrane 3/12/18
• Trial by error: BMJ zag Bristols ethische vrijstellingen door de vingers 4/12/18
• Trial by error: een nieuwe zet van Cochrane 10/12/18
• Trial by error: het Noorse perspectief 12/12/18
• Trial by error: de nieuwe studie over interferon voor “CVS” 19/12/18
• Trial by error: Australisch ontwerprapport nodigt uit tot commentaar 24/12/18
• Trial by error: “Geen woorden, maar daden!”, zeggen patiënten tegen NIH 26/12/18
• Trial by error: mijn brief aan de seniorauteur van de studie over het Lightning Process 7/1/19
• Trial by error: verdere bedenkingen over de interferonstudie 7/1/19
• Trial by error: weer een Parlementair Debat voor Carol Monaghan 21/1/19
• Trial by error: mijn zesmaandelijks overzicht 22/1/19
• Trial by error: het werkgerelateerd advies van Action for ME 23/1/19
• Trial by error: Steve Brines verontrustende uitspraak in het parlementaire ME-debat 28/1/19
• Trial by error: mijn brief aan Professor Chew-Graham over METRIC 28/1/19
• Trial by error: Bristol onderzoekt Crawleypapers 31/1/19
• Trial by error: enkele bedenkingen over een aanstaand artikel 31/1/19
• Trial by error: de vragen van de verslaggever voor professor Racaniello 31/1/19
• Trial by error: wat meer over Bristols onderzoek 1/2/19
• Trial by error: een terugblik op de studie over de afwezigheid op school 3/2/19
• Trial by error: en nog een “repliek vooraf”… 5/2/19
• Trial by error: HRA-rapport praat PACE niet goed 6/2/19
• Trial by error: BMJ past PACE-artikel van vorige week aan 12/2/19
• Trial by error: mijn vragen aan de PACE-professoren 13/2/19
• Trial by error: Brieven aan Fiona Godlee en Nigel Hawkes 18/2/19
• Trial by error: Professor Sharpe vraagt om intrekking van artikels 18/2/19
• Trial by error: de kostprijs van SOLK 25/2/19
• Trial by error: wie heeft de documenten over de schoolstudie? 4/3/19
• Trial by error: stomme studies 6/3/19
• Trial by error: grote Amerikaanse zorgverzekeraar wijzigt koers! 11/3/19
• Trial by error: mijn brief aan professor Hotopf over Bristols schoolafwezigheidsstudie 18/3/19
• Trial by error: update van Cochrane en laatste brief van Caroline Struthers 20/2/19
• Trial by error: Cochranes rapport over Courtneys klacht 12/3/19
• Trial by error: mijn verslaggeving over ME/cvs en aanverwante controverses 27/3/19
• Trial by error: mijn brief aan Kate Kelland 18/3/19
• Trial by error: de zielige reactie van CDC aan Reuters 25/3/19
• Trial by error: meer over Kaiser Permanente 1/4/19
• Trial by error: april is crowfundingmaand aan Berkeley 1/4/19
• Trial by error: Amerikaanse Top voor ME/cvs-artsen 2/4/19
• Trial by error: crowdfunding, week 1 8/4/19
• Trial by error: mijn meest recente brief aan Bristol 9/4/19
• Trial by error: crowdfunding, week 2 en meer over Sharpe en Chalder 15/4/19µ
• Trial by error: update over Reuters 18/4/19
• Trial by error: ik kom even terug op het verhaal in Reuters 21/4/19
• Trial by error: crowdfunding, week 3: je donatie wordt verdubbeld 22/4/19
• Trial by error: Jennie Spotila over toespraak directeur NIH 23/4/19
• Trial by error: weer een brief aan de juridische dienst van Bristol 29/4/19
• Trial by error: mijn opvolgingsbrief aan Reuters 30/4/19
• Trial by error: mijn brief over SOLK aan British Journal of General Practice 6/5/19
• Trial by error: mijn gesprek met British Journal of Medical Practice 7/5/19
• Trial by error: ik schreef nog maar eens aan Bristol 13/5/19
• Trial by error: crowdfunding is ten einde! 14/5/19
• Trial by error: pleidooi aan Fiona Godlee over een bekend thema 16/5/19
• Trial by error: mijn opvolgbrief aan het British Journal of Medical Practice 20/5/19
• Trial by error: Lightning Process “doeltreffend”? Dat meen je toch niet? 20/5/19
• Trial By Error: mijn meest recente brief over de studie over het Lightning Process: update 22/5/19
• Trial by error: British Journal of Medical Practice stemt in met correctie over SOLK 29/5/19
• Trial by error: Professor Edwards schrijft naar Dr Godlee van BMJ over de LP-studie 3/6/19
• Trial By Error: tijd om de LP-studie in te trekken; Brief aan Archives of Disease in Childhood 3/6/19
• Trial By Error: een FOI-aanvraag aan Bristol over LP-studie 3/6/19
• Trial By Error: terugkijk op mijn vragen aan Science Media Centre over Bristols LP-studie 3/6/19
• Trial By Error: een tweede brief aan seniorauteur LP-studie 5/6/19
• Trial By Error: opvolging van mijn opvolgingsbrief aan Dr. Segal over citatie LP-studie 5/6/19
• Trial by error: hé BJGB, waar blijft die correctie over de kostprijs van SOLK? 10/6/19
• Trial by error: BJGP-correctie op komst; BMJ blijft ons hardnekkig negeren 11/6/19
• Trial by Error: een brief aan Bristol over mijn recente FOI-verzoek; plus update 12/6/19
• Trial By Error: weer een review die de LP-studie vernoemt, dus ik klim weer in mijn pen 24/6/19
• Trial By Error: een update over de pediatrische SOLK-review 26/6/19
• Trial By Error: FOI-antwoord uit Bristol over LP-studie; correctie in BJGP over SOLK /1/7/19
• Trial By Error: mijn brief aan Professor Chew-Graham over de kostprijs van SOLK 1/7/19
• Trial By Error: bedenkingen over SOLK en Bermingham; Brief aan Professor Payne 8/7/19
• Trial By Error: Mary Dimmock over de nieuwe bewijsreview van de CDC 10/7/19
• Trial By Error: ons contact met vakblad BMJ over “correctie” LP-studie 15/7/19
• Trial By Error: Britse klinieken gaan te laks om met schade door behandeling, zegt studie 16/7/19
• Trial By Error: nieuwe GET-onzin uit Australië 29/7/19
• Trial By Error: een slecht geïnformeerd artikel in The Guardian 13/8/19
• Trial By Error: mijn interview met de Australische Dr. Don Lewis 19/8/19
• Trial By Error: Joan McParlands getuigenis over het Lightning Process 21/8/19
• Trial By Error: BMJ’s gedrag is moreel failliet – open brief aan Dr. Godlee 28/8/19
• Trial By Error: oproep tot intrekking van de LP-studie 3/9/19
• Trial By Error: hoofdauteur nieuwe bias-richtlijn Cochrane was coauteur LP-studie 31/8/19
• Trial By Error: meer over Cochranes nieuwe tool i.v.m. risico op bias 4/9/19
• Trial By Error: nog meer experts roepen Godlee op tot intrekking LP-studie 9/9/19
• Trial By Error: Dr. Godlee krijgt weer keiharde brieven van experts 11/9/19
• Trial By Error: nieuwe lading brieven aan Dr. Godlee over BMJ’s flaters i.v.m. LP-studie 16/9/19
• Trial By Error: mijn brief aan professor Chalder over de PRINCE-studie 16/9/19
• Trial By Error: mijn brief aan BMJ Open i.v.m. foute bewering over SOLK 18/9/19
• Trial By Error: hoe zit het met de Cochranereview over bewegingstherapie? 24/9/19
• Trial By Error: waar blijft Bristols rapportage over Professor Crawleys ethische misstappen? 2/10/19
• Trial By Error: meer over de herziene Cochranereview over bewegingstherapie 9/10/19
• Trial By Error: Bristols rapport op komst; slides van mijn lezing in Oxford 21/10/19
• Trial By Error: brief van HRA over doorlichting Bristolstudies 28/10/19
• Trial By Error:“Bristol, hoog tijd om uw klacht tegen Berkeley in te trekken” 29/10/19
• Trial By Error: hoe ontwijk je ethische review? (herneming) 30/10/19
• Trial By Error: Brief van HRA aan Rector van Berkeley 2/11/19
• Trial By Error: opvolgingsbrief aan Bristol 15/11/19
• Trial By Error: BMJ’s gedrag is moreel failliet – tweede open brief aan Dr. Godlee 22/11/19
• Trial By Error: nog meer experts roepen Godlee op tot intrekking LP-studie 2/12/19
• Trial By Error: Fiona Godlee blijft studie Lightning Process steunen 6/12/19
• Trial By Error: Mayo’s flutwebsite 10/12/19
• Trial By Error: mijn opiniestuk over BMJ en dr. Godlee 16/12/19
• Trial By Error: PEM is vreselijk en Fukuda is dat ook, zegt nieuwe studie 24/12/19
• Trial By Error: wankel bewijs voor tekenen van Functionele Neurologische Stoornissen 30/12/19
• Trial By Error: mijn gedachtewisseling uit 2011 met White et al over gevalsdefinitie 31/12/20
• Trial By Error: nog wat bedenkingen over Functionele Neurologische Stoornis 7/1/20
• Trial By Error: de open brief van de Deense ME-Vereniging 8/1/20
• Trial By Error: 2018 – PACE-heranalyse en expertbeoordeling van Science Media Centre 13/1/2020
• Trial By Error: CGT geeft geen voordeel voor patiënten met vergevorderde kanker, zegt studie 15/1/20
• Trial By Error: CGT en prikkelbaredarmsyndroom 24/1/20
• Trial By Error: een commerciële deal voor het digitale CGT-programma voor PDS van King’s College London 27/1/20
• Trial By Error: aanvraag bij King’s College London i.h.k.v. Vrijheid van Informatie; brief aan Mahana Therapeutics 27/1/20
• Trial By Error: meer over de deal met Mahana Therapeutics 28/1/20

• Trial By Error: mijn brief aan Professor Moss-Morris 3/2/20
• Trial By Error: mijn brief aan een van de adviseurs gastro-enterologie van Mahana 5/2/20
• Trial By Error: mijn opvolgingsbrief aan professor Rona Moss-Morris 10/2/20
• Trial By Error: nog een brief aan twee Mahana-adviseurs gastro-enterologie 11/2/20
• Trial By Error: mijn brief aan Mahana’s CEO en medestichter 11/2/20
• Trial By Error: mijn opvolgbrief aan CEO van Mahana Therapeutics 17/2/20
• Trial by error: een Australisch radio-interview met dr. Mark Guthridge uit Melbourne 19/2/20
• Trial By Error: nog een brief over Mahana; BerkeleyWellness over PDS-studie 24/2/20
• Trial By Error: nieuwe biopsychosociale studie over vermoeidheid bij HIV-patiënten 2/3/20
• Trial By Error: wat nu? 18/3/20
• Trial By Error: King’s College London wijst mijn FOI-aanvraag af (deze post gaat niet over COVID) 7/4/20
• Trial by error: een bericht over Lupus en SOLK, niet over COVID 8/4/20
• Trial By Error: mijn verslaggeving over ME, cvs, “somatisch onverklaarde lichamelijke klachten” e.a. 9/4/20
• Trial By Error: terug naar Mahana en prikkelbaredarmsyndroom… 15/4/20
• Trial By Error: Oxford-NHS adviseert GET/CGT voor post-COVID-“CVS”-patiënten 16/4/20
• Trial By Error: Opvolging van mijn opvolgingsbrief aan Mahana 18/4/20
• Trial By Error: mijn FOI-brief over Oxfords pamflet over vermoeidheid na COVID-19 18/4/20
• Trial By Error: opvolging aanvraag Vrijheid van Informatie bij Oxford Health 20/4/20
• Een update over mijn lopende crowdfunding 20/4/20
• Trial By Error: Meer over het Mahanagedoe… 25/4/20
• Trial By Error: nog een bericht aan Mahana’s gastro-enterologische adviseurs 28/4/20
• Trial By Error: Noors studievoorstel over Lightning Process 2/5/20
• Trial By Error: reactie van Oxford Health op mijn aanvraag i.h.k.v. Vrijheid van Informatie 2/5/20
• Trial By Error: Mijn brief aan corresponderend auteur PDS-studie 5/5/20
• Trial By Error: Merck Manual adviseert nog steeds GET/CGT 6/5/20
• Trial By Error: meer over die Noorse studie over CGT/Muziektherapie 16/5/20
• Trial By Error: meer over die rare Noorse CGT/muziektherapie-studie 18/5/20
• Trial By Error: Noorwegen krijgt dubbele dosis wazige wetenschap 20/5/20
• Trial By Error: mijn brief aan senior auteur van Noorse CGT/Muziektherapiestudie 22/5/20
• Trial By Error: mijn brief aan peerreviewer CGT/Muziektherapiepaper van BMJ 28/5/20
• Trial by Error: commentaar van Tack de Krak op BMJ’s “haalbaarheidsstudie” over CGT/Muziektherapie 28/5/20
• Trial By Error: twee brieven aan Dagbladet over hun ME-verslaggeving 30/5/20
• Trial By Error: brief aan BMJ Paediatrics Open over die CGT/Muziektherapiestudie 31/5/20
• Trial By Error: een paar lezenswaardige blogposts 2/6/20
• Trial By Error: reactie van Dagbladet 3/6/20
• Trial By Error: nog een paar lezenswaardige blogposts 9/6/20
• Trial By Error: persbericht King’s College London verbergt slecht nieuws 11/6/20
• Trial By Error: brief aan KCL, nog een brief aan BMJ 15/6/20
• Trial By Error: een stel studies toont limieten van CGT voor Somatisch Onverklaarde Lichamelijke Klachten 17/6/20
• Trial By Error: BMJ beantwoordt oproep over Noorse CGT-muziektherapiestudie 18/6/20
• Trial By Error: meer vragen over CODES-studie over CGT voor dissociatieve aanvallen 23/6/20
• Trial By Error: VK financiert Geneticaproject; mijn brief aan CODES-onderzoekers 25/6/20
• Trial By Error: CODES-studiecommentaar promoot ‘op eminentie gebaseerde geneeskunde’ 26/6/20
• Trial By Error: mijn brief aan auteur van CODES-commentaar 27/6/20
• Trial By Error: nu is er ook CGT voor “gezondheidsangst” bij CVS 2/7/20
• Trial By Error: herinnering aan BMJ over muziektherapie; brief aan expert “gezondheidsangst” 3/7/20
• Trial By Error: prima berichtgeving over Britse Geneticastudie in The Times 8/7/20
• Trial By Error: NICE over lichaamsbeweging en post-Covid-syndroom 15/7/20
• Trial By Error: geen bewijs voor CGT e.a. als therapieën voor “conversiestoornis” 20/7/20
• Trial By Error: nog een brief over BMJ’s muziektherapiestudie 21/7/20
• Trial By Error: experts Columbia vragen BMJ dringend om intrekking problematische studie 25/7/20
• Trial By Error: desinformatie over behandelingen voor post-Covid-syndroom 28/7/20
• Trial By Error: enkele interessante dingen om te lezen en te bekijken, van Rivka, Natalie en Anil 3/8/20
• Trial By Error: “Your COVID Recovery” van de Britse National Health Service 5/8/20
• Trial By Error: En nu – geen verrassing – CGT voor post-Covid-vermoeidheid 8/8/20
• Trial By Error: meer CGT-onderzoek van Sir Simon en Professor Chalder 12/8/20
• Trial By Error: FITNET-NHS vindt niet genoeg deelnemers 18/8/20
• Trial By Error: Lighting Process – de bliksem slaat weer in! 27/8/20
• Trial By Error: wat is het Dynamic Neural Retraining System? 2/9/20
• Trial By Error: wat leesvoer over langdurige Covid, BMJ en ME 10/9/20
• Trial By Error: een korte lezing voor Britse artsen en onderzoekers 17/9/20
• Trial By Error: Meer CGT-onderzoek van Sir Simon en Professor Chalder, deel 2  20/9/20
• Trial By Error: rapportage over ME, CVS, ME/cvs, “somatisch onverklaarde lichamelijke klachten” en aanverwante kwesties. 1/10/20